Μετά την αναθεώρηση του Συντάγματος, το 1986, αφαιρέθηκαν ουσιαστικές αρμοδιότητες από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, και καλώς αφαιρέθηκαν. Δεν παρουσιάστηκε καμιά συνταγματική κρίση. Ομως, παρ΄όλα αυτά, η θέση και η λειτουργία του Προέδρου της Δημοκρατίας είναι εξόχως πολιτική.
Με παρεμβάσεις ή παραλείψεις, με δηλώσεις ή με σιωπές, παράγει πολιτικό λόγο. Και ο Π. Παυλόπουλος είναι ένα πολιτικό όν που δεν αρκείται στα τυπικά του καθήκοντα. Μιλά και παρεμβαίνει. Ως γνωστόν δε, δεν υπάρχει ουδέτερη πολιτική δήλωση. Ολες έχουν κάποιο ιδεολογικο-πολιτικό πρόσημο.
Του Σάκη Μουμτζή
Οταν π.χ. πολεμά τον «Μινώταυρο του νεοφιλελευθερισμού» εκπέμπει ένα συγκεκριμένο μήνυμα. Θα μπορούσε εξίσου καλά να καταπολεμά το τέρας του κρατισμού. Αυτός κάνει την επιλογή του αντιπάλου, μια επιλογή καθαρά πολιτική.
Ή όταν δηλώνει την χαρά του για την συμφωνία με την FYROM, χωρίς να την έχει μελετήσει, φανερώνει και την επιδοκιμασία του για το περιεχόμενο της. Και αυτή είναι μια πολιτική παρέμβαση, καίριας σημασίας. Για να μην αναφερθώ στην στάση του για το κίβδηλο δημοψήφισμα του 2015.
Σήμερα ο Π. Παυλόπουλος βρίσκεται προ ιστορικών ευθυνών, καθώς υπογράφεται μια συμφωνία που την καταδικάζει η συντριπτική πλειοψηφία του πολιτικού κόσμου και άνω του 70% του Ελληνικού λαού. Μια συμφωνία που έγινε η αιτία να ξεσπάσει μια πολιτική κρίση, καθώς δεν διαθέτει ούτε καν την κυβερνητική πλειοψηφία.
Επιπροσθέτως, ο Π.Παυλόπουλος καλείται να υπερασπισθεί τα πεπραγμένα της κυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή το 2008, στην συνάντηση του Βουκουρεστίου. Σε αυτήν την κυβέρνηση συμμετείχε και ο ίδιος με πρωταγωνιστικό ρόλο, κατά γενικήν ομολογία, αρνητικό.
Ο δε αδερφός του ιδρυτή της Νέας Δημοκρατίας, Αχ. Καραμανλής είπε χθες μεταξύ άλλων και τα εξής: «όλοι, μηδενός εξαιρουμένου οφείλουν να αντιδράσουν και να εξαντλήσου όλες τις δυνατότητες του Συντάγματος για την υπεράσπιση της εθνικής υπόθεσης της Μακεδονίας.»
Η αποκωδικοποίηση αυτής της παραγράφου οδηγεί κατ΄ευθείαν στην προτροπή να παραιτηθεί ο Π. Παυλόπουλος, ώστε να διενεργηθούν αμέσως εκλογές. Και αυτό έπρεπε ήδη να έχει γίνει.
Ο Α. Τσίπρας και ο Ν. Κοτζιάς ασκώντας προσωπική πολιτική, εν κρυπτώ, πήραν αποφάσεις ιστορικής σημασίας που θα δεσμεύουν γενιές Ελλήνων. Δύο μοιραίοι άνθρωποι αγνόησαν την Ιστορία, τους εθνικούς αγώνες, περιφρόνησαν την βούληση της συντριπτικής πλειοψηφίας του Ελληνικού λαού και των λοιπών κομμάτων, και χωρίς να διαθέτουν κυβερνητική πλειοψηφία, προχώρησαν σε μια ταπεινωτική συμφωνία με την FYROM.
Ενας τρόπος υπάρχει για να μετριασθεί το κακό. Αμεση προσφυγή στις κάλπες, ώστε ο λαός να επιδοκιμάσει ή να τιμωρήσει τους κυβερνώντες. Και άλλος τρόπος να συμβεί αυτό, πέραν της παραιτήσεως του Προέδρου της Δημοκρατίας, δεν υπάρχει.
Ο Π. Παυλόπουλος ας αναλογισθεί τις ευθύνες του. Ας αναλογισθεί τι θα του έλεγε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, που δάκρυσε για την Μακεδονία. Ας αναλογισθεί την υποχρέωση του απέναντι στις γενιές που έρχονται. Και ας ξεπεράσει δεσμεύσεις και βάρη που αφορούν τον τρόπο της εκλογής του. Διαφορετικά ο ΣΥΡΙΖΑ θα τον παρασύρει στην πτώση του.
Στο κάτω-κάτω, ας πράξει στο τέλος του πολιτικού του βίου κάτι χρήσιμο για την πατρίδα. Με την παραίτηση του ας την σώσει από τον εξευτελισμό και την ταπείνωση.
ΠΗΓΗ: LIBERAL.GR