Η παρακάτω ιστορία γράφθηκε πριν από 30 περίπου χρόνια. Αξίζει, νομίζω, να ξαναδημοσιευθεί.
Του Κώστα Χριστίδη
Νομικού – Οικονομολόγου
Μία φορά και έναν καιρό μία μικρή κότα, καθώς σκάλιζε το χώμα της αυλής, βρήκε μερικά σπόρια σιτάρι. Φώναξε αμέσως τους γείτονές της και τους είπε: ‘’Αν φυτέψουμε αυτό το σιτάρι θα φτιάξουμε ψωμί και θα χορτάσουμε την πείνα μας. Ποιός θα με βοηθήσει να το φυτέψω;’’ ‘’Όχι εγώ, βέβαια,’’ είπε η αγελάδα. ‘’Μα ούτε εγώ’’, είπε η πάπια. ‘’Και γιατί εγώ;’’ ρώτησε το γουρουνάκι. ‘’Ούτε που να το συζητάς’’, είπε η χήνα.
‘’Τότε θα το φυτέψω μόνη μου’’, είπε η μικρή κότα. Έτσι και έκανε. Το σιτάρι φύτρωσε, ψήλωσε και τα στάχυα ωρίμασαν. ‘’Ποιός θα με βοηθήσει να θερίσω το σιτάρι μου;’’ ρώτησε η μικρή κότα. ‘’Δεν ξέρω να θερίζω’’, είπε η πάπια. ‘’Δεν μου το επιτρέπει η κοινωνική μου θέση’’, είπε το γουρουνάκι. ‘’Θα υποβιβασθώ επαγγελματικά’’, είπε η αγελάδα. ‘’Θα χάσω το επίδομα ανεργίας’’, είπε η χήνα.
‘’Τότε θα το θερίσω μόνη μου’’, είπε η μικρή κότα. Και το θέρισε. Μετά ήρθε η ώρα να ψηθεί το ψωμί. ‘’Ποιός θα με βοηθήσει στο ψήσιμο;’’, ρώτησε η κότα. ‘’Δεν δουλεύω ποτέ υπερωρίες’’, είπε η αγελάδα. ‘’Θα χάσω την έκπτωση του φόρου εισοδήματος’’, είπε η πάπια. ‘’Σταμάτησα τις σπουδές μου στην μέση και δεν ξέρω’’, είπε το γουρουνάκι. ‘’Ποιός ασχολείται με τέτοιες ανθυγιεινές δουλειές χωρίς ειδικά επιδόματα;’’ είπε η χήνα.
‘’Τότε θα το ψήσω μόνη μου’’, είπε η μικρή κότα. Έψησε λοιπόν πέντε φραντζόλες ψωμί. Όλοι οι γείτονες ήθελαν από ένα κομμάτι. Αλλά η μικρή κότα τους απάντησε: ‘’Όχι, μπορώ να το φάω όλο, μόνη μου’’. ‘’Υπερβολικά κέρδη!’’ φώναξε η αγελάδα. ‘’Καπιταλιστικό παράσιτο!’’ ούρλιαξε η πάπια. ‘’Απαιτώ ίσα δικαιώματα!’’ τσίριξε η χήνα. Το γουρουνάκι απλώς γρύλλισε. Και όλοι έφτιαξαν ένα πανό που έγραφε: ‘’Αδικία, θέλουμε ίσα δικαιώματα’’ και έκαναν μία ζωηρή διαδήλωση μέσα στον κήπο.
Ο εκπρόσωπος του κράτους που ήρθε μετά, συμβούλευσε την μικρή κότα: ‘’Δεν πρέπει να είσαι άπληστη’’. ‘’Μα, το ψωμί το έβγαλα μόνη μου,’’ απάντησε αυτή. ‘’Αυτό είναι αλήθεια’’, παρατήρησε ο εκπρόσωπος. ‘’Αυτό είναι το υπέροχο οικονομικό μας σύστημα. Το κάθε ζώο της αυλής μπορεί να εργασθεί όσο θέλει. Αλλά σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία, ίσα δικαιώματα στο φαγητό έχουν και αυτοί που δεν εργάσθηκαν’’.
Μετά από αυτά η αυλή έζησε ευτυχισμένα. Ακόμη και η μικρή κότα χαμογελούσε και κακάριζε: ‘’Είμαι ευγνώμων, είμαι ευγνώμων!’’ Αλλά τους γείτονες βασάνιζε συνεχώς μία απορία: γιατί δεν έψησε ποτέ ξανά ψωμί ύστερα από τα γεγονότα.