Η χειρότερη δήλωση που έκανε ποτέ ο Αλέξης Τσίπρας ήταν το κείμενο για την παραίτησή του από τη Βουλή- και από μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να το λέει. Ή μάλλον τα δυο κείμενα με τα οποία επιτάχυνε τις εξελίξεις και ταυτόχρονα τις άφησε πάλι μετέωρες.
Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Το πρώτο από τη Σορβόννη- όπου έκανε μια καλή ομιλία. Απαντώντας σε -στημένη ή όχι- ερώτηση αν σκοπεύει να ιδρύσει κόμμα και πότε, μίλησε παραπλανητικά.
Πρώτο: Επισήμανε ότι “τα κόμματα δεν δημιουργούνται από τα πάνω, αλλά από τα κάτω και εφόσον καλύπτουν ανάγκες της κοινωνίας”. Αυτό το ξέρουμε. Αλλά γιατί το κόμμα του οποίου ήταν επικεφαλής και ενισχύθηκε “από κάτω” για να κερδίσει δυο εκλογές και ένα δημοψήφισμα. τελικά καταποντίστηκε; Δεν κάλυπτε τις ανάγκες της κοινωνίας; Ή από λάθη που έγιναν από τα πάνω;
Δεύτερο: Τι σημαίνει “σε αυτή τη φάση επιθυμώ να συνομιλήσω και να αφουγκραστώ τις ανάγκες της κοινωνίας”; Πριν από αυτή τη φάση τι ακριβώς αφουγκράζονταν; Τις φράξιες του ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί έλειπε απο τα κατ’ εξοχήν πεδία των αφουγκρασμών; Δεν πήρε μέρος σε καμία λαϊκή κινητοποίηση. Δεν ήταν παρών σε καμία συγκέντρωση ή διαδήλωση. Ούτε είχε επαφή με καμία κοινωνική ομάδα ή διάλογο με πολίτες.
Οι μόνες φωτογραφίες του από το 2023, είναι με τη Ντόρα, τον Γ. Παπανδρέου και την συμπαθή Πιπιλή. Συν κάποια στιγμιότυπα από τις κερκίδες του Παναθηναϊκού…
Από το μπαλκόνι του γραφείου του στην Αμαλίας, με θέα το Ζάππειο και τον -Υμηττό, οι μόνοι που μπορούσε να ακούσει είναι οι πρώην πολέμιοί του. Με τους οποίους συμφιλιώνεται, όπως του καταλογίζεται. Με την προσδοκία να τον ενθρονίσουν με την μιντιακή και οικονομική ισχύ τους. Πού 'σαι νιότη, που μού 'λεγες πως θα γινόμουν αντισυστημικός.
Τρίτο: Η απάντηση “η συζήτηση για ένα νέο κόμμα διεξάγεται ερήμην μου” ήταν ανακριβής και εξωφρενική.
Πώς νοείται πρώην Πρωθυπουργός, πρώην αρχηγός κόμματος, που δεν κρύβει -και πάντως δεν διαψεύδει -ότι ετοιμάζει νέο πολιτικό φορέα, να ισχυρίζεται γι’ αυτή τη “συζήτηση” κάτι σαν: όχι εγώ, η Γιαδικιάρογλου;
Ένα κείμενο για Λωτοφάγους
Χωρίς παρουσία για 2,5 χρόνια εκεί που εξελίσσεται η πραγματική πολιτική, ανακοίνωσε ξαφνικά ότι ” θα επιστρέψει στην κοινωνική δράση”- δικαιώνοντας όσους του καταλόγιζαν ως τώρα ότι απέχει.
Το κείμενο είναι γραμμένο σαν να πέρασαν αιώνες από τότε που ο ίδιος οδήγησε σε αδιέξοδο την “Άνοιξη του 2015“. Που ειρήσθω εν παρόδω, δεν ήταν “Άνοιξη του ΣΥΡΙΖΑ”, αλλά η ευκαιρία που του έδωσαν οι πρώην ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ, όταν απογοητεύτηκαν από τις ηγεσίες τους. Αλλά την παρέδωσε στη γραφειοκρατία της Κουμουνδούρου και μοιραία αυτό τον οδήγησε σε αδιέξοδο.
