Ετσι κάνουν οι ηγέτες
Δικαιολογημένα η αντιπολίτευση, μείζων, ελάσσων, υπαρκτή και ανύπαρκτη κατακρίνει τον κ. Μητσοτάκη για τη στάση που τήρησε στον Λευκό Οίκο. Κατ’ αρχάς ανέχθηκε αδιαμαρτύρητα τις ερωτήσεις που απηύθυναν οι δημοσιογράφοι στον κ. Τραμπ για το Ιράν, την παραπομπή του και άλλες λεπτομέρειες.
Του Τάκη Θεοδωρόπουλου
Κανονικά θα έπρεπε να τους διακόψει, ευγενικά στην αρχή, και αν δεν υπάκουαν βάζοντας τις φωνές, υπενθυμίζοντάς τους ότι δεν ταξίδεψε τόσα μίλια για να τους ακούει.
Τόσα αγγλικά ξέρει. Δεν μπορούσε να τους πει go, go, go ή shut up; Κι αν αυτοί επέμεναν, διότι τέτοιοι είναι, να απαιτήσει από τον οικοδεσπότη να τους πετάξει έξω. Ενδεχομένως δε, προκειμένου να δείξει την πυγμή του, να ζητούσε τη συνδρομή της φρουράς φωνάζοντας «Guard! Guard! Πού είναι οι guards, τι τους έχεις εδώ και τους πληρώνεις Ντον;». Επειτα από τέτοια επίδειξη δύναμης, όταν έμεναν πια μόνοι είναι μάλλον βέβαιο ότι ο Τραμπ, εντυπωσιασμένος και ήδη φοβισμένος, θα έπεφτε σαν ώριμο φρούτο.
Ο Μητσοτάκης θα μπορούσε πλέον να θέσει τους όρους του υπό μορφήν τελεσιγράφου. Πρώτον, να ζητήσει από τον Τραμπ να μην ξανατηλεφωνήσει στον Ερντογάν, να τα «χαλάσουνε» που λένε. Δεύτερον, να επεκτείνει μονομερώς την υφαλοκρηπίδα των νησιών μας. Τρίτον, να πετάξει έξω από τη Μεσόγειο την Τουρκία και τέταρτον, ε, κάτι θα έβρισκε για τέταρτο.
Ο κ. Μητσοτάκης είχε όπλα στα χέρια του τα οποία δυστυχώς δεν τα χρησιμοποίησε. Θα μπορούσε να απειλήσει τον Τραμπ, σε περίπτωση που δεν δεχόταν τους όρους του ότι θα συγκαλέσει συμβούλιο πολιτικών αρχηγών άμα τη επιστροφή του στην Αθήνα.
Και ανάλογα με τον αριθμό ρανίδων ιδρώτος που θα κυλούσαν μέσα από τα πορτοκαλί κρόσσια της κόμης του συνομιλητή του να κλιμάκωνε τις επιθέσεις του. «Αν δεν υπακούσεις θα σου στείλω τον Τσίπρα». «Την αλεπού της διπλωματίας; Μιλάει αγγλικά και δεν καταλαβαίνεις τι λέει ο δαιμόνιος». Το επόμενο χτύπημά του ο Μητσοτάκης θα το έδινε χαμογελώντας σαδιστικά: «Υπάρχει και ο Βαρουφάκης». Προκειμένου να κερδίσει χρόνο ο Τραμπ θα ρωτούσε: «Πώς σου φάνηκε η ταινία του Γαβρά»;
Κι εδώ ο Μητσοτάκης θα τον αποτέλειωνε: «Δεν αποκλείω και ηχηρό μήνυμα του Παυλόπουλου με πολλαπλούς αποδέκτες».
Εντρομος απέναντι σε τέτοια σκληρότητα ο Τραμπ θα έλεγε «ό,τι πεις» και θα φώναζε τη Μελάνια για να νιώσει κάποια ασφάλεια στην αγκαλιά της.
Ετσι κάνουν οι ηγέτες. Οπως ο Τσίπρας που μπήκε στον Λευκό Οίκο σαν πεινασμένο κανίς για να τους ξεγελάσει και βγήκε έχοντας μαζέψει την μπάνκα. Οχι σαν τον Μητσοτάκη που βρήκε την ευκαιρία να δηλώσει ότι η Ελλάδα είναι πιστή σύμμαχος των ΗΠΑ, να εκθέσει τις θέσεις της Ελλάδας για την Τουρκία και τη Λιβύη, αξιοποιώντας το ενδιαφέρον των δημοσιογράφων για τον Τραμπ και να μιλήσει για τα F-35. Κι όλ’ αυτά, άκουσον άκουσον, σε άπταιστα αγγλικά.