Πέραν από τις πολιτικές ευθύνες του Πρωθυπουργού και των υπουργών του για την τραγωδία στο Μάτι, υπάρχουν και οι αντικειμενικές – προφανώς και οι ποινικές…
Η Δημοκρατία, συντεταγμένα και με σεβασμό στο κράτος δικαίου, οφείλει να λειτουργήσει. Εύρυθμη λειτουργία του κράτους και κατ’ επέκταση της Δημοκρατίας, χωρίς απονομή Δικαιοσύνης δεν νοείται.
Του Παναγιώτη Μαυρίδη
Η Δικαιοσύνη οφείλει να επιτελέσει στο ακέραιο το έργο της. Να εξειδικεύσει την αντικειμενική ευθύνη για την τραγωδία στο Μάτι, να προσδιορίσει τις ευθύνες και να τις αποδώσει αναλογικά.
Η πολιτική ευθύνη είναι άλλο ζήτημα. Είναι πολιτικό. Είναι άλλο το έργο της πολιτικής ηγεσίας και άλλο της δικαστικής. Δυο αυτοτελείς πυλώνες της Δημοκρατίας που λειτουργούν ανεξάρτητα τηρώντας την αρχή της διάκρισης των εξουσιών.
Η πολιτική ευθύνη διαμορφώνεται στη συνείδηση των πολιτών και αποδίδεται από το εκλογικό σώμα, δηλαδή το λαό.
Ευκαιρία Τσίπρα η παραίτηση
Για αυτό και ο Πρωθυπουργός οφείλει να παραιτηθεί. Για να επιτρέψει στον, καθ’ ύλην αρμόδιο στις Δημοκρατίες, λαό, να του αποδώσει τις πολιτικές ευθύνες που του αναλογούν μέχρι σήμερα.
Ανάληψη πολιτικής ευθύνης που δεν συνεπάγεται παραίτηση είναι μια ρητορική υπεκφυγή. Όσο η προχειρότητα, η ανευθυνότητα, η ανικανότητα του Πρωθυπουργού και των υπουργών του, αποκαλύπτεται. Όσο όλα τα προσχήματα για ευθύνες άλλων καταρρέουν. Όσο ο αριθμός των νεκρών ανεβαίνει, η στάση του πρωθυπουργού αγγίζει (αν δεν υπερβαίνει) τα όρια του κυνισμού, του αμοραλισμού, του χυδαίου.
Ο πρωθυπουργός δεν έχει κανένα λόγο να εκτείθεται άλλο. Ο Βασιλιάς είναι γυμνός! Το βλέπουν όλοι πλέον.
Ο Αλέξης Τσίπρας δεν χρειάζεται να σπαταλήσει το όποιο πολιτικό κεφάλαιο τού έχει απομένει. Θα το χρειαστεί για τη συνέχεια… Δεν χρειάζεται καν να επιδείξει πολιτική γενναιότητα και να παραιτηθεί. Αρκεί να σκεφτεί κυνικά και απολύτως ρεαλιστικά το προσωπικό του συμφέρον. Η παραίτηση είναι ευκαιρία. Όχι για να αποδράσει. Αλλά για να μην επιβαρύνει περαιτέρω τη θέση του.
Ό,τι και να έγινε στο Μάτι. Όποια και αν είναι τα αίτια, παλιά νέα, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι η Ιστορία θα γράψει ότι επί Πρωθυπουργίας Αλέξη Τσίπρα κάηκαν και πνίγηκαν πάνω από 100 άνθρωποι σε δυο περιοχές της Αττικής που απέχουν μόλις μισή ώρα από το σημείο που ασκεί τα πρωθυπουργικά του καθήκοντα…
Ασυγχώρητος ο διχασμός
Είναι ευκαιρία λοιπόν για τον Αλέξη Τσίπρα να επιδείξει στοιχειώδη πολιτική διορατικότητα. Να παραιτηθεί για να εκτονώσει το θυμό και την οργή του κόσμου. Διότι όσο δεν ικανοποιείται το περί δικαίου αίσθημα, ο θυμός θα φουντώνει. Θα φουντώνει γιατί οι πολίτες δεν θα τον βλέπουν μόνο ως ένα πολιτικό που είπε “ψέματα” για να κερδίσει την εξουσία (δεν ήταν ο μόνος). Δεν θα τον βλέπουν ως δημαγωγό (δεν ήταν ο μόνος). Δεν θα τον βλέπουν ως ανίκανο (δεν είναι ο μόνος). Δεν θα τον κατατάξουν στη συνείδηση τους ως “γκαντέμη” (δεν θα είναι ο πρώτος).