Άρχισε από τον Αύγουστο του 2018 , όταν δεν άφησε εκτός κυβέρνησης τον Καμμένο -αφού ολοκληρώθηκε ο λόγος της ανάρμοστης σχέσης μαζί του- η έξοδος απο το Μνημόνιο. Και συνεχίσθηκε το 2019 ,με τα τραγικά ψηφοδέλτια στις τρεις εκλογές και άλλες επιλογές που διευκόλυναν την επικράτηση του Μητσοτάκη.
Προεκτάθηκε μετά την ευπρεπή ήττα, στην αδυναμία να την κατανοήσει, ως την εντολή του 32% για ανανέωση και μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ. Με αποτέλεσμα τον καταποντισμό του 2023, όταν ζητούσε νέα εντολή για να ξανακάνει κυβέρνηση την χρεοκοπημένη ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και τα βαρίδια του κόμματός του.
Ηττημένος ξανά, πρόταξε ότι “παραμερίζει για να περάσει το νέο κύμα”, οπότε δεν απολογήθηκε ποτέ για τα λάθη του. Συνέχισε όμως από το παρασκήνιο ως μαριονετίστας σιγοντάροντας την ανάδειξη του Κασσελάκη. Για να ζητάει στη συνέχεια με …ανάρτηση νέες κάλπες . Και όταν απορρίφθηκε από το συνέδρι ανέχθηκε τις νεοσταλινικές μεθόδους για την έξωσή του, από όργανο κατώτερο από αυτό που τον ανέδειξε. Και πρόκρινε την “τοποθέτηση” του βολικού Φάμελλου στη θέση του.
Με φορέα το Ινστιτούτο με το όνομα του που ίδρυσε μόλις στα 50 του, ακολούθησε η …ταξιδιωτική περίοδος. Με σεμινάρια και συνεντεύξεις ασφαλείας. Καμία πολιτική δράση στη Βουλή. Ούτε όταν τον είχε ανάγκη η κινητοποιημένη κοινωνία που επικαλείται τώρα.
Εκ παραλλήλου σήκωσε λευκή σημαία στους ισχυρούς του χρήματος και των ΜΜΕ που χειραγωγούν την πολιτική. Αποκήρυξε ακόμη και όσους ερεύνησαν το σκάνδαλο Νοβάρτις με κόστος για τους ίδιους . Εξασφαλίζοντας υποστήριξη για να συνεχίσει την… καριέρα του, θα αναγκαστεί να προσχωρήσει στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους-που αντιβαίνουν στα λαϊκά αιτήματα. Δεν δίνουν τίποτε χωρίς αντάλλαγμα.
Εν τω μεταξύ άφησε να περάσει η τελευταία ευκαιρία. Δεν ανακοίνωσε αμέσως μετά τις ευρωεκλογές όταν τα τρία πρώτα κόμματα πέρασαν κάτω από τον πήχη τους- πρωτοβουλία για τη συγκρότηση νέου φορέα. Με ανοιχτά χαρτιά και δημόσιες μεθόδους. Και αν έβρισκε ανταπόκριση, να προχωρήσει. Δίνοντας μάχη με τον Μητσοτάκη – αντί να παραμένει θεατής και να σχολιάζει ανόρεχτα.
Τώρα εμφανίζεται – με πρακτική πολιτικού μάρκετινγκ ως από μηχανής Θεός με ένα κείμενο που δεν κολακεύει καθόλου τη διαδρομή του, καθώς απευθύνεται σε λωτοφάγους. Αλλά και πάλι δεν μιλάει ανοιχτά. Δείχνει απλώς την πρόθεσή του να λεηλατήσει, ως “ανώτερη οντότητα”, τον χώρο που επί των ημερών του έγινε κομμάτια και θρύψαλα.
