Ήγγικεν η ώρα η εκτελεστική εξουσία να θέσει το δάκτυλο εις τον τύπον των ήλων για την εξάλειψη ή έστω τον περιορισμό της βίας, ακραία μορφή δύναμης, κοινωνικής εκτροπής και αποδιοργάνωσης, η οποία κατακλύζει την ανθρωπότητα. Σε ορισμένα κράτη ξεπερνά το 50% του πληθυσμού. Η άσκηση βίας μεθοδεύεται από οργανώσεις του ακραίου πολιτικού τόξου, αριστερές – δεξιές και υποκινείται από τους ισχυρούς για την επιβολή του δικαίου της πυγμής στους ασθενέστερους.
Γράφει ο Βασίλειος Παπαδάκης
Βία, κακοποίηση, σεξουαλική παρενόχληση-εκμετάλλευση, αναφέρονται καθημερινά στα μέσα Μ.Μ.Σ.Α. (Μέσα Μαζικής Συμφοράς και Απαισιοδοξίας), εθίζοντας τους νέους στην παραβατικότητα, το έγκλημα και τα ναρκωτικά, εξασθενίζοντας τις ανασταλτικές δυνάμεις που ξεχώριζαν τον άνθρωπο από το λύκο «Homo homini lupus».
H αυξανόμενη βία μεταξύ ανηλίκων-ενηλίκων και η οργάνωση τους σε «οπαδικές» ομάδες για την τέλεση εγκληματικών πράξεων, είναι φαινόμενο ιδιαίτερα ανησυχητικό που πρέπει να αντιμετωπιστεί άμεσα πριν πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Ο όρος «Οπαδικό» έγκλημα δεν υπήρχε μέχρι σήμερα στην επιστήμη εγκληματολογίας – κοινωνιολογίας και σύγχρονα λεξικά. Πριν αρχίσουμε να πλάθουμε νέες λέξεις ας εντρυφήσουμε με Πλάτωνα και Αριστοτέλη.
Οι ανήλικοι – ενήλικοι εγκληματίες αντιμετωπίζονται από την πολιτεία με τους προβλεπόμενους από το Θετό Δίκαιο κανόνες ούτως ώστε να διαμορφωθεί και να βελτιωθεί ο χαρακτήρας τους, χωρίς όμως το αναμενόμενο αποτέλεσμα. Στο σπουδαίο συγγραφικό έργο «Έγκλημα και Τιμωρία» 1866, ο Fyodor Dostoyevsky (1821-1881) γράφει για την εγκληματικότητα των νέων: «Το έγκλημα δεν πρέπει να κρίνεται με τις καθιερωμένες θεωρίες. Η φιλοσοφία του εγκλήματος είναι περισσότερο πολύπλοκη απ' ό,τι νομίζετε. Έχει αναγνωριστεί πως ούτε η φυλακή, ούτε η απειλή της κρεμάλας, ούτε οι τρόποι εξαναγκασμού μπορούν να θεραπεύσουν τον εγκληματία» και σημερινό τρομοκράτη.
Το έγκλημα με όρους κοινωνιολογίας θεωρείται σοβαρή παράβαση του ηθικού Νόμου. Ως τεχνικός όρος, παράβαση κανόνων Ποινικού Δικαίου.
Στο βιβλίο «Αρχές της Εγκληματολογίας» 1939, ο Αμερικανός κοινωνιολόγος-εγκληματολόγος Έντουιν Χάρντιν Σάδερλαντ (1883-1950) καθηγητής κοινωνιολογίας στα Πανεπιστήμια Σικάγο-Μίσιγκαν, διατύπωσε τη θεωρία του «διαφορικού συγχρωτισμού» - διαφορική συναναστροφή, βάση της οποίας ερμηνεύει την εγκληματική συμπεριφορά ως αντικοινωνική και αντίθετη προς την κρατούσα ηθική. Επίσης στο βιβλίο «White Collar Crime» 1949, αναφέρεται στο Οικονομικό Έγκλημα.
Επίλογος:
Οι δικαστές, οι κακουργιοδίκες, να δικάζουν χωρίς οργή και εύνοια, με αντικειμενικότητα και αμεροληψία, “sine ira et studio” Τάκιτος Γάιος, (50-118 μ.Χ.) Λατίνος ιστορικός.
Η δικαιοσύνη να απονέμεται εντός εύλογου χρονικού διαστήματος. Δικαιοσύνη η οποία κωλυσιεργεί δεν είναι δικαιοσύνη. Οι θεράποντες της Θέμιδος να μην επιδιώκουν αναβολή της δίκης για ψύλλου πήδημα.
Ο Βασίλειος-Γεώργιος Γρηγ. Παπαδάκης είναι επίτιμο μέλος της Ενώσεως Ευρωπαίων Δημοσιογράφων