Η Αθήνα έχει ξεπεράσει τα όρια των αντοχών της. Χρόνια τώρα πλήττεται από την εγκληματικότητα, τα ναρκωτικά, το μεταναστευτικό, την ανεργία, την έλλειψη ποιότητας ζωής, την αβάσταχτη καθημερινότητα. Σε αυτόν τον βαρύ κατάλογο προστέθηκε και ο «μεγάλος περίπατος».
Του Γιώργου Π. Αποστολόπουλου*
Το πώς κατάφερε η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας να στρεβλώσει το οραματικό έργο της Μελίνας, του Αντώνη Τρίτση, του Δημήτρη Μπέη, του Κώστα Λαλιώτη και να το μεταμορφώσει σε... Γολγοθά, είναι ένα μεγάλο ερώτημα.
Όλα έγιναν βεβιασμένα, χωρίς να αξιολογηθούν τα χαρακτηριστικά της πόλης που έχουν αλλάξει με την πάροδο του χρόνου.
Από την αρχή στο Δημοτικό Συμβούλιο της Αθήνας, ήμουν αντίθετος στις παρεμβάσεις επί της Ηρώδου Αττικού και της Πανεπιστημίου.
Η πρώτη είναι «ο δρόμος της Δημοκρατίας», ο δρόμος που πρέπει να είναι ανοιχτός σε όλους χωρίς κλούβες, εμπόδια αλλά και αχρείαστες «πεζοδρομήσεις» που θα εμποδίζουν «κομψό τρόπο» την πρόσβαση.
Είναι αδιανόητο μία δημοκρατική Κυβέρνηση, αντί να αφουγκράζεται τις
φωνές της κοινωνίας, να επιδιώκει την παρεμπόδισή τους. Και ως γνωστόν, πρόκειται για το πιο καλά φρουρούμενο σημείο της πόλης που ούτε δικτατορίες δεν επιχείρησαν να «σφραγίσουν».
Από την άλλη, η Πανεπιστημίου είναι ο κεντρικός πυλώνας λειτουργίας του κυκλοφοριακού συστήματος.
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός για να αντιληφθεί ως προβληματικό το εγχείρημα περιορισμού της καθώς οι κυκλοφοριακές πιέσεις έχουν αυξηθεί και δεν υπάρχουν ουσιαστικές εναλλακτικές λύσεις. Το αποτέλεσμα το γνωρίζουμε ήδη: Κυκλοφοριακό κομφούζιο.
Την ίδια στιγμή, η προτροπή για συχνότερη χρήση των Ι.Χ. λόγω κορονοϊού, είναι τελείως αντίθετη με τη φιλοσοφία του έργου ενώ δεν υπάρχει πρόνοια για τις χρήσεις γης, τα τραπεζοκαθίσματα, την ηχορύπανση και τη γρήγορη πρόσβαση σε γειτονιές όπως η Πλάκα, το Κολωνάκι, το Ψυρρή, ο Άγιος Παύλος, ο Κολωνός, τα Πατήσια, η Κυψέλη ή τα Εξάρχεια.
Συγχρόνως, η Κυβέρνηση που υποτίθεται ότι «κόπτεται» για την Κλιματική αλλαγή, αδιαφορεί παντελώς για την επιβάρυνση της ατμόσφαιρας από τα οχήματα που κινούνται με χαμηλή ταχύτητα. Η ίδια αναλγησία επικρατεί για τα προβλήματα εμπόρων και επαγγελματιών.
Τον πολύτιμο ελεύθερο χρόνο των εργαζομένων ποιος θα τον αναπληρώσει; Τα περιττά έξοδα σε υλικά και ζαρντινιέρες που θα μπορούσαν να θρέψουν ολόκληρες οικογένειες ποιος μπορεί να παραβλέψει; Το γεγονός ότι ο ποδηλατόδρομος δεν έχει συνέχεια πως εξηγείται; και τέλος, αυτή η αισθητική των φοινίκων που ταιριάζει σε παραλιακές πόλεις τι σχέση έχει με την Αθήνα;
Αντιθέτως, ένα τέτοιο έργο θα έπρεπε να περιλαμβάνει την ξεχασμένη Ιερά οδό, την Ακαδημία Πλάτωνος, την ενοποίηση του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου με το Πολυτεχνείο, την κατασκευή της γραμμής 4 του μετρό, την επιστροφή του ποταμού Ιλισού στην επιφάνεια και έργα ανάπλασης στις ξεχασμένες γειτονιές.
Το Κίνημα Αλλαγής, το ΠΑΣΟΚ, ως αυθεντικός εμπνευστής του «μεγάλου περιπάτου», δεν μπορεί να συμβιβαστεί με την Κυβερνητική προχειρότητα.
Η Αθήνα έχει ανάγκη έναν «μεγάλο περίπατο» που να εξυπηρετεί τους πολίτες, όχι να τους προκαλεί δυστυχία.
*Δημοτικός Σύμβουλος Δήμου Αθηναίων-Τομεάρχης Περιβάλλοντος Κίνημα Αλλαγής