Επί σειρά ετών ο Αλέξης Τσίπρας ήταν σταθερός οπαδός του Τσαβισμού, του ιδιότυπου αυταρχικού, σοσιαλιστικού καθεστώτος που ίδρυσε στην Βενεζουέλα ο πρώην αντισυνταγματάρχης και ηγέτης επί 14ετία περίπου (1998 – 2013) της χώρας αυτής Ούγκο Τσάβες.
Μία από τις πρώτες ενέργειες του Τσάβες ήταν να αλλάξει το Σύνταγμα, δημιουργώντας ένα υβριδικό πολίτευμα με στοιχεία δημοκρατικότητας και ταυτόχρονη διεύρυνση των εξουσιών του Προέδρου και των Ενόπλων Δυνάμεων. Θεσμοί όπως η δικαιοσύνη, η κεντρική τράπεζα, τα ΜΜΕ, κατέστησαν υποχείριά του.
Του Κώστα Χριστίδη
Νομικού – Οικονομολόγου
Χάρη στον υπερ-δεκαπλασιασμό των τιμών του πετρελαίου κατά την διάρκεια της θητείας του, μπόρεσε να προβεί σε πολλές παροχές (μοιράζοντας από πλυντήρια μέχρι laptops!) προς τα φτωχά στρώματα, τα οποία τον λάτρεψαν.
Ταυτόχρονα, κατεδίωξε ποικιλοτρόπως την ανώτερη και την μεσαία τάξη, προέβη σε ευρύτατες εθνικοποιήσεις και αθρόες εισαγωγές αγαθών και επέβαλε αυστηρούς αγορανομικούς και συναλλαγματικούς ελέγχους, εκτρέφοντας έτσι προβλήματα, τα οποία ήδη κατά τον χρόνο της κηδείας του (στην οποία παρευρέθη, τον Μάρτιο 2013, ο κ. Τσίπρας) ήσαν λίαν εμφανή.
Σήμερα οι ελλείψεις τροφίμων, φαρμάκων και βασικών καταναλωτικών αγαθών αναγκάζουν τους πολίτες να στήνονται σε ουρές από τα ξημερώματα μέχρι τα μεσάνυκτα για να προμηθευθούν στοιχειώδεις ποσότητες.
Η εγκληματικότητα έχει φθάσει στα ύψη. Και ενώ ‘’η Βενεζουέλα πεθαίνει’’ (κατά τον εύγλωττο τίτλο του περιοδικού TIME), ο διάδοχος του Τσάβες, πρώην οδηγός λεωφορείου Νικολάς Μαδούρο, εμφανιζόμενος στα πλήρως ελεγχόμενα από τον ίδιο ραδιοτηλεοπτικά μέσα, αποδίδει την κρίση σε ‘’πλούσιους Βενεζουελανούς που συνεργάζονται με την CIA και Κολομβιανούς παραστρατιωτικούς’’ (!)
Στην Ελλάδα, χάρη στην έγκαιρη ένταξη της χώρας στην τότε ΕΟΚ, οι καταστάσεις αυτές φαίνονται – και είναι – μακρινοί εφιάλτες. Ένας άλλος ηγέτης, λαϊκιστής εις το έπακρον, ο Ανδρέας Παπανδρέου, τότε κραύγαζε ‘’ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, το ίδιο συνδικάτο!’’
Ο ίδιος, με τις ‘’κοινωνικοποιήσεις’’, τον νόμο περί συνδικαλισμού, τις υπέρογκες – αρχικά – αυξήσεις μισθών και ημερομισθίων, την συνταξιοδότηση εκατοντάδων χιλιάδων ‘’αντιστασιακών’’, κλπ., έβαλε τους σπόρους της οικονομικής καταβαράθρωσης της χώρας.
Αργότερα επιχείρησε καθυστερημένη και αναποτελεσματική στροφή, υποστηρίζοντας (σε άρθρο του στο ΒΗΜΑ, 27.10.1987) ότι ‘’αν η Ελλάδα θέλει ένα κράτος πρόνοιας […] πρέπει ταυτόχρονα να έχουμε υπόψη μας την μάχη για την αύξηση της παραγωγικότητας […]. Έχουμε υποστεί ‘’απεργία κεφαλαίων’’ από τους επενδυτές εδώ και 13 χρόνια […] η Ελλάδα έχει έναν υπερτροφικό δημόσιο τομέα.
Αυτοί που εργάζονται στον δημόσιο τομέα είναι οι προνομιούχοι εργαζόμενοι στην Ελλάδα […], τώρα έχουμε περίπου το διπλάσιο προσωπικό που απαιτείται για να παράγουμε τις απαιτούμενες κρατικές υπηρεσίες’’.
Ο κ. Τσίπρας, χρησιμοποιώντας μέχρι και σήμερα έναν άκρως διχαστικό λόγο, ήδη επιχειρεί, την ανάγκη φιλοτιμίαν ποιούμενος, μία κακότεχνη στροφή προς πιο ρεαλιστικές, ‘’σοσιαλδημοκρατικές’’ απόψεις. Η ανεπάρκεια του ιδίου και των συνεργατών του, η ιδεοληψία και τα λάθος πρότυπα που τον εμπνέουν προοιωνίζονται την αποτυχία αυτής της στροφής.