Για μια ακόμα φορά, Σαββατόβραδο μπροστά στην τηλεόραση να παρακολουθώ την Ελληνική ταινία «Υπάρχει και φιλότιμο» η οποία προβλήθηκε το 1965, μια εποχή με έντονες πολιτικές αναταράξεις όπου ο ένας πολιτικός διαδεχόταν τον άλλο στην εξουσία, μέχρι που η χώρα έφθασε στη Χούντα των Συνταγματαρχών το 1967.
Με τις παλιές ελληνικές ταινίες συμβαίνει το εξής μαγικό, μεταφέρεσαι νοερά σε εκείνη την εποχή και ας μην την έχεις ζήσει, εκτός από τις ατάκες βλέπεις, νιώθεις, πολλές φορές… ακόμα και το άρωμα της οσμίζεσαι.
Της Ευτυχίας Λαμπροπούλου
Μιας εποχής που σε ελάχιστα διαφέρει από την δική μας σε πολιτικό επίπεδο, καθώς κοιτούσα την ταινία, την παρατηρούσα, ρούφαγα την κάθε ατάκα. 55 χρόνια μετά και όμως δεν έχει αλλάξει απολύτως τίποτα σα να μην πέρασε μια μέρα!
Η ατάκα αν δεν είσαι του κόμματος τη δουλειά σου δεν την κάνεις, ισχύει ακόμα και στις μέρες μας. Άπειρα τα σύγχρονα περιστατικά, που αν δεν έχεις αυλή και αυλικούς να σου λένε πως οι ψηφοφόροι πίνουν νερό στο όνομά σου δεν επιβιώνεις πολιτικά.
Αν δεν έχεις τον όποιο «Γκρούεζα» κομματάρχη να κανονίζει και να ξεκανονίζει δουλειές, να ανακατεύει τον κόσμο για να επωφεληθεί, να μην έχει βγάλει μισό ευρώ με τον ιδρώτα του προσώπου του και να ζει πλουσιοπάροχα πολιτικός δεν γίνεσαι. Αν δεν έχεις έναν ιδιαίτερο λαμόγιο, με εκείνο το γλοιώδη υποτελικό χαμογελάκι, τη δήθεν ευγένεια και το παραγοντιλίκι, πολιτικός δεν λογίζεσαι.
Δουλειές κανονίζονται και ξεκανονίζονται όχι ανάλογα με την χρησιμότητά τους αλλά ανάλογα με την ωφέλεια των παρατρεχάμενων τους, σε τοπικό, περιφερειακό και κεντρικό επίπεδο διαχρονικά. Δοσοληψίες και υπολογισμοί κάτω από το τραπέζι δίνουν και παίρνουν. Όλα αυτά έχουν ένα επιμύθιο γίνονται για το καλό των πολιτών…
Το περίφημο θα-θα-θα-θα το όποιο μένει στα λόγια και εξαφανίζεται φτερό στον άνεμο.
Ένα τεράστιο ΘΑ από ισόβιους πολιτικούς ή από πολιτικούς που αντί να κληρονομήσουν τα χωράφια των πατέρων τους κληρονομούν τις καρέκλες τους.
Μια χώρα που παραπαίει, που ο πατριωτισμός μετριέται ανάλογα με τις υπηρεσίες που προσφέρει κάποιος σε πολιτικά κόμματα και πολιτικούς, που όλα αγοράζονται με υποσχέσεις, που αν δεν είσαι σε πολιτικό στρατόπεδο ή χειροκροτητής δεν επιβιώνεις.
Η απάντηση στην ερώτηση γιατί οι νέοι άνθρωποι αποστρέφονται την πολιτική, είναι γιατί η πολιτική έπαψε να παράγει επιχειρήματα, η πολιτική αντιπαράθεση επί της ουσίας, ο πολιτικός λόγος και η άποψη, έγιναν life style.
Γιατί οι νέοι αντιλήφθησαν πως δεν μπορεί ο τόπος να κυβερνηθεί από τα πολυτελή γραφεία και από τα ακριβά εστιατόρια και μπαρ, για να κυβερνήσει κάποιος τον τόπο του βασική προϋπόθεση είναι να τον αγαπήσει.
Δεν αγαπά κανείς τον τόπο του όταν δεν μπορεί να μετριάσει ή να εξαλείψει την αθλιότητα που περιτριγυρίζει την κοινωνία και υφαίνει το ιστό της, όταν δεν ταπεινώσει τον εαυτό του και δεν σηκώσει μανίκια να δουλέψει, τέλος όταν δεν απεγκλωβίσει την κοινωνία από την δυστυχία και δεν την οδηγήσει στην ευμάρεια δίνοντας ίσες ευκαιρίες σε όλους.
Τελικά, δύσκολα ο κόσμος αλλάζει πέρασε μισός αιώνας και κάτι τίποτα δεν άλλαξε όλα παραμένουν απελπιστικά ίδια και απαράλλακτα!
Ο Μαυρογυαλούρος πάντα εδώ να μας θυμίζει πως το χθες στο σήμερα ζει και το αύριο στην πλάτη του σήμερα θα επιβιώσει!