Επείγει πλέον ο σχηματισμός κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας, γιατί η κατάσταση γίνεται όλο και πιο επικίνδυνη...
Tου Αντώνη Τριφύλλη*
Η περίφημη επικοινωνιακή αντεπίθεση της κυβέρνησης έληξε σε αυτή την φάση. Μετά την απογοητευτικά κενή ομιλία του κ. Τσίπρα στην Θεσσαλονίκη, την καταστροφική πολλαπλά εξέλιξη της αναμόρφωσης του τηλεοπτικού πεδίου, τον «θεσμικό τρόμο» κατά Βενιζέλο που προκάλεσαν οι πρωτοβουλίες στον χώρο της Δικαιοσύνης, ο σχηματισμός μίας απίθανης σύνθεσης και στόχευσης Επιτροπής για το Σύνταγμα, είχαμε και τις ομιλίες των αρχηγών για την διαφθορά και την διαπλοκή.
Τίποτε από όλα αυτά δεν είναι ικανό να διαφοροποιήσει την κοινή γνώμη. Αντίθετα, θα επιτείνουν την πρωτοφανή απαξίωση μίας κυβέρνησης που παρόμοιά της δεν έχουμε ξαναδεί διαχρονικά.
Και είναι αξιέπαινες οι προσπάθειες του κ. Τσίπρα να ανατάξει το κλίμα, αλλά ξεχνάει τον χρυσό κανόνα της ραγδαίας φθοράς και απαξίωσης όσων κυβερνήσεων διαχειρίζονται την κρίση που βιώνει το πολιτικό σύστημα σε χώρες σε προγράμματα διάσωσης. Και μάλιστα σε χώρες των οποίων το πρόγραμμα απέτυχε.
Το κλίμα της αποτυχίας μας επιβαρύνεται επικίνδυνα από την αστάθεια της Ένωσης και την γεωπολιτική αναταραχή στην περιοχή μας. Και εμείς έχουμε αφεθεί στο έλεος της «αγάπης της απρόσωπης που έχει βρει η κεφαλή».
Όχι, δεν χρειάζονται άλλες εκλογές, και ας τις ζητεί η κοινή γνώμη. Τίποτα δεν θα λυθεί με νέες εκλογές. Ακόμη μία αυταπάτη θα διαψευστεί στην κατάσταση που βρισκόμαστε. Ούτε, όμως, τα συνέδρια και οι ανασχηματισμοί μπορούν να σώσουν την χώρα από την κατηφόρα προς την παρακμή. Η ανεργία τρώει τα σωθικά μας. Οι επενδύσεις δεν έρχονται και δεν θα έρθουν.
Δεν το επιτρέπουν το ασταθές πολιτικό κλίμα, η ανικανότητα του πολιτικού προσωπικού, η ιδεοληψία, ο τσαμπουκάς, η υπερφορολόγηση, τα κουφάρια τραπεζών, η παιδεία. Και κυρίως η εξαφάνιση της μεσαίας τάξης, που είναι αυτή που δημιουργεί τις θέσεις εργασίας. Αυτά είναι συμπτώματα που διαβρώνουν την Ελλάδα από παλιά. Και η διάβρωση φτάνει στο μεδούλι. Σε λίγο η αποσύνθεση προς το «κράτος παρία» θα είναι «ορατή» διά της οσφρήσεως.
Στα κυβερνητικά σαλόνια είναι ορατός ο πανικός. Κανονικά θα έπρεπε να είναι και στην αντιπολίτευση. Τί θα κάνει μία νέα κυβέρνηση που ασφαλώς θα προκύψει από τις εκλογές;
Αναρωτιέμαι, λοιπόν, αν ήρθε η ώρα του Προέδρου της Δημοκρατίας, μια και ο Πρωθυπουργός και το επιτελείο του δεν φαίνονται ικανοί να συνειδητοποιήσουν την κατάσταση. Όσες ευθύνες και αν έχει ο κ. Παυλόπουλος για το παρελθόν, στα δύσκολα, στα πολύ δύσκολα, έδειξε ότι από μηχανής θεός υπάρχει. Πέρυσι τον Ιούλιο. Θα πρέπει λοιπόν ξανά να επέμβει. Να τούς καλέσει πάλι και να τούς πει τα αυτονόητα.
Οι εκλογές και η απώλεια χρόνου με ανασχηματισμούς ανούσιους είναι ακόμη ένα βήμα προς το απόλυτο κενό. Η λύση, αν υπάρχει ακόμη, να δοθεί άμεσα, με ένα διετές μορατόριουμ μεταξύ των δημοκρατικών κομμάτων και σχηματισμό κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας. Εκεί καταντήσαμε, αλλά άλλος δρόμος δεν υπάρχει.
* Πρώην ανώτερο στέλεχος στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο