Μέσα σε όλα τα δεινά που περνούσε η Πατρίδα μας, ήρθε να προστεθεί και ό,τι χειρότερο υπάρχει: η εκατόμβη θυμάτων από την πυρκαγιά στην Ανατολική Αττική. Μία αληθινή τραγωδία που έπεται της καταστροφής από την φωτιά.
Δεν υπάρχουν λόγια, για να περιγραφούν όσα συνέβησαν και σίγουρα, δεν υπάρχουν λόγια για παρηγοριά στους πάσχοντες συνανθρώπους μας. Είναι οι ώρες, που στερεύουν τα πάντα μέσα στο ανθρώπινο μυαλό και νιώθεις παντελώς άδειος και αδύναμος, να αποδεχτείς αυτό που βλέπεις και αυτό που ακούς.
Του Τάσου Μπούρα*
Αυτά, ως προς τους πολίτες αυτής της χώρας, οι οποίοι για πολλοστή φορά πρέπει να διαχειριστούν τον όλεθρο μόνοι τους και διευκρινίζω, μόνοι τους ως προς το Κράτος, γιατί ως προς την προσφορά από το κοινωνικό σύνολο, είναι γεμάτοι.
Όλοι μας γίναμε κοινωνοί της Κυβερνητικής διαχείρισης αυτής της κατάστασης και σίγουρα, όλοι μας έχουμε τα ίδια συναισθήματα απέναντι στην συμπεριφορά αυτή. Αδιανόητη, ακαταλόγιστη, ανεπαρκής και όσα άλλα θέλει ο καθένας να προσθέσει, αρκεί να έχουν εμπρός τους το στερητικό –α-. Είναι όμως και από τις ελάχιστες φορές, που εκτός από την έλλειψη ¨συγγνώμης¨ έχουμε και την έλλειψη του ¨φιλότιμου¨.
Χωρίς περεταίρω αναλύσεις, έχω την αίσθηση, ότι έχουμε αναθέσει την ασφάλειά μας σε ανασφαλείς ανθρώπους. Οι θέσεις εξουσίας είτε είναι Υπουργικές είτε είναι Αρχηγικές είτε είναι σε όποια βαθμίδα του Δημόσιου τομέα αποδεικνύεται, ότι έχουν ειδικό βάρος και απαιτούνται άνθρωποι ικανοί, για να τις κατέχουν και να προβούν μέσω αυτών στην εκάστοτε απαιτούμενη διαχείριση.
Η κοινωνία μας έχει δεχτεί πίεση σε απίστευτο βαθμό όλα αυτά τα χρόνια και πρέπει να προσεχθεί τόσο ο χρόνος όσο και ο τρόπος της αποσυμπίεσης. Ως την ύστατη ώρα ο Έλληνας απέδειξε τις αξίες του και τις αρχές του, τις οποίες μπορούμε να συνοψίσουμε σε μία εικόνα: αυτή, που αγκαλιασμένοι οι γονείς με τα παιδιά τους πέρασαν μαζί στην αιωνιότητα, μέσω του πιο φρικτού θανάτου.
Δεν αρκεί να κλίνεις το γόνυ πάνω από τις σωρούς των συνανθρώπων σου, δεν αρκεί να δακρύσεις άλλο από την τραγωδία, πρέπει να προχωρήσεις μπροστά, με όσα ψυχικά αποθέματα σου έχουν απομείνει και να απαιτήσεις από το Κράτος, να σε σέβεται. Γιατί μόνο τα Κράτη που σέβονται τους πολίτες τους έχουν μέλλον και γιατί αποδεικνύονται Κράτη προνοίας και όχι Κράτη…
*Δικηγόρος