Περιορισμούς στην άρση βαρών έχουν όσοι υποφέρουν από κήλη μεσοσπονδύλιου δίσκου, παρότι η προπόνηση με βάρη μπορεί να προσφέρει ανακούφιση.
«Οι τραυματισμοί στην πλάτη είναι από τους χειρότερους εφιάλτες ενός αθλητή αλλά και κάθε ανθρώπου, καθώς μεγάλο εύρος της ανθρώπινης κίνησης βασίζεται στην ικανότητα σταθεροποίησης και κίνησης της σπονδυλικής στήλης. Μεταξύ των πιο συχνών βλαβών της είναι η κήλη μεσοσπονδυλίου δίσκου, η οποία προκαλεί πόνο και σε ορισμένες περιπτώσεις πίεση στα νεύρα και συμπτώματα στα κάτω άκρα. Παρότι η ηλικία, η κληρονομικότητα, η παχυσαρκία και η εγκυμοσύνη είναι πιθανοί λόγοι εμφάνισης της πάθησης, σε γενικές γραμμές ο κίνδυνος είναι ανάλογος της πίεσης που ασκείται στη μέση.
Στους αθλητές αλλά και σε όλους όσοι ενδιαφέρονται και προσπαθούν να διατηρήσουν καλή σωματική κατάσταση και φυσιολογικό βάρος, η άρση βαρών αποτελεί βασικό μέρος της προπόνησής τους, διότι χτίζει τους μυς, αυξάνει το μεταβολισμό και καίει το λίπος. Ωστόσο, ο λανθασμένος τρόπος άρσης τους, ακόμα και στην καθημερινότητά μας, μπορεί να προκαλέσει σοβαρό τραυματισμό και να οδηγήσει στη δημιουργία κήλης ή να επιδεινώσει την υπάρχουσα», επισημαίνει ο κ. Ιωάννης Κουτρούλλης, υπεύθυνος φυσικοθεραπευτηρίου Φυσικής Αποκατάστασης Ηλιούπολης.
Αν και τα συμπτώματα μπορεί να εμφανιστούν ξαφνικά και να είναι έντονα, η παθολογία σε κάποιο δίσκο της σπονδυλικής στήλης θεωρείται συνήθως χρόνιο πρόβλημα. Η δράση που προκαλεί τον έντονο πόνο είναι συχνά η τελευταία από μια σειρά λανθασμένων κινήσεων, γεγονός που δικαιολογεί την παρότρυνση των ειδικών για έλεγχο της στάσης του σώματος κατά την άρση βαρών. «Η επανάληψη της κακής κίνησης είναι αυτή που οδηγεί σε μικρο-τραυματισμούς στη σπονδυλική στήλη και αθροιστικά σε σοβαρές βλάβες της», σημειώνει ο κ. Κουτρούλλης.
Η άσκηση είναι η καλύτερη επιλογή για τη βελτίωση της κήλης μεσοσπονδύλιου δίσκου. Όχι μόνο συνιστάται από τους ειδικούς, αλλά επιβάλλεται για την ενδυνάμωση των μυών της πλάτης, τη σταθεροποίηση και τη στήριξη της σπονδυλικής στήλης. Όμως απαγορεύεται όταν ο πόνος βρίσκεται σε έξαρση, οπότε απαιτείται ξεκούραση για μια-δυο μέρες, ή όσο επιμένει ο πόνος. Η παρατεταμένη αδράνεια, ωστόσο, δεν ωφελεί τους μυς, οι οποίοι όταν αποδυναμώνονται επιδεινώνουν το πρόβλημα.
«Μετά από 2 εβδομάδες περίπου προσπαθήστε να ακολουθήσετε μια ελαφριά αερόβια άσκηση, όπως το περπάτημα, και αποφύγετε το τζόγκινγκ έως ότου δεν πονάτε καθόλου ή δυναμώσουν οι μύες της πλάτης. Το ίδιο ισχύει και για οποιαδήποτε άσκηση ή κίνηση επιβαρύνει τη μέση. Μόνο όταν νοιώσετε καλύτερα, αυξήστε το επίπεδο δραστηριότητάς σας», συμβουλεύει ο κ. Κουτρούλλης.
Την ουσιαστικότερη όμως βοήθεια για την αντιμετώπιση της κήλης μεσοσπονδύλιου δίσκου προσφέρουν τα φυσιοθεραπευτικά προγράμματα, τα οποία μπορούν να ξεκινήσουν μετά από 4-8 εβδομάδες από την έναρξη του έντονου πόνου. Μόλις περάσει η περίοδος της έξαρσης του πόνου, είναι σημαντικό για κάθε ασθενή να ακολουθεί ένα πρόγραμμα ασκήσεων υπό την εποπτεία και καθοδήγηση ενός φυσιοθεραπευτή κι αυτό γιατί, οι επαγγελματίες είναι σε θέση να κατανοούν τους περιορισμούς και τις ιδιαίτερες ανάγκες του πόνου στην πλάτη και να αντιμετωπίσουν τα μεμονωμένα προβλήματα που μπορεί να προκύψουν. Έχει αποδειχθεί άλλωστε από μελέτες ότι όταν οι ασκήσεις εκτελούνται από τους ασθενείς χωρίς την επίβλεψη των φυσιοθεραπευτών τα αποτελέσματα δεν είναι το ίδιο καλά.
«Τα ειδικά καταρτισμένα προγράμματα από τους εκπαιδευμένους επαγγελματίες φυσιοθεραπευτές βοηθούν στη μείωση του πόνου με ασκήσεις σταθεροποίησης και διατάσεις και στη βελτίωση της λειτουργικότητας με ασκήσεις ενδυνάμωσης. Στο φυσιοθεραπευτικό πρόγραμμα επιβάλλεται να περιλαμβάνονται και χαμηλής έντασης αεροβικές ασκήσεις εκτός από ασκήσεις ενδυνάμωσης και ασκήσεις stretching. Η επανάληψή τους προσφέρει αύξηση της ελαστικότητας των μυών, βελτίωση της αντοχής, και στήριξη της σπονδυλική στήλης. Εν κατακλείδι η φυσιοθεραπεία αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της αντιμετώπισης της κήλης μεσοσπονδύλιου δίσκου», καταλήγει ο κ. Ιωάννης Κουτρούλλης.