Τον τίτλο του παρόντος άρθρου δανειζόμεθα από το κείμενο του αειμνήστου κοινωνιολόγου Ευαγγέλου Λεμπέση, το οποίον δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα των Ελλήνων Νομικών το έτος 1941.
Με τίτλο «De imbecillitate», το κείμενο αυτό αποτελούσε απάντηση του συγγραφέως του στα θετικά και αρνητικά σχόλια της εποχής σε μία σημαντική και περιεκτική διατριβή του με τίτλο «Η τεράστια σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω βίω». Πιστεύουμε ότι η διατριβή αυτή όχι μόνον δεν φέρει ούτε μία ρυτίδα, αλλά είναι και εξαιρετικά επίκαιρη.
Του Αθανάσιου Χ. Παπανδρόπουλου
Υποστηρίζεται κατά κόρον ότι διανύουμε την εποχή της πληροφορίας και της ψηφιακής εξέλιξης, η οποία λόγω των δεδομένων που συσσωρεύει, οδηγεί στην δημιουργία των αποκαλούμενων κοινωνιών των γνώσεων. Όντως, σήμερα, οι κάτοικοι των αναπτυγμένων χωρών έχουν στην διάθεσή τους απίστευτο αριθμό πηγών αντλήσεως πληροφοριών και άρα παραγωγής και δημιουργίας γνώσεων. Ο πολιτισμός μας, για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία, εδράζεται στην πληροφορία, την επιστήμη, την διδασκαλία, την πολιτιστική ανάπτυξη. Στηρίζεται στην γνώση, η οποία είναι στην διάθεση του κάθε πολίτη για τον απλό λόγο ότι τα πολιτικά μας καθεστώτα είναι και τα πλέον δημοκρατικά στον πλανήτη μας.
Βεβαίως, η παγκόσμια κατανομή των γνώσεων είναι άνιση. Πλην όμως, η ανισότητα αυτή δεν εμποδίζει κανέναν να αποκτήσει όσες γνώσεις επιθυμεί, αν αυτό είναι που θέλει. Υπό αυτές τις συνθήκες, ο 20ος αιώνας και ο 21ος, υπερέχουν όλων των άλλων αιώνων γιατί οι ιθύνοντες όλων των κλάδων έχουν στην διάθεσή τους απίστευτες πηγές γνώσεων, δεδομένων και ψηφιακής επεξεργασίας στοιχείων.
Μπορούν έτσι ώστε να εκπονούν και να λαμβάνουν τις ορθότερες των αποφάσεων. Το κοινό, από την πλευρά του, διαθέτει τόσες πηγές πληροφοριών που θα ήταν δύσκολο να μην σχηματίζει και τις πλέον ορθές κρίσεις ως προς τις λήψεις αποφάσεων που το αφορούν και ως προς τα γεγονότα που εκτυλίσσονται γύρω του.
Ωστόσο, τίποτε από όλα αυτά δεν συμβαίνει.
Οι αναπτυγμένες κοινωνίες παρουσιάζουν μία πρωτοφανή αντίσταση στην γνώση και στην άντληση πληροφοριών, ενώ παραλλήλως, σε κάποιες χώρες όπως λόγου χάρη η Ελλάς, επικρατεί, όπως θα έγραφε και ο Ευάγγελος Λεμπέσης, η βλακοκρατία. Παράγεται, έτσι, ένα εντυπωσιακό φαινόμενο, το οποίο ο αείμνηστος Γάλλος διανοούμενος και ακαδημαϊκός Jean-Francois Revel αποκαλούσε «η άχρηστη γνώση».
Που σημαίνει ότι όσο πιο πληθωρικές είναι οι γνώσεις και πιο εύκολη η πρόσβαση σε αυτές, τόσο λιγότερο χρησιμοποιούνται. Η ιδιόρρυθμη αυτή κατάσταση θα πρέπει να αποδοθεί κατά την εκτίμησή μας σε δύο κύριους παράγοντες. Πρώτον, στο πολιτιστικό και εκπαιδευτικό εποικοδόμημα αρκετών αναπτυγμένων δημοκρατικών χωρών υπερέχουν οι εχθροί των ανοικτών κοινωνιών. δηλαδή οι κατ' εξοχήν άνθρωποι των τελικών λύσεων και της τελικής «πάλης των τάξεων».
Οι περισσότεροι από αυτούς, επειδή φέρουν βαρέως την συντριβή των αντίστοιχων ιδεολογιών και των συναφών καθεστώτων στην διάρκεια του 20ου αιώνα, εκδικούνται τα ιστορικά γεγονότα μέσω της οργανώσεως της βλακείας.
Άμεσοι δε σύμμαχοι αυτής της νέας «πνευματικής τάξεως» είναι κατά δεύτερον λόγο, τα αναρίθμητα τηλεοπτικά κανάλια, για τα οποία η εμπέδωση της βλακοκρατίας αποτελεί στρατηγικό στόχο.
Διότι, υπό παρόμοιο καθεστώς, το μετατρεπόμενο σε αγέλη κοινό παραιτείται της μαθήσεως, αδρανοποιείται ψυχολογικά, και έτσι είναι έτοιμο να εγκλειστεί στα πνευματικά στρατόπεδα που οικοδομούν γι’ αυτό οι εχθροί της σκέψεως και της αναπτύξεως κριτικού πνεύματος.
Βασικός και ισχυρός δε σύμμαχος των παραπάνω καναλιών είναι σήμερα και το Διαδίκτυο με τα κοινωνικά δίκτυα, που αποτελούν πηγή και μέσο παραγωγής απορριμμάτων της νόησης, με στόχο να εξευτελίσουν τη γνώση και τη διαδικασία απόκτησής της. Υπό αυτή την έννοια, το Διαδίκτυο είναι νόμισμα με δύο όψεις, εκ των οποίων η μία, είναι και πραγματικό πνευματικό δηλητήριο.
Έτσι, όπως έχει γράψει και ο Νίκος Δήμου, το ότι η πλειονότητα των νεοελλήνων είναι θαυμαστές τυράννων, επιρρεπείς στις συνομωτικές θεωρήσεις και δυνητικοί αντισημίτες, για παράδειγμα, λέει πολλά και σημαίνει ακόμα περισσότερα για το αύριο.
Η προβολή από τα τηλεοπτικά παράθυρα και το Διαδίκτυο σωρείας πνευματικών απορριμμάτων, αποτελεί το πλέον ισχυρό μέσον της κατά Ευάγγελον Λεμπέση πνευματικής αφυδατώσεως της χώρας του Πλάτωνα, του Σωκράτη και του Αριστοτέλη. Και αυτό την ώρα της Τεχνητής Νοημοσύνης.