Οι ιδεοληπτικοί σύντροφοι του κύριου πρωθυπουργού θέλουν ανάπτυξη χωρίς επενδύσεις και φέρνουν στο προσκήνιο το σύνδρομο του σκορπιού…
Του Γιάννη Μαρίνου*
Ξεκίνησε θύμα της σατανικής προσδοκίας που δημιούργησε η αδίστακτη δημαγωγός Ζωή Κωνσταντοπούλου για διαγραφή του δημοσίου χρέους ως επονείδιστου. Αυτό πίστευε ο κ. Τσίπρας ότι θα προσφέρει στον λαό ως μάγος της Αριστεράς.
Αφέθηκε ως Πρωθυπουργός στις ολέθριες φαντασιώσεις του και οδήγησε, μαζί με το αναλόγου ήθους και επάρκειας κυβερνητικό επιτελείο του, στην σημερινή οικονομική οπισθοδρόμηση.
Γιατί τερματίζεται μεν έτσι η δεύτερη αξιολόγηση, αλλά με τραγικά ψαλιδισμένες τις προσδοκίες της χώρας. Και πολύ δύσκολη συνέχεια. Αυταπάτη λοιπόν και η αποτελεσματικότητα της σκληρής διαπραγμάτευσης.
Προσπάθησαν απλώς να παραπλανήσουν και τους δανειστές και τον παραπληροφορημένο ελληνικό λαό. Μάς φόρτωσαν με οικονομικά βάρη και υποχρεώσεις δουλοπαροίκων επιβάλλοντας την πιο άγρια λιτότητα διαρκείας έως το 2060 και με υποταγή σε ένα κομματοκρατούμενο κράτος με ποδοπατούμενους τους δημοκρατικούς θεσμούς.
Ευτυχώς πάντως το χειρότερο αποφεύχθηκε. Ο κ. Τσίπρας απέδειξε για μιαν ακόμα φορά ότι διαθέτει ισχυρό ένστικτο αυτοσυντήρησης. Γι’ αυτό απέρριψε και πάλι το σαγηνευτικό Grexit που μοιραία μεν θα το ακολουθούσε λαϊκή εξέγερση, η οποία όμως θα έδινε την ευκαιρία για νόμιμη αναστολή θεμελιωδών διατάξεων του Συντάγματος με την άδεια της Βουλής τού «Ναι σε όλα», όπως έγινε και με την υπερψηφισθείσα από την Βουλή κυβέρνηση Μεταξά για να επακολουθήσει η δικτατορία του.
Με μια τέτοια μεθόδευση θα δινόταν η ευκαιρία στην αριστερή ρεβάνς της δήθεν λαϊκής εξουσίας με τις γνωστής αποτελεσματικότητας σταλινικές και μαοϊκές συνταγές. Ευτυχώς, ο Πρωθυπουργός δεν υπέκυψε σε αυτόν τον πειρασμό.
Με τις αποφάσεις του τελευταίου Eurogroup «δόθηκε ένα σαφές σήμα εμπιστοσύνης προς τις αγορές» είπε ο κ. Τσίπρας. Χορηγείται από τους δανειστές δόση 8,5 δισεκατομμυρίων ευρώ. Επτά εκατομμύρια θα διατεθούν για εξόφληση δανειακών μας υποχρεώσεων.
Το επιπλέον 1,5 δισεκατομμύριο προορίζεται για πληρωμή ληξιπροθέσμων χρεών του κράτους, χωρίς να δίνεται πάντως εξήγηση στο εύλογο ερώτημα: Γιατί δεν εξοφλούνται οι υποχρεώσεις αυτές από το υποτιθέμενο πρωτογενές πλεόνασμα των 4 δισεκατομμυρίων και χρειάζεται να φορτώνουμε και με νέα δάνεια την χώρα;
Κατά τα άλλα «θα δούμε» για το χρέος στα τέλη του 2018, αν χρειαστεί, και χωρίς την ποθητή πιστωτική χαλάρωση, που αναβλήθηκε και πάλι επ’ αόριστον. Προσβλέπουμε στις αγορές που μπορεί να αρχίσουν να μάς δανείζουν και πάλι αλλά με υψηλά επιτόκια και τα χαρακτηριστικά του risk capital. Αυτού του είδους οι αγορές είναι άπληστες και κινούνται με βραχυχρόνιες βλέψεις.
Αντίθετα οι επενδύσεις παραγωγικού κεφαλαίου, που παραμένει πάντα το ζητούμενο, είναι μακροχρόνιας και σταθερότερης απόδοσης σε κερδοφόρα αποτελέσματα. Αυτό το κεφάλαιο, ακόμα και όταν δεν διστάζει με δεδομένο το ασταθές κλίμα, συναντά πάντως και τον πολύπλευρο πόλεμο από ήδη κατεστημένα συμφέροντα και από τις αριστερές ιδεοληψίες των κυβερνώντων.
Είναι καταφανές ότι και αν ακόμα ο κ. Τσίπρας επιδιώκει τις επενδύσεις αυτές, στενοί σύντροφοί του διαπνέονται από το σύνδρομο του σκορπιού, που τρυπά με το δηλητηριώδες σουβλί του τον βάτραχο, όταν αυτός δέχεται να τον περάσει στην άλλη όχθη. Έτσι πνίγονται και οι δύο.
* Πρώην ευρωβουλευτής και διευθυντής του Οικονομικού Ταχυδρόμου (1965-1996)