Παγιδευτήκαμε για τα καλά παγκοσμίως.Αυτό που συμβαίνει διεθνώς δεν έχει ξαναγίνει στην παγκόσμια οικονομία: Ομόλογα αξιας 14 τρις δολαρίων κυκλοφορούν με αρνητικό πρόσημο.
Μέχρι και τα ελληνικά έντοκα γραμμάτια ενδέχεται να εχουν αρνητικό επιτόκιο σύντομα! Η κατάσταση μπορεί και να ονομαστεί ως διαρθρωτική στασιμότητα (secular stagnation) θεωρητική φυσικά έννοια που περιγράφει το νέο τοπίο στην οικονομική πραγματικότητα.
Του Ηλία Καραβόλια
Αλλά η ουσία είναι άλλη: το χρήμα έγινε φθηνότερο όσο ποτέ άλλοτε και παρ ότι διογκώνει τις τιμές στα χρηματιστήρια δεν ισχυροποιεί την ανάπτυξη της πραγματικής οικονομίας αφού παρκάρεται στις τράπεζες.
Οι δε κεντρικές τράπεζες φούσκωσαν τους ισολογισμούς τους και τωρα χρεώνουν τα υπερβάλλοντα αποθεματικά των τραπεζών με αρνητικά επιτόκια καταθέσεων.
Και φυσικά οι δασμοί του Τραμπ και η υποτίμηση του κινεζικού νομίσματος, ανάγκασαν την FED να ρίξει τα επιτόκια( και θα συνεχίσει να το κάνει).
Πρόκειται για μια ''Οικονομική Βιοπολιτική''. Για μια κοινωνική μηχανική μέσω του ομολογιακού δανεισμού υπερ κυβερνήσεων, εκ πρώτης όψεως, αλλά ουσιαστικά υπέρ των χρηματοπιστωτικών κολοσσών που ελέγχουν τα κρατικά χρέη, τις εκδόσεις ομολόγων, τα επιτόκια και την ταχύτητα κυκλοφορίας του χρήματος.
Ο παγκοσμιοποιημένος ανταγωνισμός αποδόσεων οδηγεί τον καπιταλισμό σε μια ιδιότυπη παγίδα ρευστότητας με αρνητικό τόκο.
''Μας δανείζετε και μας πληρώνετε'', είναι η αόρατη εντολή που εμφανίζεται στα τερματικά των αγορών.
''Είμαστε οι θεματοφύλακες των κεφαλαίων σας'' λένε με μια φωνή κυβερνήσεις, κεντρικές τράπεζες και λοιποί κλειδοκράτορες της νομισματικής υπερπραγματικότητας.
Καμία θεωρία δεν μπορεί να προβλέψει πώς τα αρνητικά επιτόκια θα οδηγήσουν σε παραγωγικές επενδύσεις κεφαλαίων.
Κανένας νεοκλασικός/ορθόδοξος αυτοματισμός, κανένα αόρατο χέρι, καμία θεωρία αποτελεσματικών αγορών ή μοντέλα αποτίμησης χαρτοφυλακίου τύπου CAPM, μπορούν να μας εγγυηθούν επιστροφή στην κανονικότητα.
Η βραχυπρόθεσμη εκτροπή έγινε συνηθισμένο φαινόμενο. Τα φύλακτρα του καπιταλισμού έκαναν την εμφάνιση τους.
Μια προσομοιωτική χάρτινη οικονομία, μετά απο την αποσύνδεση του δολαρίου απο τον χρυσό( 1971), φθάνει στο αποκορύφωμα της: φθηνό χρήμα που ολοένα και περισσότερο θα λείπει απο τα πορτοφόλια μας και θα συγκεντρώνεται στα κιτάπια των τραπεζών.
Θα μπορούσες να το πείς και κρίση υπερσυσσώρευσης αλλα οι ''γνήσιοι'' μαρξιστές παραμονεύουν για να ασκήσουν κριτική παρερμηνείας.
Η ουσία είναι οτι η μονεταριστική διεθνής του τραπεζικού κεφαλαίου πληρώνεται αντί να πληρώνει για να συσσωρεύει το χρήμα απο τις κοινωνίες.
Γιατί περι αυτού πρόκειται. Το κόλπο γνωστό εδώ και 5,000 χρόνια( Graeber): Χρέος...