Γελάνε και τα παγκάκια της πλατείας Κουμουνδούρου με όσα κωμικά παρουσίασε ως πρόγραμμα «Μένουμε όρθιοι» ο Αλέξης Τσίπρας σε μια νέα εκδοχή του προγράμματος της Θεσσαλονίκης.
Του Χρήστου Υφαντή
Έκπληκτοι οι παριστάμενοι αλλά και όχι έγιναν στη συνέχεια κοινωνοί των μεγάλων πρωτοβουλιών του ΣΥΡΙΖΑ για να σταθεροποιηθεί η ζήτηση και να ανακοπεί η ύφεση έψαχναν ανάμεσα στις ακακίες και τις βελανιδιές του Ζαππείου τα λεφτόδεντρα, αλλά εις μάτην. Φαίνεται πως η εποχή τους πέρασε και πια δεν καρπίζουν, όπως τότε την περίοδο της μεγάλης κρίσης και της πλατείας με τους «επάνω» και τους «από κάτω».
Καταπληκτικότερη όλων η πρόταση του Αλέξη να επιδοτηθολυν από το κράτος με ποσό δύο χιλιάδων (2.000) ευρώ ο επιχειρηματίας και με ποσό από δύο χιλιάδες (2.000) ευρώ ο καθένας εργαζόμενος στην επιχείρηση.
Να πληρώνει, δηλαδή, το κράτος τον εργαζόμενο για να εργάζεται στην επιχείρηση του ιδιώτη. Σατανικό!!!
Και στην προφανή ερώτηση « γιατί να προσέλθει σε μια επιχείρηση ιδιώτη να εργαστεί ένας εργαζόμενος που έχει επιδοτηθεί με δύο χιλιάδες ευρώ από το κράτος» ο απαντήσεις, όπως είναι εύλογο, αναζητούνται στα πέριξ της πλατείας Κουμουνδούρου στενά.
Το πρόγραμμα που ανακοινώθηκε είναι, σύμφωνα με κάποιες μετρήσεις, 30% ακριβότερο από εκείνο το αλήστου μνήμης που είχε εξαγγελθεί στη Θεσσαλονίκη κι έμεινε στην ιστορία ως η μεγαλύτερη προγραμματική απάτη όλων των εποχών στην ελληνική πολιτική ιστορία.
Θα περίμενε κανείς από τους «σοφούς» περί τα οικονομικά του κόμματος να αντιληφθούν αμέσως τι λέει ο «ηγέτης» και να τον αποτρέψουν από το να διαβάζει μια έκθεση ιδεών, η σχέση της οποίας με οικονομικό πρόγραμμα είναι όση του Πολλάκη με τις τραπεζικές θυρίδες.
Φευ! Περί άλλα ετύρβαζαν οι Τσακαλώτοι κι οι Δραγασάκηδες, όσο κι αν ήταν σωματικά παρόντες κι επιχείρησαν να στηρίξουν τις προτάσεις του αρχηγού.
Το πρόγραμμα ( ο Θεός να το κάνει) είχε την τύχη όλων των αντίστοιχων που η εγχώρια αριστερά όντας στην αντιπολίτευση εκπονεί μεταξύ πρέφας και πόκας για να παρουσιάσει στη συνέχεια ως τεράστια πολιτική πρωτοβουλία και να καταλήξει να τη συζητάει στα ταβερνεία και στα μεταμεσονύχτια μπαρ.
Αναρωτιέμαι, τι θα έλεγε για το πρόγραμμα Τσίπρα αν ζούσε σήμερα ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης, ένας πραγματικά μεγάλος της εγχώριας αριστεράς, οραματιστής και πραγματιστής ταυτόχρονα, που έκανε τρόπο ζωής τη σύγχρονη αριστερά κι ένοιωσε στο πετσί του τις ερπύστριες της κομματικής νομενκλατούρας. Ούτε να το σκέφτομαι…
Την καλύτερη απάντηση στις προτάσεις και στις εξαγγελίες Τσίπρα την άκουσα απευθείας στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΙ σήμερα το πρωί. Ρωτούσε ο Άρης Πορτοσάλτε και απαντούσε ο κ. Νεκτάριος, καθηγητής στο ΠΑΠΕΙ, ειδικός περί τα οικονομικά του ασφαλιστικού.
Στην ερώτηση του κ. Πορτοσάλτε « γιατί ένας εργαζόμενος να προσέλθει για εργασία στην επιχείρηση ενός ιδιώτη όταν θα πριμοδοτείτε από το κράτος;» ο κ. Νεκτάριος πνίγηκε από τα γέλια.
Ήταν τόσο ηχηρό το γέλιο στο άκουσμα της εξαγγελίας και της ερώτησης που ξέφυγε από το μικρόφωνο κι απλώθηκε στα μεγάφωνα του αυτοκινήτου γεμίζοντας την καμπίνα με την απελπισία ενός ανθρώπου που δεν έχει τι άλλο να πει και γελάει με γέλιο γάργαρο και
τρανταχτό με όσα ακούει. Λυτρωτικό γέλιο, που είναι ταυτόχρονα τόσο τοξικό ώστε να διαλύει όλες τις πομφόλυγες.
Ομολογώ πως ξαφνιάστηκα. Δεν μου είχε ξανατύχει μια τέτοια απαξίωση για εξαγγελίες ενός πολιτικού κόμματος από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα. Θυμήθηκα κάτι παλιά «θάλασσα στα Τρίκαλα» και «πιο φαρδιά πουκάμισα», που η νεολαία των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης απαιτούσε στις «μεγαλειώδεις» συγκεντρώσεις από τον Π. Γαρουφαλιά…
Ίδια αντίδραση…