Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου ανήμερα του Αγίου Νικολάου. Βρέθηκα νωρίς το πρωί στην Ευελπίδων μάρτυρας σε μια δίκη δημοσίου συμφέροντος. Το κρύο ήταν τσουχτερό με την θερμοκρασία γύρω στους έξι βαθμούς.
Η αίθουσα στην οποία επρόκειτο να γίνει η δίκη, ήταν στα παραπήγματα πίσω από του συγκρότημα των κτιρίων, που τα ονομάζουν επί το ευγενικότερον προκάτ.
Ένα τέταρτο πριν τις εννέα εμφανίστηκε η γραμματέας και επιχείρησε να ανοίξει το air conditioning για να ζεσταθεί η παγωμένη αίθουσα. Όμως ο αέρας που έβγαινε ήταν κρύος κάνοντας τα πράγματα χειρότερα.
Σε λίγο εμφανίστηκε η Πρόεδρος του Μονομελούς Δικαστηρίου με το παλτό της, μια και το κρύο ήταν αφόρητο. Προχώρησε η διαδικασία εκδίκασης των υποθέσεων με την πόρτα ορθάνοιχτη, που έβλεπε κατ’ ευθείαν στον αίθριο χώρο, μια και η διαδικασία της ανοιχτής ακρόασης δεν επιτρέπει το κλείσιμό της.
Όταν έφτασε η ώρα να καταθέσω, από σεβασμό στη Δικαιοσύνη έβγαλα την καπαρντίνα μου και όταν ανέβηκα στο χώρο που εξετάζονται οι μάρτυρες. Η πρώτη κουβέντα που μου είπε η κ. Πρόεδρος ήταν να φορέσω και πάλι την καπαρντίνα μου, γιατί κινδύνευα να κρυώσω.
Από την πλευρά μου αρνήθηκα και η διαδικασία συνεχίστηκε κανονικά. Αυτά τα θεωρητικά ασήμαντα, που είναι ιδιαίτερα σημαντικά για ένα χώρο που απαιτεί σεβασμό, είναι πρωτάκουστα για ευρωπαϊκή χώρα.
Οι αρμόδιοι υπουργοί τέως και νυν θα έπρεπε να φροντίσουν κάποιος τεχνικός να έχει επιδιορθώσει το air conditioning;
Γιατί για να απονεμηθεί η Δικαιοσύνη χρειάζεται το αυτονόητο, που είναι οι συνθήκες του χώρου στον οποίο διεξάγεται. Διαφορετικά απαξιώνεται η επίπονη εργασία των λειτουργών της, μια και ταλαιπωρούνται υπέρμετρα και εκτίθενται σε κινδύνους για την υγεία τους, δικαστές και διάδικοι…
Τάσος Παπαδόπουλος