Μπορεί ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, για τους δικούς του λόγους, να επιδιώκει να παρουσιάσει μια θετική εικόνα, μπορεί να βλέπει γύρω του «γελαστά πρόσωπα», όπως είπε, όμως η αλήθεια στην πραγματική οικονομία, στην αγορά, είναι πολύ διαφορετική.
Οι επενδύσεις λείπουν και όταν αυτές προωθούνται αφορούν κυρίως κερδοσκοπικά κεφάλαια και όχι την προσέλκυση βιομηχανιών. Η απασχόληση ποιότητας με μισθούς βιωσιμότητας υποχωρεί, ενώ τελευταίο κρούσμα είναι η αφόρητη πίεση που δέχονται μεγάλες πολυεθνικές οι οποίες τίμησαν τη χώρα μας με τις επενδύσεις τους τα προηγούμενα χρόνια.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα είτε τη συρρίκνωση της εν Ελλάδι παρουσίας τους, είτε ακόμα και σχεδίων αποχώρησης.
Είναι αλήθεια ότι ήδη από το 2015 και την περίοδο της «υπερήφανης διαπραγμάτευσης» Τσίπρα – Βαρουφάκη πολλές πολυεθνικές αποφάσισαν να «μαζευτούν», καθώς το country risk αυξανόταν. Ακόμα κι όταν η κατάσταση ομαλοποιήθηκε με την ψήφιση του τρίτου μνημονίου, λίγες πολυεθνικές βιάστηκαν να συμμετάσχουν στο «πάρτυ»:
η χώρα μας βρισκόταν υπό την ασταθή ηγεσία μιας κυβέρνησης που παλινωδούσε μεταξύ ιδεοληψιών για τις επενδύσεις και πραγματικότητας, ενώ η υλοποίηση giga projects, όπως αυτά του Ελληνικού και της πώλησης της ΔΕΗ και του ΔΕΣΦΑ, αργοπορούσαν.
Και ενώ ο κ. Τσίπρας ομολόγησε ότι το 2015 «έκανα λάθη», η συνέχισή τους προκαλεί νέα προβλήματα. Οσο κι αν φιλοτεχνείται, λοιπόν, μια εικόνα success story και αλλαγής σελίδας στην οικονομία, οι μεγάλοι διεθνείς όμιλοι ζουν μια διαφορετική πραγματικότητα.