Η χώρα παρουσιάζει μια προβληματική εικόνα ως προς την εμπιστοσύνη που πρέπει να έχει από το διεθνές περιβάλλον. Εάν αυτό δεν απασχολεί δογματικούς, ιδεοληπτικούς και κάποιους… ανεγκέφαλους, τότε ας τους πληροφορήσει κάποιος ότι στη σύγχρονη πραγματικότητα δεν έχει σημασία τι εικόνα έχεις εσύ για τον εαυτό σου, αλλά για το αν και κατά πόσο είσαι αποδεκτός από τους περισσότερους.
Και εάν για τον εαυτό μας μπορεί να έχουμε μια εικόνα του τύπου «σ΄ όποιον αρέσουμε για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε», αυτό σε καμία περίπτωση δεν ισχύει όταν μιλάμε για ένα Κράτος.
Του Λουκά Αθ. Γεωργιάδη
Η προβληματική Ελλάδα βρίσκεται σήμερα στη ζωή λόγω των πακέτων στήριξης από τους εταίρους-δανειστές, κάτι που αναμφίβολα έχει τεράστιο κόστος, καθώς η εποχή των εύκολων δανεικών και της ασωτίας τελείωσε και ως εκ τούτου, η προσαρμογή στην πραγματικότητα συνιστά μια εξαιρετικά δύσκολη άσκηση, η οποία μάλλον δεν προσφέρεται για όσους έχουν έναν τρόπο σκέψης που λαμβάνει υπόψιν τα δεδομένα πρώην κομμουνιστικών χωρών.
Η ανθρωπότητα εξελίσσεται καθημερινά με απίστευτες ταχύτητες. Οι άνθρωποι και οι κοινωνίες καινοτομούν, ανακαλύπτουν και εφαρμόζουν ασύλληπτα πράγματα, διαμορφώνουν συνθήκες τεχνολογικού και πολιτισμικού σοκ. Ασφαλώς, τίποτα δεν εξελίσσεται χωρίς προβλήματα ή χωρίς παρενέργειες. Αυτό που μετράμε όμως στο τέλος είναι το ισοζύγιο του αποτελέσματος. Δηλαδή, τα θετικά να είναι αισθητά περισσότερα από τα αρνητικά.
Η χρεοκοπία της Ελλάδας αντανακλά τη χρεοκοπία νοοτροπιών που αναπτύχθηκαν κυρίως κατά τη δεκαετία του ΄80. Μιλάμε για την παγίωση μιας βαθιά άρρωστης κατάστασης που οδήγησε στην ανάπτυξη πολλαπλών μεταστατικών όγκων στο σώμα της ελληνικής οικονομίας καιι κοινωνίας. Είναι σαν κάποιον που τρέφεται εντελώς λάθος και όταν έρχεται η στιγμή του… εμφράγματος, στη συνέχεια δεν αποδέχεται ότι πρέπει να αλλάξει τον τρόπο ζωής του.
Σε αυτήν την περίπτωση, οι περισσότεροι πιστεύουν ότι φταίνε οι γιατροί που τον βάζουν σε μια θεραπεία με αρκετές στερήσεις και πολλούς περιορισμούς και όχι η προηγούμενη επιλογή του να πορεύεται στη ζωή χωρίς έλεγχο και ατομική ευθύνη. Μας αρέσει δεν μας αρέσει, αυτή είναι η εικόνα που παρουσιάζει η συντριπτική πλειονότητα των σημερινών Ελλήνων.
Ας αθροίσουμε όλα τα σχετικά «εγώ» και τότε θα καταλάβουμε γιατί το συλλογικό «εμείς» μας έχει φέρει εδώ που μας έχει φέρει. Βεβαίως, τον λανθασμένο τρόπο ζωής, του τον δίδαξαν ανεύθυνοι πολιτικοί. Δηλαδή δημαγωγοί και αιχροί τυχοδιώκτες που δεν διστάζεις να τους χαρακτηρίσεις απατεώνες ή και εγκληματίες…
Διαχρονικά η αξιοπιστία της χώρας έχει δοκιμαστεί πολλές φορές είτε από προσωπικά καπρίτσια πολιτικάντηδων, είτε από ασκήσεις… επαναστατικής γυμναστικής από διάφορες πολιτικές φιγούρες που βασίστηκαν στο συναίσθημα ενός απαίδευτου και ανυποψίαστου λαού. Η ζημία είχε γίνει. Τρεις γενιές είναι σχεδόν άρρωστες από το δηλητήριο του λαϊκισμού και η επιστήμη εξακολουθεί να σηκώνει ψηλά τα χέρια σε σχέση με τη θεραπεία από αυτή τη… μάστιγα.
Δυστυχώς όμως, όλα εδώ πληρώνονται και θα πληρώνονται στο διηνεκές. Στη νεότερη ιστορία της, η χώρα είχε την ατυχία να κυβερνηθεί από πολιτικούς που ήταν κατώτεροι των περιστάσεων. Από πολιτικάντηδες που ενδιαφέρονταν για τη δική τους επόμενη μέρα και όχι για τις επόμενες γενιές. Άλλωστε, είμαστε μια χώρα του «Δος ημίν σήμερον» και αύριο όλο και κάτι θα έχει ο… θεός για τον καταφερτζή Έλληνα!
Κυρίαρχο στοιχείο του πάντοτε… αδικημένου Έλληνα ήταν η αναζήτηση του… θεού που θα τον ευεργετήσει και η στοχοποίηση του… διαβόλου που θα τον ζημιώσει.
Η εμπειρία των τελευταίων δεκαετιών της μεταπολεμικής Ελλάδας έδειξε ότι οι… θεοί σου υπόσχονταν αλλά στο τέλος σου έστελναν με συστημένη επιστολή τον λογαριασμό. Και δυστυχώς αυτόν τον λογαριασμό θα τον πληρώσουν όλοι.
Μετά την απομάκρυνση εκ της κάλπης αποδεικνύεται ότι εξαπατημένοι και μη καλούνται να βάλουν τον ρεφενέ τους προς γνώση και συμμόρφωση. Αλλά απ΄ ότι φαίνεται ακόμη σ΄ αυτήν τη χώρα, ούτε γνώση έχουμε, αλλά ούτε και συμμορφωνόμαστε…