Υπόσχεται… “συνάντηση” με τους “πολλούς” χωρίς διαυγή πολιτική και με θολή ιδεολογία που περιστρέφει γύρω από θεωρίες του Σάντερς και σοφίσματα για τον “δημοκρατικό καπιταλισμό” και “νέο πατριωτισμό”. Μιλώντας για τη φορολόγηση του πλούτου, αλλά όχι και για την παραγωγή του.
Έπεα πτερόεντα χωρίς πολιτική ουσία που να συνδέεται με τις ανάγκες της χώρας και της Παράταξης, ου αναδεικνύουν απλώς ως αυτοσκοπό την επιστροφή του.
Λέει ότι “δεν είναι αντίπαλος” του παλαιού ΣΥΡΙΖΑ. “Πορευτήκαμε μαζί ως εδώ και μοιραστήκαμε αγώνες, αγωνίες, ελπίδες και όνειρα”. Ενώ η αλήθεια είναι ότι έγιναν πέντε κομμάτια και πάνε για έξι.
Με τον απίστευτο ισχυρισμό ότι άφησε το αξίωμα του βουλευτή γιατί “δεν προσφέρει τίποτε ουσιαστικό σε όσους με εμπιστεύτηκαν” φιλοδοξεί “να επιστρέψει στην ελπιδοφόρα ανασφάλεια της κοινωνικής δράσης”- από την οποία ουδείς τον εμπόδισε ως τώρα. Πάλι όμως δεν αποσαφηνίζει τίποτε και μιλάει κυρίως για τον… εαυτό του.
Μετά τη δήλωσή του υπάρχει μόνο το κείμενο του -επαρκούς επικοινωνιακά- Τσίπρα, οι διαρροές από αριβίστες του ΣΥΡΙΖΑ ότι θα τον ακολουθήσουν -με μόνη καθαρή θέση της Έλενας Ακρίτα που τιμά το κόμμα με το οποίο μπήκε στη Βουλή και μια δήλωση αυτοταπείνωσης του Φάμελλου...
Οι αντιφάσεις και το μεγαλύτερο λάθος
Στη σύγχρονη πολιτική οι βερμπαλισμοί δεν αρκούν. Και το παλιό δεν μπορεί να περάσει ως νέο. Ο Τσίπρας δεν είναι το καινούργιο που γεννιέται από την ανάγκη της κοινωνίας.
Είναι απλώς ένας πολιτικός με επαρκή δημοσία παρουσία και συγκεκριμένο πολιτικό κεφάλαιο: στα 51 του έχει εμπειρία πρωθυπουργού, κυβέρνησε χωρίς στίγματα, έβγαλε τη χώρα, που παρέλαβε χρεοκοπημένη, από τον μνημονιακό κύκλο, και έλυσε το Μακεδονικό. Τα υπόλοιπα είναι σαπουνόφουσκες.
Έχει όμως και πολλά μειονεκτήματα, με πρώτη την αναποφασιστικότητα. Δεν είχε ποτέ επαρκές επιτελείο, ούτε προσωπικό “βάθος”, δεν πήρε αποφάσεις – ακόμη και για πρόσωπα που όφειλε στην ώρα τους και έχασε ευκαιρίες. Το 2015 δεν κατανόησε γιατί πλειοψήφησε και παιάνιζε το σόφισμα της “πρώτης φοράς Αριστεράς”.
Σ’ αυτά πρόσθεσε και την έξοδο από τον “αντισυστημικό κύκλο” σε βάρος άλλων και δημιούργησε ζητήματα εμπιστοσύνης στο πρόσωπο του. Δεν έγινε Ανδρέας Παπανδρέου, αλλά μάλλον Ζαχαριάδης, όχι ο Κώστας – από τα λίγα στελέχη συγκροτημένη δημόσια παρουσία που ανέδειξε.
Για έναν πολιτικό όμως τα προσόντα έχουν αξία μόνο αν ζητούνται. Και για τον Τσίπρα δεν δημιουργήθηκε κανένα κίνημα επιστροφής. Μάλλον ο ίδιος προσπαθεί να την “εκβιάσει” υπολογίζοντας στα συγκριτικό πλεονέκτημα, έναντι των άλλων του χώρου. Και με δημοσκοπήσεις αμφίβολης αξιοπιστίας.
