Τα φούμαρα της εξόδου από τα μνημόνια και η γελοιότητα τους…
Από το 2010, έξι πρωθυπουργοί (τέσσερις εκλεγμένοι και δύο υπηρεσιακοί) έχουν θέσει ως προσωπικό και κομματικό τους στόχο την έξοδο της χώρας από τα μνημόνια.
Του Αντώνη Κεφαλά
Δίπλα τους στέκεται σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος. Άκριτα ανταποκρινόμενο το κοινωνικό σύνολο, έχει επίσης ανάγει την έξοδο ως υπέρτατο αγαθό.
Το μήνυμα είναι στην ουσία δόλιο –οπότε και απλό: σωζόμαστε αν βγούμε από τη μέγγενη των μνημονίων.
Η σημερινή κυβέρνηση έχει μάλιστα αναγάγει το σύνθημα της εξόδου σε πλαίσιο ζωής ή θανάτου – πρωτίστως για την ίδια και – όπως το βλέπει—κατ’ επέκταση για τη χώρα.
Στην ουσία πρόκειται για τη μεγαλύτερη επικοινωνιακή φόλα του αιώνα—σε ελληνικά πλαίσια πάντα.
Ας υποθέσουμε ότι πράγματι, όπως το εύχεται η κυβέρνηση, η Ελλάδα θα βγει από το Γ΄ μνημόνιο τον Αύγουστο του 2018. Κι ας υποθέσουμε ακόμη ότι η έξοδος θα είναι «καθαρή» — όπως ακριβώς επιδιώκουν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Και λοιπόν; Τι θα αλλάξει τότε;
Θα μειωθεί η υπερφορολόγηση;
Θα περιοριστεί το ύψος των ασφαλιστικών εισφορών;
Θα σταματήσουν να μειώνονται οι συντάξεις;
Θα βελτιωθεί το σύστημα υγείας;
Θα περιοριστεί η γραφειοκρατία;
Θα αναθαρρήσει η επιχειρηματικότητα;
Θα έρθουν ξένες άμεσες επενδύσεις;
Θα βελτιωθεί η εγχώρια αποταμίευση;
Θα ενθαρρυνθούν οι εγχώριες ιδιωτικές επενδύσεις;
Θα ανοίξουν τα κλειστά επαγγέλματα;
Θα αυξηθεί ο ανταγωνισμός;
Θα λειτουργήσουν οι δημόσιες επιχειρήσεις με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια;
Θα αλλάξει η δομή της παραγωγής;
Θα αυξηθεί η παραγωγικότητα;
Θα διογκωθούν οι εξαγωγές;
Θα δανείζουν οι τράπεζες χωρίς εμπράγματες ασφάλειες και μόνο;
Θα ανθίσει το venturecapital;
Θα εμφανιστούν τα επιχειρηματικά incubators;
Θα παταχθεί η διαφθορά στον δημόσιο τομέα και στην τοπική αυτοδιοίκηση;
Θα αποδυναμωθούν οι πελατειακές σχέσεις;
Θα λειτουργήσει η Βουλή ως θεσμοφύλακας της Δημοκρατίας και όχι ως αρένα θεατρικών παραστάσεων και διευθέτησης προσωπικών συμφερόντων;
Θα ενισχυθούν οι ανεξάρτητοι θεσμοί;
Θα ανακοπεί το braindrain;
Θα βελτιωθεί η απονομή της δικαιοσύνης;
Τολμώ να υποστηρίξω πως τίποτα απ’ αυτά δεν θα συμβεί! Η χώρα είναι καταδικασμένη σε περίπου μηδενικούς ρυθμούς ανάπτυξης, μόνιμη φτώχεια, συνεχή πολιτιστική υποβάθμιση. Στην εμφάνιση ακραίων κοινωνικών και πολιτικών φαινομένων, σε βίαιες εκρήξεις, σε δημογραφικό μαρασμό, σε παγκόσμια περιθωριοποίηση.
Η Ελλάδα δεν θα αλλάξει γιατί οι έλληνες δεν θέλουν να αλλάξουν. Η ιστορική αναγκαιότητα της διαρκούς προσαρμογής βρίσκεται έξω από το γνωστικό τους πεδίο. Είναι θέμα μόρφωσης – ευρύτερα κουλτούρας.
Τα λεγόμενα των πολιτικών, εξάλλου, προδίδουν τις προσδοκίες τους, που συνοψίζονται στα εξής απλά: χωρίς το χέρι των θεσμών στο λαιμό θα μπορέσουμε να ενισχύσουμε τις πελατειακές σχέσεις μοιράζοντας εκ νέου προνόμια στην υπάρχουσα και στην εν δυνάμει εκλογική μας πελατεία. Θα εμφανιστούμε ως «καλά παιδιά» για να μας δανείζουν οι αγορές – που μπροστά στην προοπτική του κέρδους πάντα υποεκτιμούν τα ρίσκα. Όσο για την εξουσία, τι σημασία έχει; Σήμερα εγώ αύριο εσύ –το ένα χέρι νίβει τ’ άλλο και τα δύο το πρόσωπο.
Για μία οκταετία κοροϊδεύουμε τους δανειστές μας – όχι τους εαυτούς μας. Εμείς γνωρίζουμε πολύ καλά τι θέλουμε: επιστροφή στο παρελθόν. Έχουμε φορτωθεί με χρέος που ποτέ δεν θα ξεπληρώσουμε; Μακάριοι εμείς. Οι εταίροι μας στην ευρωζώνη να ανησυχούν. Όσο για το μέλλον; Βλέπουμε. Εκεί έχει λόγο ο Θεός –της Ελλάδας.