«Αυτό που έκανε ο γιος του Στέλιου ήταν κάτι περισσότερο από έγκλημα, ήταν σφάλμα». Με τη περίφημη φράση του Νίκου Ζαχαριάδη, την επαύριον της εκτέλεσης της Ελένης Παπαδάκη από την ΟΠΛΑ, επιχείρησε, ιστορικό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, να οριοθετήσει πολιτικά τις καταγεγραμμένες, σε άγνωστο ακόμη αριθμό ηχογραφήσεων, συνομιλίες του Νίκου Παππά με τον κ. Μιωνή, για να καταδείξει το ανυπέρβλητο πολιτικό πρόβλημα που έχουν προκαλέσει στο κόμμα.
Tου Χρήστου Υφαντή
Στην Κουμουνδούρου επικρατεί τις τελευταίες ώρες ένας γενικευμένος πανικός. Όλοι, του κ. Τσίπρα μη εξαιρουμένου, παρόλες τις φιλότιμες προσπάθειες που καταβάλλει να αλλάξει την ατζέντα, ανασαίνουν «για την επόμενη ηχογράφηση» με ένα βαθύ αίσθημα ανησυχίας «μήπως η μπάλα πάρει και τον Αλέξη κι ακούσουμε σε κάποια συνομιλία και τον ίδιο να υπόσχεται δικαστικές ή άλλες διευθετήσεις».
Κανένας δεν είναι αθώος, όλοι είναι ύποπτοι μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Στην ουσία όλος ο ΣΥΡΙΖΑ έχει εναποθέσει τις ελπίδες του για να περιοριστούν οι επιπτώσεις της απύθμενης ελαφρότητας του πάλαι ποτέ «γενικού νταραβεριτζή του μαγαζιού» στην καλή θέληση του Ισραήλ και στην δεδομένη επιθυμία του Κυριάκου Μητσοτάκη να μην κυλήσει η πολιτική ζωή της χώρας σε εποχές Μαυρίκου και ΚΑΦΑΟ.
Αυτές τις ώρες ακόμη και οι απέλπιδες προσπάθειες μερικών «γεφυρατζήδων» να κοινοποιήσουν πολιτικό κείμενο υπέρ της συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ προκαλούν μόνο γέλια και συνοδεύονται από σχόλια τόσο απαξιωτικά, που κάνουν την παλιά φρουρά του κόμματος να κοκκινίζει από όση ντροπή τους απόμεινε.
Ο χώρος της παλιάς και «τιμημένης» ανανεωτικής αριστεράς κρατάει την κοιλιά του από τα γέλια με όσα δημοσιοποιούν δήθεν ενδιαφερόμενοι για τη μοίρα της κεντροαριστεράς στην Ελλάδα σε μια περίοδο που απειλεί να εξευτελίσει κάθε έννοια και ρόλο της καθ΄ ημάς αριστεράς.
«Αντιμετωπίζουμε σοβαρά την πιθανότητα να ξεφτιλιστούμε και μαζί μας να χαθεί η ίδια η έννοια της οργανωμένης και κυβερνώσας αριστεράς στη χώρα.
Με τις πολιτικές μας επεξεργασίες να απέχουν μίλια από την πραγματικότητα, με όλα εκείνα τα κωμικά που λέγαμε το 2015 και με τις αλλεπάλληλες απογοητεύσεις που προκαλέσαμε μας είχε απομείνει μια σημαία. Αυτό το αριστερό ηθικό πλεονέκτημα. Ναι, μπορεί να το προβάλλαμε περισσότερο, ίσως, από όσο αντέχαμε, αλλά ήταν υπαρκτό, τουλάχιστον σε μια μερίδα στελεχών. Κάποιοι ζήσαμε μ’ αυτό.
Τώρα, ακόμη και αυτή η άμυνα κατέπεσε» είναι η επωδός σειράς στελεχών του κόμματος με «πολύ παλιά» συμμετοχή στα κοινά και αφετηρία την περίοδο της νεολαίας Λαμπράκη.
Στο μοτίβο αυτό είναι εμφανής η πλήρης αποχή των ιστορικών στελεχών του κόμματος από κάθε δημόσια απόπειρα να δικαιολογηθεί, με την επίκληση αστείων επιχειρημάτων, η δραστηριότητα του κ. Παππά και να επιχειρηθεί η όποια αποκατάσταση του. Το αντίθετο συμβαίνει.
Όλες οι εισηγήσεις των παλιών κατευθύνονται στην ίδια κοίτη. Επιδιώκουν τη σύντομη, «αύριο κιόλας», κάθαρση του κόμματος από «τον γιο του Στέλιου», στον οποίο καταλογίζουν «συμπεριφορά Μένιου», αλλά «με πολλαπλάσια την ελαφρότητα».
Απέναντι τους έχει στηθεί το σύστημα Τσίπρα, για το οποίο η υπεράσπιση του βασικού του στελέχους είναι υπόθεση ζωής και πολιτικής επιβίωσης. Νεότεροι στην ηλικία και περισσότερο σκληρόπετσοι σε ζητήματα ηθικής οι περί τον πρόεδρο ακούνε βερεσέ όσα διαμηνύουν οι παλιότεροι και δεν δείχνουν κανένα σημάδι συνδιαλλαγής μαζί τους, ώστε το κόμμα να αποκτήσει μια ενιαία δημόσια πρόταση.
Ο κ. Τσίπρας κλίνει προς τη νέα γενιά, με αυτή συνεννοείται άλλωστε, αλλά ξέρει πολύ καλά πως δεν μπορεί να αντιμετωπίσει πολιτικά και οργανωτικά μια οργανωμένη αποστασιοποίηση ή μια φυσική απομάκρυνση των παλιών.
Του χρειάζεται για να στηρίζουν (παρά το φιάσκο Παπαδημούλη) μια ελάχιστη, έστω, ικανότητα διείσδυσης στην ελληνική αριστερά, με την οποία ο ίδιος είχε πάντα μια σχέση επιφανειακή.
Το παιχνίδι των ισορροπιών αναμένεται να κορυφωθεί στο επόμενο διάστημα και με τις νέες ηχογραφήσεις (αν τελικώς δημοσιοποιηθούν) να διαμορφώνουν κλίμα «υπέρ του αγνώστου Χ στην εξίσωση», καθώς κανείς δεν γνωρίζει τι έχει ειπωθεί, από ποιους και με ποιες αφορμές.