Η ελληνική ιστορία είναι γεμάτη από μεγαλειώδεις επιτεύξεις αλλά και απίστευτες προδοσίες. Η προδοσία από αρχαιοτάτων χρόνων θεωρήθηκε εγκληματική πράξη κατά της Πατρίδος.
Στην αρχαία Ελλάδα οι πολιτικοί ήταν ένοχοι προδοσίας εάν ενεργούσαν κατά του κοινού συμφέροντος, των ηθών, εθίμων και της αναγνωρισμένης πολιτικής ηγεσίας καθώς και εάν αθετούσαν τις υποχρεώσεις προς την ασφάλεια και ακεραιότητα του πάτριου εδάφους.
Του Βασίλειου Γρ. Παπαδάκη*
Κατ’ ακριβολογία η έννοια της προδοσίας ταυτίζεται με την αποκάλυψη κρατικών μυστικών στον εχθρό, ιδιαίτερα όταν η χώρα αγωνίζεται και βρίσκεται υπό την απειλή ξένης επιβολής.
Στην εμφυλιακή Ελλάδα η απειλή του εναγκαλισμού από την Σοβιετική Ένωση. Στην περίπτωση αυτή ο προδότης τιμωρείται με την εσχάτη των ποινών.
Υπάρχουν πολλά παραδείγματα προδοτών από τους αρχαίους χρόνους έως σήμερα που μαρτυρούν ανεξίτηλο ηθικό στίγμα και αιώνια καταισχύνη. Παροιμιώδης είναι η λόγια έκφραση για τους προδότες: «Την προδοσίαν πολλοί ηγάπησαν, τον προδότη όμως ουδείς».
Ενδεικτικά: Ιούδας ο Ισκαριώτης, Εφιάλτης των Θερμοπυλών, Ανδρόνικος Δούκας, (εφιάλτης του Μάντζικερτ Αύγ. 1071), Δημήτριος Νενέκος (οπλαρχηγός 1821, συνεργάστηκε με τον Ιμπραήμ Πασά), Βίντκουν Κούισλινγκ (συνεργάτης των Ναζί), Νίκος Μπελογιάννης, (στέλεχος του Κ.Κ.Ε.).
Ο Νίκος Μπελογιάννης (22 Δεκ. 1915- 30 Μαρτ. 1952), γεννήθηκε στην Αμαλιάδα. Υπήρξε συνιδεάτης των Νίκου Πλουμπίδη (1902-εκτελέστηκε 1953) και Άρη Βελουχιώτη (1905-αυτοκτόνησε 1945).
Με την συντριβή των κομμουνιστών στον Γράμμο και Βίτσι (Βέρνο) τον Αύγουστο του 1949, από τον Ελληνικό Στρατό των μονίμων, εφέδρων αξιωματικών, υπαξιωματικών και οπλιτών ο Μπελογιάννης εγκαταλείπει την Ελλάδα και καταφεύγει στην υπό κομμουνιστικό έλεγχο Πολωνία.
Επιστρέφει το 1950, μέσω Αργεντινής με το ψευδώνυμο Ερρίκος Πανόζ.
Η παθολογική ερωτοληψία των Ελλήνων αριστερών-κομμουνιστών με δικτάτορες λατινικών χωρών χρήζει ιδιαίτερης πολιτικής μελέτης και ψυχανάλυσης.
Συλλαμβάνεται τον Δεκέμβριο, 1950, και δικάζεται με τον Αναγκαστικό Νόμο (509-1947), που ποινικοποιεί (ως παράνομο) το Κ.Κ.Ε.
Κατηγορείται ως πράκτωρ που δρούσε υπέρ των σοβιετικών συμφερόντων. Την 1η Μαρτίου, 1952, το τακτικό Στρατοδικείο καταδικάζει τον Νίκο Μπελογιάννη και τους τρεις συντρόφους του σε θάνατο. Εκτελούνται στο Στρατόπεδο του Γουδή, 30 Μαρτίου 1952.
Η Ελλάδα δεν θα ορθοπατήσει με αριστερό-μαρξιστικές συνταγές, ούτε με εγκαίνια μουσείων όπως αυτό της οικίας Μπελογιάννη τον περασμένο Απρίλιο από τον αφώτιστο, ούτε με αναξέσεις παλαιών πληγών.
Οι κατακόμβες-μαυσωλεία είναι γεμάτες Νενέκους, Μπελογιάννηδες, Πεχλιβάνιδες και προσκυνημένους. Τα φαντάσματα του παρελθόντες και οι θερσίτες αναπαύονται στα κυπαρίσσια των κοιμητηρίων. Η αναζήτηση Ισόθεων- ηρώων εις μάτην.
Η χώρα έχει ανάγκη κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής ανορθώσεως. Χρειάζεται πολιτικούς με τόλμη φαντασία και αποφασιστικότητα. Πολιτικούς γενναίους, φιλόπατρεις ουχί δουλόφρονες.
Ας ενστερνιστούν την προτροπή του Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου, ιστορικός (Κωνσ/πολη 1815-Αθήνα 1891): «Αρχίστε να παράγετε εθνικόν αίσθημα, το δε εθνικόν αίσθημα την φιλοπατρίαν, η δε φιλοπατρία τα υψηλότατα και ευγενέστατα των φρονημάτων».
Στην αρχαία Ελλάδα εφιλοσοφήθησαν όσο πουθενά αλλού τα πολιτεύματα. Οι αριστεροί δημοκόλακες αντί να πολιτικολογούν ας αρχίσουν να πολιτεύονται.
Η μεταγραφή της ελληνικής ιστορίας δεν γίνεται με αριστερές ουτοπίες, ιδεοληψίες και ιδεολογήματα αλλά με την Θουκυδίδεια «αληθεστάτην πρόφασιν».
Κάποτε την ιστορία την έγραφαν λέοντες βάζοντας με τις χονδρές πατούσες τους την σφραγίδα τους στα γεγονότα. Τώρα την γράφουν εσμοί και μυρμήγκια.
*Επίτιμο μέλος Ενώσεως Ευρωπαίων Δημοσιογράφων