Πριν λίγες ημέρες παρακολουθήσαμε από τους τηλεοπτικούς δέκτες και το διαδίκτυο την είδηση της δολοφονίας ενός νέου ανθρώπου στο Π. Φάληρο.
Το τραγικότερο όλων ήταν, ότι ο άνθρωπος αυτός ήταν ακόμη εν ζωή, όταν έγινε λήψη φωτογραφιών και ενός βίντεο και μάλιστα απευθύνθηκε προς τους υπόλοιπους που είχαν συγκεντρωθεί γύρω του.
Του δικηγόρου Νίκου Μπούρα
Πέραν των πυροβολισμών και μάλιστα πρωινές ώρες, με όσους κινδύνους αυτό είχε για τους περίοικους και περαστικούς, έχει δημιουργήσει μεγάλη απορία, η συμπεριφορά κάποιων παρισταμένων.
Συγκεκριμένα, πως μπορεί κάποιος, που βλέπει έναν συνάνθρωπό του αιμόφυρτο στο δρόμο, να έχει σαν πρώτη σκέψη, την καταγραφή σε βίντεο του ανθρώπου αυτού; Πως μπορεί, να σκέφτεται την λήψη φωτογραφιών από το κινητό τηλέφωνο; Πως μπορεί, να παρακολουθεί ατάραχος έναν άνθρωπο, να υποφέρει;
Πέραν κάθε άλλου, είναι αυτή η συμπεριφορά η ¨εικόνα¨ της κοινωνίας μας σήμερα; Η πρώτη ενέργεια είναι πλέον η ηλεκτρονική καταγραφή ενός συμβάντος και όχι η παροχή της όποιας βοήθειας στον συνάνθρωπο;
Και δεν αναφέρομαι σε ιατρική βοήθεια, η οποία είναι εξειδικευμένη, αλλά σε ψυχολογική βοήθεια. Είπε κάποιος από τους παριστάμενους μία ενθαρρυντική κουβέντα στον τραυματία; Δεν έχει σημασία ποιος ήταν και τι προηγήθηκε. Σημασία έχει η κίνηση ανθρωπιάς και μόνο.
Πρέπει όλοι να θυμηθούμε, ότι η ¨κανονική ζωή¨ δεν είναι το διαδίκτυο και η οθόνη του κινητού ή του υπολογιστή. Για άλλο λόγο και άλλη χρήση εφευρέθηκαν.
Η ζωή είναι η ζωντανή επικοινωνία με τους συνανθρώπους μας, η ανταλλαγή απόψεων, η έκφραση συναισθημάτων, οι δραστηριότητες κλπ. Αυτός ο ασυνείδητος εγκλωβισμός που παρατηρείται, ακόμη και στις πιο νέες ηλικίες, τείνει, να γίνει μάστιγα, που θα αλλοιώσει τελικά εμάς τους ίδιους