Με ανοικτή επιστολή του προς τον πρόεδρο της ΝΔ, ένας πολίτης ζητά ανατροπές σε μία αραχνιασμένη, αποκρουστική κατάσταση –και όχι «μια από τα ίδια»…
Σε αρκετά mails που έχουμε λάβει τον τελευταίο καιρό από αναγνώστες και φίλους, προκύπτει ξεκάθαρα ότι είναι απογοητευμένοι και ίσως σιωπηρά θυμωμένοι. Πρώτον, με αυτά που συμβαίνουν στην χώρα και, δεύτερον, με την ανυπαρξία μίας φωνής στεντόρειας, που να μιλάει για το αύριο και όχι για καλύτερη διαχείριση τού χθες.
Του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Οι μη κρατικοδίαιτοι Έλληνες χρειάζονται, σήμερα όσο ποτέ άλλοτε, λύσεις σε πραγματικά προβλήματα. Ο κόσμος αυτός αναζητά ηγέτες και όχι πωλητές εικόνας. Οι συνθήκες απαιτούν την ανάληψη πραγματικών δράσεων και όχι λόγια χωρίς περιεχόμενο. Για παράδειγμα, όταν στην σημερινή Ελλάδα ένα εκατομμύριο Έλληνες οφείλουν 100 δισεκατομμύρια ευρώ στην εφορία, η λύση του προβλήματος δεν έγκειται σε κατασχέσεις λογαριασμών, δεσμεύσεις και φυλακίσεις. Η λύση βρίσκεται στο γενναίο κούρεμα του χρέους αυτού και στην αποπληρωμή του εντός πενταετίας ή τριετίας μέσω κινητοποίησης μίας αποθησαυρισμένης αποταμίευσης.
Η εξαγγελία παρόμοιου μέτρου θα αποτελούσε, αφ’ εαυτής, τονωτική ένεση για την οικονομία και θα άνοιγε διάπλατα την πόρτα σε νέες επενδύσεις. Παράλληλα, αν μία παρόμοια πρωτοβουλία συνοδευόταν και από την πλήρη απελευθέρωση των επενδύσεων υπό ευνοϊκό φορολογικό καθεστώς, η Ελλάδα θα γινόταν επενδυτικό hub μέσα σε έναν χρόνο. Είναι πολλοί αυτοί που θέλουν να επενδύσουν στην χώρα, αλλά η γραφειοκρατία τούς τρομάζει. Όπως γράφει και ο εκ Πατρών αναγνώστης μας, η Ελλάδα έχει ανάγκη από ανατροπές και από τίποτε άλλο. Ακολουθεί η ανοικτή επιστολή του προς τον πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας:
«Κύριε πρόεδρε, καλημέρα.
»Είμαι ένας από τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα Έλληνες, που δεν έχει καμμιάν απολύτως εξάρτηση από το κράτος. Τα εννέα τελευταία χρόνια υπήρξα τυχερός που δεν έχασα την δουλειά μου και έτσι σήμερα αμείβομαι με 1.365 ευρώ καθαρά τον μήνα, τα οποία πριν οκτώ χρόνια σε ετήσια βάση τα πολλαπλασίαζα επί 15. Σήμερα, το ίδιο ποσό πολλαπλασιάζεται επί 12 και βέβαια παραμένει στάσιμο από το 2010. Στην οκταετία, λοιπόν, κύριε πρόεδρε, έχασα 2.730 ευρώ ετήσιο εισόδημα, απώλεια που προσπαθώ να καλύψω με ευκαιριακές δουλειές του ποδαριού μετά την επίσημη εργασία μου.
»Πέρα όμως από τα 2.730 ευρώ που έχασα στην μνημονιακή οκταετία, το 2008 πλήρωνα 2.112 ευρώ φόρο εισοδήματος ενώ σήμερα, παρά την μείωση των αποδοχών μου, πληρώνω και 1.600 ευρώ παραπάνω φόρο. Παράλληλα πληρώνω και 5% περισσότερο ΦΠΑ γι’ αυτά που αγοράζω. Με πιο απλά λόγια, στα οκτώ χρόνια είχα 14% μείωση του εισοδήματός μου και περίπου 30% αύξηση των άμεσων και έμμεσων φόρων που πληρώνω. Την ίδια περίοδο, για να τα φέρω βόλτα, εξάντλησα και τα πιστωτικά όρια στις δύο πιστωτικές κάρτες που είχα και σήμερα οφείλω στην Visa και στην Master 16.000 ευρώ συν κάτι τόκους.
»Επίσης, πιστεύοντας ότι ο Τσίπρας κάτι θα μπορούσε να κάνει, τον ψήφισα τον Ιανουάριο τού 2015 αλλά στις εκλογές τού Σεπτεμβρίου και στο γελοίο δημοψήφισμα δεν πήγα να ψηφίσω.
»Το 2018, λοιπόν, εισπράττω λιγότερα και υπό καθεστώς αβεβαιότητας πληρώνω περισσότερα στο κράτος, που δεν μού προσφέρει τίποτα απολύτως, και χρωστάω τόσο στις τράπεζες όσο και στην εφορία. Ακόμα χειρότερα, μού κάνουν κρατήσεις για σύνταξη που μάλλον δεν θα πάρω ποτέ και πληρώνω για την δημόσια υγεία που είναι πανάθλια.
»Θα ήθελα έτσι να σάς ρωτήσω, κύριε πρόεδρε: Με το ένα εκατομμύριο και πλέον Έλληνες που χρωστάνε 100 δισεκατομμύρια ευρώ στις εφορίες, τί θα κάνετε; Θα συνεχίσετε πλειστηριασμούς και κατασχέσεις λογαριασμών; Με τα capital controls που πνίγουν επιχειρήσεις, όπως αυτήν στην οποία εργάζομαι, τί θα γίνει; Θα μάς λέτε ότι αύριο, μεθαύριο, αντιμεθαύριο θα αρθούν; Έτσι, για να γίνεται λόγος;