Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
Στην μεγαλύτερη πληθυσμιακά δημοκρατία της γής, όλοι περίμεναν το εθνικιστικό κόμμα του πρωθυπουργού κ. Ναρέντρα Μόντι, το Bharatiya Janata Party (BJP), να εξασφαλίσει έναν εύκολο θρίαμβο και να επιτύχει στις 4 Ιουνίου μιά άνετη πλειοψηφία. Εν τούτοις, σε δόξα της ινδικής δημοκρατίας, τα αποτελέσματα υποχρέωσαν τον κ. Μόντι να χάσει την αυτοδυναμία και να αναζητήσει πολιτικούς συμμάχους, ώστε να μπορέσει να κυβερνήσει μέσω ενός συνασπισμού!
Όλα αυτά συνιστούν σημαντικές μεταβολές στην περαιτέρω συμπεριφορά του ινδικού πολιτικού συστήματος και κυρίως στα ζητήματα ανοχής του μουσουλμανικού στοιχείου της χώρας. Οι εξελίξεις γρήγορα θα δείξουν τί και πως θα αλλάξει στην Ινδία.
Δεύτερο κρίσιμο πολιτικά ζήτημα υπήρξε η ξαφνική προκήρυξη εκλογών στη Βρετανία. Ο πρωθυπουργός κ. Σούνακ έκρινε πως για τους Τόρυς, το κόμμα του δηλαδή, μιά ξαφνική εκλογή θα προκαλούσε ενα σόκ που θα τους έβγαζε από τον λήθαργο στον οποίο είχαν βρεθεί. Τα πράγματα πάντως δεν έδειξαν κάτι τέτοιο.
Αν και την ώρα που θα διαβάζονται αυτές οι γραμμές οι βρετανικές Εκλογές θα έχουν ολοκληρωθεί (4 Ιουλίου) τά πράγματα δείχνουν να ευνοείται το Εργατικό Κόμμα του σερ Κήθ Στάρμερ. Βασικά η επιτυχία των Εργατικών είναι πως έχουν απαλλαγεί από τις αριστερόστροφες κατευθύνσεις του πρόσφατου παρελθόντος και πως στοχεύουν στην δημιουργία μιάς δυναμικής οικονομίας. Το αν θα τα καταφέρουν είναι το ζητούμενο.
Και επικρεμάται πάντοτε πάνω από την κοινωνία της Βρετανίας σαν φάντασμα το ζήτημα του Μπρέξιτ - της εξόδου δηλαδή από την Ευρώπη. Που θα συνεχίζει να την βασανίζει για καιρό.
Ενδιάμεσα έγιναν βέβαια οι ευρωεκλογές, που σηματοδότησαν μια εντυπωσιακή στροφή των λαϊκών στρωμάτων κατά της αλαζονικής ευρωπαϊκής ελίτ. Το αποτέλεσμά τους δεν είναι ζήτημα στροφής προς τα δεξιά.
Είναι περισσότερο εξέγερση των λαϊκών στρωμάτων κατά της περιφρόνησης με την οποία αισθάνονται πως τους αντιμετωπίζουν οι άρχουσες τάξεις. Το κακό είναι πως το μήνυμα δεν φαίνεται να έγινε κατανοητό από τις ευρωπαϊκές ελίτ. Κάτι που γίνεται φανερό από τις εκλογές στην Γαλλία που ακολούθησαν.
Ο θρίαμβος του Συναγερμού της Λε Πεν στον πρώτο γύρο στη Γαλλία αποτελεί την τελευταία προσπάθεια των λαικων στρωμάτων να εκφράσουν την αγωνία τους. Ο ελιγμός του Μακρόν έχει ένα σκεπτικό. Να εμπλέξει το κόμμα της Λε Πέν στη διακυβέρνηση και να φανεί η αδυναμία της να φέρει αποτελέσματα. Οι ενδεχόμενες όμως συμμαχίες του δεύτερου γύρου μπορεί ενδεχόμενα να διευκολύνουν τον Συναγερμό.
Να σχηματισθεί δηλαδή μια πλειοψηφία του Αριστερού Μετώπου και της παράταξης του Μακρόν και να παραμείνει έτσι η Λε Πέν εκτός φθοράς. Κάτι δηλαδή που θα την οδηγήσει αδιαμφισβήτητα σε θρίαμβο στις επόμενες προεδρικές εκλογές. Πάντως οι πολιτικές του Μακρόν δεν είναι αποτυχημένες. Απλά η Γαλλία έχει βυθισθεί βαθειά σε μια κρίση ταυτότητας, που επηρεάζει τελεσίδικα η άνοδος του μαχητικού Ισλάμ. Πολλά θα κριθούν από αυτό για το μέλλον της χώρας.
Έπονται βέβαια οι αμερικανικές εκλογές. Που πιθανώς να ανατρέψουν τα πάντα. Η αβέβαιη παρουσία του Προέδρου Τζόε Μπάιντεν, ανοίγει τον δρόμο διάπλατα ανοιχτό για την εκλογή Τραμπ. Αν ο Μπάιντεν δεν αποχωρήσει, μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου θα υπάρξει μια διαφορετική Αμερική. Για την οποία η Ευρώπη δεν έχει προετοιμασθεί. Οι ανακατατάξεις που τότε θα συμβούν θα είναι πρωτοφανείς. Ο κόσμος θα αλλάξει τελείως πρόσωπο...