Την παραμονή της πρωτοχρονιάς είχα την τύχη να βρεθώ στα γραφεία του αγροτικού συλλόγου μας και να παρακολουθήσω μια ενδιαφέρουσα συζήτηση στην οποία πήρε μέρος και ο τοπικός κυβερνητικός βουλευτής.
Toυ Νίκου Λιολιόπουλου
Δεν θα σταθώ στο τι ειπώθηκε για τα αγροτικά ζητήματα αφού για αυτά γνωρίζουν καλύτερα στον σύλλογο, ούτε θα σταθώ σε μια σειρά από απίστευτες παραδοχές που έκανε ο βουλευτής ή που αναγκάστηκε να κάνει, αφού η συζήτηση δεν ήταν επίσημη, η ατμόσφαιρα ήταν εορταστική και όσο ναι λιγάκι αλκοόλ έτρεχε στις φλέβες μας!
Θα σταθώ μόνο σε μια κουβέντα που άκουσα να λέει (και να επαναλαμβάνει μάλιστα) ο πολιτικός του ΣΥΡΙΖΑ ως απάντηση στην κοινή διαπίστωση ότι η κυβέρνηση με τις επιλογές της καταδικάζει τον παραγωγικό κόσμο για να διατηρήσει όσο μπορεί ανέγγιχτο το πολιτικό της πελατολόγιο.
Σύμφωνα λοιπόν με τον τοπικό μας βουλευτή «Η πολιτική είναι σύνθεση και συγκερασμός συμφερόντων».
Ομολογώ πως με τρόμαξε η φράση αυτή ως προς τον κυνισμό της. Πρώτον γιατί δεν περίμενα να την ακούσω από έναν καινούριο βουλευτή και δεύτερον γιατί την άκουσα από έναν βουλευτή ενός κόμματος που η πολιτική του ρητορική για δεκαετίες ήταν η σύγκρουση συμφερόντων, η «ταξική αντιπαράθεση».
Είναι αλήθεια όμως πως έτσι πορεύτηκε αυτή τη χώρα για δεκαετίες. Όλοι με όλους, χάιδεμα στους μεν, παροχές στους δε και κλείσιμο το μάτι στους πάντες. Η κατάληξη γνωστή.
Νομίζω πως κάπου εδώ βρίσκεται η ρίζα του κακού. Η πολιτική δεν είναι ή τουλάχιστον δεν θα έπρεπε να είναι σύνθεση συμφερόντων. Η πολιτική είναι μια διαρκής αντιπαράθεση μεταξύ ιδεών, αντιλήψεων και αναπόφευκτα συμφερόντων.
Σήμερα στον τόπο μας ζούμε μια σύγκρουση δυο κόσμων. Από τη μία η Ελλάδα των νέων ανθρώπων(κάθε ηλικίας) που μάχονται για να την αλλάξουν. Η Ελλάδα των παραγωγικών δυνάμεων, των ηρώων της καθημερινότητας που δίνουν εξοντωτικό αγώνα επιβίωσης εναντία στον παραλογισμό. Η Ελλάδα, της προόδου, της εξωστρέφειας, των ανοιχτών μυαλών στις προκλήσεις αλλά και προσκλήσεις της νέας εποχής , η Ελλάδα της Ευρώπης.
Από την άλλη η Ελλάδα του χθες, των βολεμένων, των σάπιων μυαλών, της διαφθοράς και του κρατισμού. Η Ελλάδα των παχυλών μισθών, των 45άρηδων συνταξιούχων, των λουφαδόρων, του ρουσφετιού και της μίζας.
Τα δυο στρατόπεδα και τα μετερίζια είναι σαφώς προκαθορισμένα και η μάχη θα είναι η τελική. Κάνεις δεν δικαιούται να μένει αμέτοχος. Είναι μια μάχη ζωής ή θανάτου για την πατρίδα μας.
Είμαστε υποχρεωμένοι να διαλέξουμε στρατόπεδο και να παλέψουμε με όσες δυνάμεις έχουμε. Το χρωστάμε σε εμάς και στις επόμενες γενιές.
Ή καλύτερα όπως έλεγαν και κάποιοι άλλοι κάποτε «οι εμείς ή αυτοί» !