Πολλά ερωτηματικά και έντονο προβληματισμό εγείρει η στάση της Γερμανίας αλλά και άλλων διεθνών οργανισμών όπως πρόσφατα ο ΟΗΕ απέναντι στην τουρκική προκλητικότητα. Την ώρα που η Ευρώπη σύσσωμη ξεσκεπάζει και καταδικάζει τα ύπουλα σχέδια και τις απόπειρες εκβιασμού του Ερντογάν, το Βερολίνο συνεχίζει να χαϊδεύει τα αυτιά του Σουλτάνου.
Θα πρέπει να αντιληφθεί και η Καγκελάριος Μέρκελ και οι σύμβουλοι της πως όταν τα ευρωπαϊκά σύνορα απειλούνται από τις ορδές των παρανόμων με υποκινητή τον ίδιο τον Πρόεδρο της Τουρκίας, εκείνοι δεν μπορούν να επιλέγουν την πολιτική των ίσων αποστάσεων και του παρατεταμένου διαλόγου με μία κυβέρνηση που έχει επανειλημμένως προκαλέσει με της στάση της τους γείτονές της και την ίδια την Ευρώπη, απομακρύνεται καθημερινά από τις αρχές και τις αξίες της και κάνει ότι μπορεί για να βάλει ένα οριστικό τέλος στις διαπραγματευτικές διαδικασίες ένταξης της στην οικογένεια.
Παρ΄ όλα αυτά, η Τουρκία απολαμβάνει ένα είδος ασυλίας από τη Γερμανία, στάση που συζητείται εντόνως στην ελληνική κοινή γνώμη. Φαίνεται ότι το Βερολίνο προτάσσει το ευρωπαϊκό συμφέρον ala carte, ενώ ως ηγέτιδα δύναμη και ακολουθώντας την αρχή της αλληλεγγύης όφειλε να βάλει στη θέση του τον Ερντογάν για την προκλητικότητα και το απύθμενο θράσος του.
Η κοινή συνισταμένη στην εφαρμοσμένη πολιτική είναι το συμφέρον της ίδιας της Ευρώπης και αυτό πρέπει να το καταλάβουν όλοι οι Γερμανοί παράγοντες.