Ήταν ένας Τσίπρας βγαλμένος από το παρελθόν. Η ομιλία του χθες στη Βουλή ανέδειξε και πάλι το αποκρουστικό πρόσωπο του λαϊκιστή, ο οποίος αποπνέει μίσος, κακία και μοχθηρία.
Του Γιάννη Μιχαήλ
Σαφέστατα και δεν ανέμενε κανείς να υμνολογήσει τον Μητσοτάκη, εκθειάζοντας τις επιτυχίες της Κυβέρνησης του, σχετικά με την αντιμετώπιση της πανδημίας.
Όμως, ο Τσίπρας -κατά την πάγια τακτική του- πέρασε στο άλλο άκρο, ερχόμενος σε πλήρη αντίθεση με το δημόσιο αίσθημα.
Κατηγόρησε τον πρωθυπουργό, ότι οικειοποιείται την στάση των πολιτών (και άκουσον-άκουσον) και της αντιπολίτευσης για να εμφανιστεί ως τροπαιούχος, ενώ για τον αριθμό των θυμάτων έκανε μία ντρίπλα, λέγοντας:
“Δεν θέλω να μπω σε αυτήν την ανούσια(!) συζήτηση και στην σύγκριση με τους θανάτους άλλων χωρών. Είναι άχαρη αυτή η συζήτηση και μακάβρια”.
Ώστε κύριε Τσίπρα, μακάβρια η συζήτηση για τα θύματα. Ένας ψυχρός και ανάλγητος πολιτικάντης, ο οποίος στις δύσκολες αυτές ώρες που περνά η πατρίδα μας (αλλά και οι άλλες χώρες) δεν βρίσκει έναν παρηγορητικό λόγο, για όλους που υποφέρουν, αλλά και να εξάρει τη συμβολή των επιστημόνων, των γιατρών, του νοσηλευτικού προσωπικού και όλων των άλλων εργαζομένων, που πάλεψαν με νύχια και με δόντια, προκειμένου να αντιμετωπισθεί ο ύπουλος εχθρός, που “θέρισε”, χιλιάδες ανθρώπους, σε όλον τον κόσμο.
Ακούγοντας την ομιλία του Τσίπρα, θυμήθηκα, ένα απόσπασμα από ένα υπέροχο ποίημα του σημαντικού ποιητή, Μανόλη Αναγνωστάκη, στο οποίο στηλιτεύεται, με μία πικρή ειρωνεία, η υποκρισία που διακρίνει πολλούς ανθρώπους.
Το απόσπασμα από την ποιητική συλλογή ο “Στόχος” που περιέχει ποιήματα για την περίοδο της δικτατορίας (1967-1974) λέει: “Α, ρε Λαυρέντη, εγώ που μόνο το 'ξερα τι κάθαρμα ήσουν, τι κάλπικος παράς, μια ολόκληρη ζωή μέσα στο ψέμα”.
Επίκαιρο, όσο ποτέ…