Για όλα τα παραπάνω μπορεί να ζητήσει συγνώμη. Εκείνο όμως που κανείς δεν θα του συγχωρήσει και η Ιστορία θα του χρεώσει αμείλικτα είναι αν επιχειρήσει να διχάσει το λαό. Διότι η πόλωση και ο διχασμός είναι μονόδρομος αν επιδιώξει να παραμένει στην εξουσία… Και ο Αλέξης Τσίπρας θα χρεωθεί αποκλειστικά ακόμα μια, βαρύτερη αυτή τη φορά, πολιτική ευθύνη. Ευθύνη που ούτε ο λαός, ούτε η Ιστορία θα του συγχωρέσουν.
Στη Δικαιοσύνη για τη δεύτερη ευκαιρία
Αν όμως ο Αλέξης Τσίπρας αδράξει την ευκαιρία και παραιτηθεί τώρα, θα έχει τη δυνατότητα να προκαλέσει και να διεκδικήσει μια δεύτερη ευκαιρία…
Θέτοντας τον εαυτό του στην κρίση της Δικαιοσύνης για τυχόν αντικειμενικές του ευθύνες, δεν θα επιδείξει απλώς πολιτική γενναιότητα. Θα δώσει στον εαυτό του την ευκαιρία της κάθαρσης. Δεν θα επιδείξει δείγμα δημοκρατικής ευθύνης. Θα δείξει ότι πράγματι αντιλαμβάνεται το τρόπο που λειτουργεί η Δημοκρατία (την οποία συχνά επικαλείται).
Και αντίστοιχα θα έχει την ευκαιρία να διαπιστώσει ότι η Δημοκρατία μπορεί να απονέμει Δικαιοσύνη, αλλά δεν εκδικείται.
Τότε είναι που θα θέσει τους πολιτικούς του αντιπάλους, ενώπιον των δικών τους πολιτικών ευθυνών. Αυτοί είναι τότε που θα πρέπει να αποδείξουν ότι δεν επιδιώκουν την πολιτική του εξόντωση – αυτά συμβαίνουν σε ολοκληρωτικά καθεστώτα. Αλλά ότι αξιώνουν το αυτονόητο. Δηλαδή την εύρυθμη λειτουργία του Πολιτεύματος. Διότι σε διαφορετική περίπτωση, χωρίς την απόδοση Δικαιοσύνης το Πολίτευμα αυτοκαταργείται.
Όταν λοιπόν η Δικαιοσύνη αποδώσει τις ευθύνες με τις ανάλογες ποινές, η όποια δημοκρατικά εκλεγμένη πολιτική ηγεσία θα τις αξιολογήσει με αίσθημα πολιτικής ευθύνης απέναντι σε έναν λαό και μια Δημοκρατία που γνωρίζει να μην εκδικείται, να συγχωρεί και να αμνηστεύει…
Η τραγωδία στο Μάτι εκ των πραγμάτων δοκιμάζει τα όρια ανοχής του Πολιτεύματος και κατ’ επέκταση (αν αυτά δεν επιδείξουν ανθεκτικότητα) τα όρια της κοινωνικής συνοχής και της εθνικής ενότητας.
Δε νοείται στον 21ο αιώνα των πολλαπλών προκλήσεων, η Ελλάδα να πορεύεται με τα εμφυλιοπολεμικά τραύματα – ούτε ακόμα χειρότερα, να δημιουργεί νέα.
Η ενότητα του Έθνους και του λαού είναι απαράβατος όρος εθνικής επιβίωσης.
ΠΗΓΗ: new-deal.gr