Τα τελευταία 30 χρόνια δεκάδες εκατομμύρια Κινέζοι αγρότες έχουν μετακινηθεί σε πόλεις για να εργαστούν. Ενώ αυτά έχουν αναπτυχθεί, τα χωριά έχουν ερήμώσει. Χωρίς μαθητές πολλά αγροτικά σχολεία έκλεισαν, αναγκάζοντας τα παιδιά ή να ταξιδεύουν μεγάλες αποστάσεις καθημερινά ή να μένουν σε παραμελημένα κρατικά οικοτροφεία.
Πολλές επαρχίες έχουν επινοήσει τη λύση στο πρόβλημα: Πρόκειται για την ισοπέδωση χωριών με το παράλληλο χτίσιμο κωμοπόλεων αρκετά μεγάλων για να μπορούν να υποδεχθούν τους κατοίκους των γύρω περιοχών, αναφέρει το newmoney.
Η γη όπου στέκονταν κατεδαφισμένα σπίτια μπορεί στη συνέχεια να οργωθεί και να καλλιεργηθεί – κάτι ιδιαίτερα σημαντικό για μια χώρα που έχει το ένα πέμπτο του παγκόσμιου πληθυσμού αλλά λιγότερο από το ένα δέκατο της συνολικής αρόσιμης γης.
Ο Economist επισημαίνει πως πολλοί ηλικιωμένοι χωρικοί θυμούνται την πείνα το 1959-61 όταν ο Μάο Τσε Τουνγκ τους ανάγκασε να εργαστούν σε συλλογικές εκμεταλλεύσεις. Η συγχώνευση χωριών προκαλεί μια άλλη καταστροφή από ανθρώπινο χέρι.
Τα πειράματα με την «ενοποίηση χωριών», που διεξήχθησαν σε πολλές περιοχές της Κίνας τις τελευταίες δύο δεκαετίες, έδειξαν ότι το σχέδιο πάσχει.
Οι αξιωματούχοι που το παραγγέλνουν συχνά παρακινούνται από την απληστία και την επιθυμία να εντυπωσιάσουν τους προϊσταμένους τους. Οι τοπικές κυβερνήσεις έχουν οικονομικά κίνητρα για να καταστρέψουν τις αγροικίες, περισσότερους φόρους από τους ενοικιαστές της γης
Έτσι σε μαζική κλίμακα οι αδύναμοι χωρικοί γίνονται θύματα. Εκατομμύρια αντιμετωπίζουν εξώσεις ή πρόκειται να αντιμετωπίσουν. Συχνά πρέπει να αφήσουν την αγροικία τους πριν να είναι έτοιμο νέο κατάλυμα.
Ακόμα και όταν είναι, οι νέες κοινότητες δεν έχουν τα καλά ούτε του χωριού ούτε της πόλης. Τα καινούργια σπίτια είναι μικρά, χωρίς τις ευρύχωρες αυλές που έχουν ακόμα και οι φτωχοί στα κινεζικά χωριά.
Τι γίνεται αν αρνούνται να κινηθούν; “Πίπτει ράβδος”: Το 2015 η μοίρα ενός χωρικού που κάηκε μέχρι θανάτου όταν “τραμπούκοι” έριξαν μολότωφ (οι κρατικοί αξιωματούχοι λένε ότι άναψε τη φωτιά ο ίδιος) προκάλεσε εθνική κατακραυγή.
Όμως οι φρίκη συνεχίζεται. Οι αναφορές ξυλοδαρμών είναι διαδομένες, όπως και οι ιστορίες ανθρώπων που δεν έχουν πουθενά για να ζήσουν, παρά μόνο σε σκηνές ή καλύβες – κάτι είναι ιδιαίτερα δύσκολο για τους ηλικιωμένους.
Πέρυσι, η ανατολική επαρχία Σανντόνγκ ξεκίνησε ένα πρόγραμμα ισοπέδωσης χωριών που προκάλεσε διαμαρτυρίες κατοίκων και κατακραυγή στον κρατικό τύπο. Ο ηγέτης της Κίνας, Σι Ζινπινγκ έχει από καιρό επιμείνει ότι η «αγροτική αναβίωση» δεν πρέπει να περιλαμβάνει «μαζική κατεδάφιση και μαζική οικοδόμηση», αλλά οι τοπικοί αξιωματούχοι έχουν κίνητρο να το συνεχίσουν.
Ο κ. Σι θα μπορούσε να κάνει περισσότερα για να σταματήσει τη βαρβαρότητα δίνοντας στους ανθρώπους μια πραγματική φωνή στη διοίκηση των χωριών τους, προτείνει ο Economist.
Το Κομμουνιστικό Κόμμα του ισχυρίζεται ότι έχει κάνει πολλά για την οικοδόμηση δημοκρατίας σε επίπεδο χωριού. Ωστόσο, οι περισσότεροι άνθρωποι στη χώρα, όπως και στις πόλεις, βρίσκονται στο έλεος των τοπικών αφεντικών του κόμματος. Εάν ένας αξιωματούχος αποφασίσει ότι πρέπει να αποχωρήσει, δεν έχει άλλη επιλογή. Ο κ. Σι έκανε τα πράγματα χειρότερα ζητώντας από το κόμμα να έχει προτεραιότητα. Αυτό δίνει στους υπαλλήλους όλη την εξουσία που χρειάζονται.
Ένα άλλο πρόβλημα είναι ότι οι κάτοικοι της υπαίθρου, σε αντίθεση με τους αστικούς ομολόγους τους, παίρνουν μόνο αόριστες διαβεβαιώσεις για τον τίτλο ιδιοκτησίας στο νέο σπίτι.
Σπάνια μπορούν να τα πουλήσουν σε άτομα εκτός του χωριού ή να την υποθήκη. Το κόμμα αποκαλεί τη γη τους «συλλογικά ιδιοκτησία».
Πολλοί αξιωματούχοι θεωρούν ότι μπορούν να το επιτάξουν όταν επιθυμούν. Οι αγρότες θα πρέπει να έχουν σαφή δικαιώματα στα σπίτια τους και να τους επιτρέπεται να τα πουλάνε ελεύθερα, όπως έχουν επιτραπεί στους κατοίκους της πόλης από τη δεκαετία του 1990.
Οι κυβερνήσεις θα μπορούσαν να τις αγοράσουν αν το επιθυμούν, σε τιμή που συμφωνήθηκε με τους ιδιοκτήτες. Ο νόμος πρέπει να προστατεύει τους αδύναμους από μεγάλους άντρες με μπουλντόζες και όχι το αντίστροφο.