Είναι μερικά πράγματα, που βασανίζουν το μυαλό μου, όχι γιατί δεν τα καταλαβαίνω, αλλά γιατί δεν καταλαβαίνω πως… οι άλλοι δεν τα καταλαβαίνουν.
Δεν πάσχω από χαμηλή αυτοεκτίμηση, αλλά δεν διεκδικώ και το αλάθητο. Γι αυτό ψάχνομαι συνέχεια για να δω που κάνω λάθος στη σκέψη μου.
Του Πέτρου Βενέτη
Τελευταία, περιμένουμε με αγωνία την «απελευθέρωση» μας από τα μνημόνια και το κυριότερο ζήτημα είναι αν θα είναι «καθαρή» και πόσο «καθαρή» αυτή η έξοδος.
Εμφανίζεται σαν μεγάλο επίτευγμα και ένα μεγάλο δώρο στον βασανισμένο αυτόν Λαό, του οποίου θα σταματήσουν τα βάσανα κι η φτώχια, πράγματα που προέρχονταν από τα μνημόνια και την άρνηση των συνεταίρων μας να χορέψουν στους σκοπούς των ζουρνάδων μας. Κάθομαι λοιπόν και τα βάζω κάτω.
-Το μνημόνιο είναι ένα συμφωνητικό, ανάμεσα σε εμάς και τους συνεταίρους μας, που το υπογράψαμε προκειμένου να πάρουμε λεφτά, για ανταποκριθούμε στις υποχρεώσεις μας και να μη πτωχεύσουμε, αφού δεν μας δάνειζε κανένας άλλος. Εν τάξει;
-Στο συμφωνητικό, από τη μία μεριά αναλαμβάνει η Ε.Ε. να μας δανείζει με πολύ χαμηλό επιτόκιο (παρ’ όλ’ αυτά εμείς τους λέμε τοκογλύφους), κάτω από ορισμένους όρους και προϋποθέσεις.
Απ’ την άλλη, εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να πάρουμε μερικά μέτρα, ώστε να βελτιωθεί η οικονομική μας θέση και να μη ρίχνουν τα λεφτά σε μαύρη τρύπα οι δανειστές. Σύμφωνοι;
-Χωρίς το μνημόνιο, απαλλασσόμαστε από τους όρους, αλλά συγχρόνως, απαλλάσσονται και οι συνεταίροι από τη δική τους υποχρέωση να μας δίνουν αυτό που συνηθίσαμε να λέμε «δόση» (πολύ σωστά, αφού το περιμέναμε σαν εθισμένοι). Κάνω κάποιο λάθος;
-Τα χρέη μας, «τρέχουν». Η πιθανότητα μείωσης (η αύξησης της χρονικής διάρκειας) του χρέους, δεν είναι συνάρτηση της ύπαρξης η μη του μνημονίου, άρα δεν μπορεί να είναι ο λόγος της τόσης χαράς για την «έξοδο».
Θα συνεχίσουμε να χρειαζόμαστε τσοντάρισμα για να πληρώνουμε τις υποχρεώσεις μας. Σωστά;
-Τη δόση μας θα την παίρνουμε πια από τις αγορές (τους πραγματικούς τοκογλύφους).
Αυτές δεν βάζουν όρους, αλλά παρακολουθούν στενά το τι κάνεις και, χωρίς πολλά – πολλά σου ανεβάζουν το επιτόκιο μόλις δουν ότι δεν «βγάζεις» όσα πρέπει.
Άρα θα πρέπει μόνοι μας να εφαρμόζουμε μέτρα σαν του μνημονίου και πιο αποδοτικά, αλλιώς θα φτάσουμε εκεί από όπου ξεκινήσαμε.
Θυμίζω τα περίφημα «σπρεντς», όρος με τον οποίο είχε εξοικειωθεί ο κάθε πικραμένος, καταλάβαινε – δεν καταλάβαινε. Κάνω κάποιο λάθος;
-Στη διάρκεια της ισχύος του μνημονίου, όλοι – μέσα κι έξω απ’ τη χώρα – φώναζαν για ανάπτυξη, την οποία, όχι μόνο δεν τα εμπόδιζε το μνημόνιο, αλλά την ενθάρρυνε και σε μερικές περιπτώσεις απαιτούσε μέτρα προς αυτή την κατεύθυνση (π.χ ιδιωτικοποιήσεις), γιατί είναι ο μόνος τρόπος να ξεφύγουμε απ’ την κρίση.
Εμείς αντί γι’ αυτό, σαμποτάραμε τις ιδιωτικοποιήσεις (ακόμα βολοδέρνει το Ελληνικό και με τη ΔΕΗ έχει γίνει μπάχαλο). Αυξήσαμε τη γραφειοκρατία.
Στο όνομα μιας εξυγίανσης (απαραίτητης για σωστή ανάπτυξη) επιτεθήκαμε επί «δικαίων και αδίκων», με «συνοπτικές διαδικασίες».
Πετσοκόψαμε την ανταγωνιστικότητα με αυξήσεις στο κόστος παραγωγής (υποτίθεται υπέρ των εργαζομένων, αλλά, στην πραγματικότητα, εναντίον τους) και στις αφαιμάξεις, με διάφορους φόρους.
Αν στη διάρκεια του μνημονίου βρίσκαμε τρόπους να ξεγλιστράμε, με τους αγώνες αυτού του ταλαίπωρου Υπουργού (με το δισάκι του στον ώμο), χωρίς το μνημόνιο
Τι ελπίδα έχουμε να γίνει κάτι προς αυτή την κατεύθυνση; Δεν θέλω να παρεξηγηθώ. Οι ερωτήσεις μου δεν είναι σαρκασμός και παρακαλάω το Θεό να βοηθήσει να μας βγει σε καλό.
Μου είναι, όμως, πολύ δύσκολο να καταλάβω γιατί είναι αφ’ εαυτού επίτευγμα και γιατί θέλουμε την έξοδο όσο πιο «καθαρή» γίνεται. Να απαλλαγούμε, δηλαδή, όσο πιο πολύ γίνεται από υποχρεώσεις, για να κάνουμε τι;