Τα ανεξάρτητα κρατίδια των Εξαρχείων, του Μενιδίου, των Ζωνιανών και άλλων περιοχών δεν είναι ούτε τυχαία, ούτε οριακά.
Του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Αν στην Γερμανία και την Ιταλία του μεσοπολέμου αναπτύχθηκαν ο εθνικοσοσιαλισμός και ο φασισμός, στην Ελλάδα του 21ου αιώνα εκκολάπτεται ο «εθνοχουλιγκανισμός» –ελληνική παραλλαγή του γενικότερου φαινομένου που είναι ο ευρωπαϊκός λαϊκισμός.
Δανείζομαι την έκφραση αυτή από τον τίτλο του βιβλίου του συναδέλφου Ηλία Κανέλλη (εκδόσεις Οξύ, 2005), το οποίο περιγράφει τα θλιβερά ιδεολογικά χάλια μιας χώρας πυγμαίων της σκέψης, στην οποία η πνευματική χυδαιότητα έχει αναχθεί σε κυρίαρχο γνώρισμά της.
Στο μικρό αλλά περιεκτικό βιβλίο του, ο Ηλίας Κανέλλης –με αφορμή μία σειρά από γεγονότα, όπως η υπόθεση ντόπινγκ των Κεντέρη και Θάνου, οι αποδοκιμασίες των Αμερικανών δρομέων στην κούρσα των 200 μέτρων, η αναβολή της επίσκεψης Κόλιν Πάουελ στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων, οι γελοίες δηλώσεις του δημάρχου Μυτιλήνης Αριστ. Χατζηκομνηνού και άλλα θλιβερά περιστατικά– έγραφε τα ακόλουθα για τις ρίζες του «εθνοχουλιγκανισμού» στην χώρα μας:
«Είτε από βλακεία, είτε από κυνισμό, είτε από άγνοια, είτε από υστεροβουλία, το πολιτικό σύστημα μοιάζει παραδομένο στην βάρβαρη κοινοτοπία του εθνοχουλιγκανισμού. Μία κοινοτοπία που ιδεολογικά έρχεται από παλιά: από τα ιδεολογήματα της αριστεράς περί εθνικής ανεξαρτησίας, από την αριστερή εκδοχή περί της ελληνικής συνέχειας, την εκδοχή δηλαδή της ρωμιοσύνης, από τον ανδρεοπαπανδρεϊκό λαϊκισμό που απλώς εγκολπώθηκε αυτά τα ιδεολογήματα.
Στην τηλεοπτική εκδοχή της δημοκρατίας, στην δημοκρατία δηλαδή της θεαματικότητας του Mega, του Alpha, του ANT1, αλλά και της κρατικής τηλεόρασης, στα ιδεολογήματα αυτά συναντήθηκαν τα αντίπαλα δέη.
Η αριστερά, ως διαχειριστική ιδεολογία, και η δεξιά, χωρίς την μετεμφυλιακή χωροφυλακίστικη στολή. Πουθενά αλλού σε πολιτισμένη χώρα όλο το πολιτικό φάσμα δεν καλλιεργεί τον πιο γελοίο φυλετισμό, δεν συναινεί στην μπουρδολογία του υπερούσιου έθνους, δεν μοιράζει εθνοπατριωτική ντόπα στους νεόπλουτους πολίτες μιας κοινωνίας που κάνει σαν να ψυχαναλύεται δημόσια προκειμένου να ξεφύγει από το σύνδρομο του καρπαζοεισπράκτορα».
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι σήμερα οι πολιτικοί εκπρόσωποι αυτού του «εθνοχουλιγκανισμού» βρίσκονται στην εξουσία και σε αυτήν τούς έφεραν αυτοί που ο Ηλίας Κανέλλης περιγράφει στο προ δωδεκαετίας βιβλίο του. Αν λοιπόν κάποιοι νομίζουν ότι η αποχώρηση από την εξουσία των εκπροσώπων του «εθνοχουλιγκανισμού» θα είναι ανέφελη και ομαλή, ας κρατάνε μικρό καλάθι. Ο λαϊκισμός και οι δημαγωγοί δεν κάνουν ό,τι μπορούν για να ανέβουν στην εξουσία ώστε να την παραδώσουν όταν έλθει η ώρα…
Κατά συνέπεια, κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει ποιον ρόλο θα κληθεί να παίξει το κρατίδιο των Εξαρχείων όταν θα πλησιάζει η ώρα της λαϊκής ετυμηγορίας. Αυτό ας το έχουμε σοβαρά υπ’ όψιν μας. Διότι από κάποια «στραβή» του εθνοχουλιγκανισμού πολλά θα μπορούσαν να προκύψουν.