Η πολιτική του πρόταση του Μακρόν στη Γαλλία δεν αποτελεί μείγμα ιδεών στον ενδιάμεσο χώρο μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς, αλλά μια ξεχωριστή πρόταση πέραν του λεγόμενου μεσαίου χώρου...
Του Χάρη Παυλίδη
Τις προάλλες εννέα γερουσιαστές της γαλλικής κεντροδεξιάς τάχθηκαν δημοσίως υπέρ της υποψηφιότητας του Εμανουέλ Μακρόν. Θα μπορούσε να είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό αν δεν συνέβαινε σε δημόσια στήριξη να είχαν προβεί και στελέχη της κεντροαριστεράς μεταξύ των οποίων και υπουργοί της κυβέρνησης Ολάντ.
Εκείνο όμως που χρήζει ιδιαίτερης επισήμανσης είναι το πολιτικό πλαίσιο βάσει του οποίου συγκλίνουν τα στελέχη των δύο παρατάξεων. Ένα πλαίσιο που υπερβαίνει τα στερεότυπα που συνθέτουν οι δύο παρατάξεις, βάζοντας σε μια νέα βάση το διάλογο μαζί τους και των δύο με το εκλογικό σώμα.
Το υπό διαμόρφωση πλειοψηφικό ρεύμα το οποίο φιλοδοξεί να εκφράσει ο κεντρώος υποψήφιος είναι κατ' εξοχήν φιλοευρωπαϊκό. Συγχρόνως όμως είναι κι ένα φρέσκο "προϊόν" σ' ένα πολιτικό σύστημα που βρίθει πολιτικών επαναλήψεων και αναδιατυπώσεων σε ιδέες που δεν έχουν αντίκρισμα στους νέους ψηφοφόρους.
Έχει τη σημασία του ότι ο φιλοευρωπαϊσμός του Μακρόν δεν είναι by the book, ενώ η πολιτική του πρόταση δεν αποτελεί μείγμα ιδεών στον ενδιάμεσο χώρο μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς, αλλά μια ξεχωριστή πρόταση πέραν του λεγόμενου μεσαίου χώρου.
Η πρόταση του Μακρόν έχει διατυπωθεί με τέτοιο τρόπο ώστε να συνάδει με την ονομασία του νεότευκτου κινήματος του οποίου ηγείται.
Ο πρώην υπουργός Οικονομίας του Ολάντ αφού παραιτήθηκε από την κυβέρνηση ίδρυσε το κίνημα "Εμπρός!"(ΕΜ!), αφήνοντας να εννοηθεί ότι ο σχεδιασμός του είναι "μπροστά" και όχι ανάμεσα από τα παραδοσιακά σχήματα της κεντροαριστεράς και της κεντροδεξιάς.
Γι αυτό και τον Απρίλιο του περασμένου χρόνου προαναγγέλλοντας την ίδρυση(Αύγουστος) του νέου πολιτικού σχηματισμού είχε δηλώσει με σαφήνεια ότι δεν εντάσσεται ούτε στην Αριστερά ούτε στη Δεξιά.
Το ζήτημα είναι τώρα τι μπορεί να περιμένει, κατά κύριο λόγο η Γαλλία και δευτερευόντως η Ευρώπη, από έναν νέο πολιτικό που δηλώνει "σοσιαλ-φιλελεύθερος", παραπέμποντας στους "κλασικούς" του είδους Ιταλούς που έζησαν εξόριστοι από τον Μουσολίνι στη Γαλλία του μεσοπολέμου. Τον Κάρλο Ροσέλι( συγγραφέα του έργου "Φιλελεύθερος Σοσιαλισμός" εκδόσεις ΠΟΛΙΣ) και τον Πιέρο Γκομπέτι(διευθυντή του περιοδικού "Φιλελεύθερη Επανάσταση" και του ομώνυμου βιβλίου).
Προφανώς οι Γάλλοι μπορούν να περιμένουν μια πολιτική ριζοσπαστικής ανασυγκρότησης σε όλους τους τομείς του κράτους και της οικονομίας, ενώ οι Ευρωπαίοι να ελπίζουν ότι εφόσον εκλεγεί θα αγωνιστεί για μια ευρωζώνη που δεν θα λειτουργεί υπέρ της Γερμανίας και εις βάρος των υπολοίπων κρατών μελών.
Είναι προφανές ότι ο κεντρώος υποψήφιος επαναφέροντας την ισοτιμία στη σχέση της Γαλλίας με τη Γερμανία, η χώρα του θα ανακτήσει την ισχύ προκειμένου να ηγηθεί της προσπάθειας εξισορρόπησης των σχέσεων μεταξύ των ισχυρών του Βορρά και των αδυνάμων του Νότου.
Ο Εμανουέλ Μακρόν επιχειρεί κάτι που πριν από μερικούς μήνες φαινόταν σχεδόν αδύνατον. Να επαναφέρει στο προσκήνιο ως δύναμη αλλαγής σε πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο το δημοκρατικό κέντρο. Να επιχειρήσει να βγάλει την Ευρώπη "εμπρός" από τα παρωχημένα σχήματα της Δεξιάς και της Αριστεράς τα οποία με την πολιτική που εφαρμόζουν έχουν μερίδιο ευθύνης για την άνοδο του λαϊκισμού και του εθνικισμού.
ΠΗΓΗ: NEWS247.GR