Τι κάνει η κυβέρνηση προκειμένου να πείσει την κοινή γνώμη επί του αφηγήματος του "δημοσίου συμφέροντος"; Στην κυριολεξία τα πάντα!
Του Χάρη Παυλίδη*
Η έννοια του "δημοσίου συμφέροντος", την οποία η πρώτη φορά κυβέρνηση της Αριστεράς ταύτισε με το πορτοφόλι, τείνει να αποτελέσει ιδεολογικό λάβαρο μιας επαναστατικής περιόδου στην οποίαν έχουν την ψευδαίσθηση ότι μετέχουν και γράφουν την ιστορία της τα στελέχη και οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ.
Μαζί και οι βουλευτές του μικρού πλην χρήσιμου δεξιού κόμματος των ΑΝΕΛ. Τι κάνει λοιπόν η κυβέρνηση προκειμένου να πείσει την κοινή γνώμη επί του αφηγήματος του "δημοσίου συμφέροντος";
Στην κυριολεξία τα πάντα! Μετέρχεται πρακτικών που σε πολλές περιπτώσεις αμφισβητούν τα διακριτά όρια των εξουσιών, ενώ χρησιμοποιεί μεθόδους που ευθέως υπονομεύουν τη δημοκρατία. Εν προκειμένω το "δημόσιο συμφέρον" υπεράνω της δημοκρατίας, γιατί ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Όπως λέμε "νόμος είναι το δίκιο του εργάτη".
Με την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ υπάρχει ζήτημα δημοκρατίας. Και το ζήτημα δεν περιορίζεται στο ύφος και στο ήθος των κυβερνώντων, ούτε στη κομπορρημοσύνη και στον αγοραίο πολιτικό λόγο που χρησιμοποιούν ορισμένοι υπουργοί προκειμένου να εκφοβίσουν τους πολιτικούς αντιπάλους τους. Βεβαίως η αγωγή, όπως και η αισθητική, όσων ασκούν εξουσία έχει βαρύνουσα σημασία.
Μεγαλύτερη σημασία όμως έχει ο φόβος με τον οποίον η κυβέρνηση αντιμετωπίζει τη διαφωνία. Εν τέλει την διαφορετική άποψη από τη δική της. Περιττό φυσικά να λεχθεί ότι, αυτή η αντίληψη που διακατέχει την κυβέρνηση οδηγεί νομοτελειακά στη διχόνοια και στο διχασμό.
Προφανώς υπάρχει ζήτημα δημοκρατίας. Με πρόσχημα το "δημόσιο συμφέρον" καταπατούνται έννοιες που στην πορεία των χρόνων της μεταπολίτευσης- την οποία αδίκως σε πολλές περιπτώσεις επικρίνουν παραβλέποντας σκοπίμως τα επιτεύγματα αυτής της περιόδου- αποκαταστάθηκαν στη συνείδηση της κοινωνίας.
Σ' αυτό το πλαίσιο η κυβέρνηση φαίνεται πλέον ότι ο στόχος της δεν είναι να ανασυγκροτήσει το κράτος, αλλά να συγκροτήσει ένα κράτος μέσα στο κράτος. Και για να φθάσει ως εκεί επαναφέρει έννοιες συγκινησιακά φορτισμένες ώστε επί αυτών των εννοιών να ενισχύσει το ιδεολόγημα της "καλής" Αριστεράς (εκείνης που μάχεται κατά της αδικίας και υπέρ των φτωχών), έναντι της "κακής" Δεξιάς, συμπεριλαμβανομένου του Κέντρου, που υποτίθεται ότι πέραν από ανάλγητη είναι και προστάτιδα των "συμφερόντων" και των διαπλεκόμενων.
Το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ συγκυβερνά μ' ένα μικρό κομμάτι της Δεξιάς, αν και παράδοξο, δεν συνεπάγεται ότι το κυβερνητικό σχήμα παρεκκλίνει του κοινού σκοπού. Άλλωστε η έννοια του "δημοσίου συμφέροντος", μετά μάλιστα από τρία μνημόνια και επώδυνα μέτρα, βρίσκει ευήκοα ώτα σε μια μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης που, ακόμα και σήμερα, πιστεύει ότι η Ελλάδα είναι θύμα διεθνούς συνωμοσίας, ενώ έχει περιέλθει σε δεινή θέση γιατί τα "ντόπια συμφέροντα" λειτουργούν σε βάρος του λαού.
Σ' αυτή τη λογική η κυβέρνηση, και προκειμένου να νικήσει το "κακό", βάζει το Σύνταγμα και τη δημοκρατία στην άκρη. Προκειμένου να νικήσει το "κακό" δεν χάθηκε ο κόσμος να "ανασταλούν", για όσο διάστημα διαρκέσει αυτή η μάχη, η δημοκρατία και το Σύνταγμα.
Η εκ μέρους της κυβέρνησης διαχείριση των γεγονότων του τελευταίου διαστήματος, αποδεικνύει ότι για το ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ δεν τίθεται ζήτημα δημοκρατίας. Προέχει η νίκη επί των δυνάμεων που αντιστρατεύονται το "δημόσιο συμφέρον". Το επισημαίνουν σε κάθε ευκαιρία οι υπουργοί της: "Θα σας νικήσουμε"! Αφήστε που οι περισσότεροι στην κυβέρνηση πιστεύουν ότι η δημοκρατία... είναι αυτοί! Συνεπώς είναι απολύτως θεμιτό κατ' αυτούς να επιμένουν στην ηθική γνησιότητα του σκοπού που υπηρετούν. Το περίφημο "ηθικό πλεονέκτημα" της Αριστεράς.
Ο καθηγητής Giovanni Sartori αναφέρει ότι, "Μια Αριστερά χωρίς την άγκυρα του μαρξισμού μπορεί να γίνει ακόμη πιο τρομακτική. Ο μαρξισμός είναι ένα δόγμα βαθιά λανθασμένο, αλλά με τον οποίο μπορούσε να γίνει κάποιος διάλογος σε πλαίσιο σεβασμού. Με το κενό και την υποκρισία δεν μπορεί να συνδιαλλαγεί κανείς".
Στην περίπτωση της κυβερνώσας(για πρώτη φορά) Αριστεράς- με ολίγη πλην χρήσιμη Δεξιά- ισχύει απολύτως αυτή η άποψη. Όσον αφορά στο περίφημο "ηθικό πλεονέκτημα", επί του οποίου η κυβέρνηση βασίζει το αφήγημα του "δημοσίου συμφέροντος", δεν θα αργήσει η επιβεβαίωση μιας ιστορικής παραδοχής που λέει ότι: "Αν η εξουσία διαφθείρει λίγο όλους, διαφθείρει πολύ την Αριστερά όταν βρίσκεται στην εξουσία".
*Ο Χάρης Παυλίδης είναι δημοσιογράφος