Δεν θα κριθεί ούτε από όσα λέει, ούτε από το περιεχόμενο του βιβλίου του. Θα κριθεί από το ιστορικό του συν: τι είδους “νέο” κόμμα θα προκύψει και πότε, με ποια ιδεολογία και ποιο πρόγραμμα, με ποια στελέχωση και ηγετική ομάδα , πώς θα αντιμετωπίσει τις άλλες πολιτικές δυνάμεις που δεν θα του χαριστούν και ποιους εκλογικούς στόχους θα θέσει. Αν εμφανιστεί ως επόμενος Πρωθυπουργός για γίνει απλώς… Ανδρουλάκης. ;
Τότε θα πρέπει να διαχειριστεί και τις αντιφάσεις που προκύπτουν από τα συμφραζόμενα της “επιστροφής” του. Πρέπει να δούμε επίσης πώς θα διαχειριστεί την αντίφαση που αναδύεται από την έκδοση βιβλίου για να υπερασπιστεί το 2015, όταν επιδιώκει την υπέρβασή του. Ή αλλιώς πώς το παρελθόν του Τσίπρα μπορεί να πυροδοτήσει το μέλλον του.
Τι είδους τομή επιχειρεί αν εμφανιστεί ως άλλος και ταυτόχρονα σαν συνέχειά του; Πώς θα μιλήσει για το επερχόμενο ενώ εστιάζει στο περασμένο; Πως θα φέρει στο προσκήνιο νέα πρόσωπα – αν έχει- όταν καλεί στα παλιννόστηση δίπλα του τα παλιά;
Πώς θα συμβιβάσει το βηματισμό του με την κοινωνία και την εμφανή συνάφεια του με κύκλους που προστάσουν τα δικά τους συμφέροντα. Πώς ένας πρώην αντισυστημικός θα έχει την υποστήριξη, μέρους έστω, του συστήματος. Θα αξιολογηθούν αυτά, στην ώρα τους. Αν θα μιλάει για την ” Αριστερά” και ταυτόχρονα θα υιοθετεί επιλογές που αναιρούν την πολιτική και ιδεολογική ουσία της, ή την ιστορία της- και την ιστορία του. Το σλόγκαν “πάρε θέση αρχηγέ” θα είναι καταλυτικό για τον ίδιο στο εξής.
Προς το παρόν το μόνο ευκρινές είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας, πρόσωπο με ελκυστική δημόσια παρουσία, έχοντας στα 51 του κατακτήσει όσα επιδιώκει ένας πολιτικός, μεθοδεύει την, άκοπη, επιστροφή του ως…αποστολή ! Απευθύνεται στην κοινωνία και τη Δημοκρατική Παράταξη, σαν να επιδιώκει αντιμετώπιση παράκλητου…
Κι αυτό θα αποδειχθεί το μεγαλύτερο λάθος του. Προτάσσει τη δική του αποκατάσταση στην… εξουσία και όχι την προθυμία του να αγωνιστεί – για να εξασφαλίσει τη νομιμοποίηση “από τα κάτω” που χρειάζεται ο ηγέτης.
Είναι ηγετικός, αλλά αυτό αφορά το παρελθόν και τις συνθήκες του. Στο μέλλον πρέπει να το κερδίσει διά πυρός και σιδήρου.. Στα μαρμαρένια αλώνια, ως μαχόμενος πολιτικός σε αντιπαράθεση με άλλους. Όχι ως “φίρμα και περφόρμερ” σε έτοιμα ακροατήρια και εύκολες συνεντεύξεις.
Με αξιολογικά κριτήρια, ο Αλέξης Τσίπρας είναι πολιτικός τον οποίο χρειάζεται ο δημόσιος βίος η Δημοκρατική Παράταξη και η Βουλή. Αλλά ο προηγούμενος κύκλος θα έπρεπε να τον έχει πείσει ότι κορόιδα δεν υπάρχουν…