Τα έξοδα κηδείας δεν αποτελούν επαναλαμβανόμενα έσοδα και δεν φορολογούνται επειδή δεν θεωρούνται εισόδημα, ξεκαθαρίζει εγκύκλιος που εξέδωσε η ΑΑΔΕ, αναφέρει το protothema.
Με αφορμή ερωτήματα και προς αποφυγήν παρερμηνείας, η νέα εγκύκλιος της ΑΑΔΕ για την «φορολογική αντιμετώπιση εξόδων κηδείας που καταβάλλονται από επιχειρήσεις και οργανισμούς στο προσωπικό τους», ορίζει τα εξής:
Με αφορμή ερωτήματα που έχουν υποβληθεί στην υπηρεσία μας, αναφορικά με το πιο πάνω θέμα, σας γνωρίζουμε τα ακόλουθα:
1. Ο Κώδικας Φορολογίας Εισοδήματος διακρίνει τις ακόλουθες κατηγορίες ακαθάριστων εισοδημάτων:
α) εισόδημα από μισθωτή εργασία και συντάξεις,
β) εισόδημα από επιχειρηματική δραστηριότητα,
γ) εισόδημα από κεφάλαιο και
δ) εισόδημα από υπεραξία μεταβίβασης κεφαλαίου.
2. Στην αιτιολογική έκθεση του νόμου αυτού διευκρινίστηκε ότι «σε φόρο υπόκεινται μόνο τα εισοδήματα που εμπίπτουν σε μια από τις τέσσερις κατηγορίες που αναγνωρίζονται στο άρθρο αυτό και συνεπώς ό,τι δεν εμπίπτει στο εννοιολογικό πεδίο κανενός από τα αναφερόμενα εισοδήματα, δεν υπόκειται σε φόρο».
3. Άλλωστε, κατά πάγια θέση της Διοίκησης, ένα ποσό χαρακτηρίζεται ως εισόδημα όταν υπάρχει περιοδικότητα και διάρκεια, μόνιμη πηγή προέλευσης καθώς και τακτική εκμετάλλευση της πηγής αυτής.
4. Όπως έχει διευκρινισθεί με την ΠΟΛ.1219/6.10.2014 εγκύκλιο, στην έννοια των παροχών σε είδος που φορολογούνται ως εισόδημα από μισθωτή εργασία εντάσσεται κάθε παροχή σε είδος που χορηγείται στον μισθωτό, με εξαίρεση τις παροχές που αποβλέπουν αποκλειστικά στην κάλυψη δαπανών ή αποκατάσταση ζημιών του φυσικού προσώπου στα πλαίσια της εργασιακής του σχέσης και κατά την εκτέλεση της εργασίας του, οι οποίες ως εκ του είδους τους, βαρύνουν τον εργοδότη, οπότε στην τελευταία αυτή περίπτωση η παροχή αυτή δεν έχει τα εννοιολογικά χαρακτηριστικά του εισοδήματος.
5. Από όλα τα παραπάνω προκύπτει ότι τα ποσά που καταβάλλονται από επιχειρήσεις και οργανισμούς στο προσωπικό τους (εν ενεργεία και συνταξιούχους) για έξοδα κηδείας, ανεξάρτητα από το αν καταβάλλονται υποχρεωτικά ή όχι, αποβλέπουν αποκλειστικά στην κάλυψη δαπανών και δεν συγκεντρώνουν τα εννοιολογικά γνωρίσματα του εισοδήματος και, ως εκ τούτου, δεν αποτελούν αντικείμενο φόρου εισοδήματος.