Ήταν καλοκαίρι του 2013, όταν ανάμεσα στο άρωμα των λουλουδιών και των φρεσκοψημένων Popcorn παρακολουθούσα την ταινία FruitvaleStation, αληθινή ιστορία βασισμένη στη ζωή ενός 22 χρόνου Αφροαμερικανού όπου το νήμα της κόπηκε βιαία από την πισώπλατη σφαίρα ενός αστυνομικού, πάνω στην αλλαγή του χρόνου.
Γράφει η Ευτυχία Λαμπροπούλου
Ο κινηματογράφος αντιγράφει την καθημερινότητα και συμβάντα αυτής… έλα όμως που το πρόσφατο περιστατικό με τον Τζορτζ Φλόιντ να μην μπορεί να πάρει ανάσα με καρφωμένο το γόνατο του αστυνομικού στο λαιμό του και το χέρι στην τσέπη ως ένδειξη μαγκιάς και εξουσίας. Σκηνή που ούτε από σεναριογράφο δεν θα περίμενε κανείς να δει.
Ενώ η έκκληση του ακινητοποιημένου άνδρα «Δεν μπορώ να αναπνεύσω» λίγο πριν αφήσει την τελευταία του πνοή προκαλεί ρίγη συγκίνησης μα και θυμού μαζί.
Στην ταινία FruitvaleStation ο 22χρονος ήρωας αφήνει την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο, φινάλε που μου προξένησε θλίψη και ένα τεράστιο «γιατί;».
Το ίδιο και τώρα εκείνο το ΓΙΑΤΙ πλανάται στην ατμόσφαιρα, από την καλύβα του μπάρμπα –Θωμά που διάβαζα ως παιδί, μέχρι τα διδάγματα του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ με τα οποία ήρθα σε επαφή στα εφηβικά μου χρόνια όταν έγραφα τις πρώτες μου εκθέσεις για την ισότητα, την αλληλεγγύη, την κοινωνική δικαιοσύνη και τα ανθρώπινα δικαιώματα…
Θεέ μου πόση σοφία περικλειόταν μέσα σε μερικές αράδες! Εκεί ανακάλυπτε κανείς το νόημα της αληθινής ζωής…Αντιλαμβάνεσαι πως η λέξη άνθρωπος αποκτά νόημα και ουσία. Αλλά και τι αποτελέσματα έχει η εξουσία αν δοθεί σε λάθος χέρια … τότε η ανθρώπινη ζωή χάνει την πολυτιμότητά της.
Ζούμε στην εποχή της εικόνας, της πληροφορίας, της γρήγορης ειδήσεις, της ζωής που τρέχει και πολλές φορές όσο και να τρέξουμε δεν την προλαβαίνουμε… Όμως μέσα στο χρόνο κάποια πράγματα δυστυχώς παραμένουν αμετάβλητά…
Τι και αν έγινε Πρόεδρος των ΗΠΑ Αφροαμερικανός;… Οι διακρίσεις μεταξύ μαύρων και λευκών εξακολουθούν να υπάρχουν. Μπορεί οι Κου ΚλουξΚλαν να μην υπάρχουν στις ΗΠΑ αλλά κατοικούν στις ψυχές και στα αρρωστημένα μυαλά κάποιων ανθρώπων, που θεωρούν τους εαυτούς τους να υπερέχουν έναντι των άλλων φυλών.
Όλοι μιλάνε για κοινωνική δικαιοσύνη , ισότητα, αλληλεγγύη και ίσες ευκαιρίες … όμως όσο τα χρόνια περνούν τόσο οι έννοιες ξεθωριάζουν …. και εκείνο που μένει ζωντανό είναι το δια ταύτα σεβασμός στον ΑΝΘΡΩΠΟ, στο πολυτιμότερο κόσμημα την ίδια τη ζωή…
2020 χρόνια πριν ο Απόστολος Πάυλος είχε γράψει στην προς Γαλάτας επιστολή «Οὐκἔνιδούλος οὐδὲἐλεύθερος, οὐκἔνιἄρσενκαὶθῆλυ». Σήμερα 2020χρόνια μετά καλούμαστε όλες οι κοινωνίες να το θυμηθούμε, ο καθένας από εμάς να το ενστερνιστεί και να το κατανοήσει… Ο άνθρωπος δεν προσδιορίζεται από το χρώμα του, από την καταγωγή του, από το φύλο του…
Αλλά, ένα τεράστιο ΑΛΛΑ από τη στάση του , τη συμπεριφορά του, τις σκέψεις του και τις δράσεις του απέναντι στην κοινωνία και στους συνανθρώπους του με τους οποίους συναλλάσσεται…
Η ζωή μπορεί να αλλάξει αν οι κοινωνίες τραβήξουν τις παρωπίδες, όχι από τα μάτια αλλά από το μυαλό και τη ψυχή, το μεγαλύτερο όπλο κατά της όποιας μορφής ρατσισμού ονομάζεται ΠΑΙΔΕΙΑ!