Δικαιολογείται η πολιτική δυσανεξία του κ. Τσίπρα (ειδικά αυτού) και του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ ( σχεδόν στο σύνολο του) απέναντι στον Κυριάκο Πιερρακάκη με την επίκληση της «ξεχωριστής περίπτωσης», η ακύρωση της οποίας ακυρώνει, στην ουσία, ένα μεγάλο τμήμα του κυβερνητικού έργου και περιορίζει σημαντικά το εύρος της κυβερνητικής διείσδυσης σε κρίσιμα πολιτικά και επικοινωνιακά κοινά, τα οποία έλκονται από «κάτι τυπάκια –τεχνολογικούς γκουρού» όπως ο νεαρός (πολιτικά νεανίας ακόμη) Υπουργός Ψηφιακής Διακυβέρνησης;
Είναι οι επιτυχίες του κ. Πιερρακάκη που γεννούν τις εναντίον του ιοβόλες επικρίσεις, από τις οποίες δεν ξέφυγε ούτε η οικογένεια του, είναι το ειδικό του βάρος στην δημόσια κυβερνητική εικόνα, είναι η αναβαθμισμένη «στο Θεό» διεθνής εικόνα της ελληνικής ψηφιακής επανάστασης, είναι τα τεράστια έργα που προγραμματίζονται στο πλαίσιο του Ταμείου Ανάκαμψης και η εθνική δήθεν επιχειρηματική τάξη των κάθε λογής «κορακιών» που τα επιβουλεύονται, είναι στο τέλος-τέλος μια υποβόσκουσα εκτίμηση πως ο Πιερρακάκης είναι κάτι σαν τον «φυσικό διάδοχο του Μητσοτάκη σε μια κεντρόστροφη Νέα Δημοκρατία;»
Είναι όλα αυτά και κάτι περισσότερο: ο Υπουργός Ψηφιακής Διακυβέρνησης χαλάει, με το έργο του και τις τεράστιες προοπτικές που προβάλλουν για την επόμενη τετραετία, «τη σούπα» της δήθεν απομόνωσης «της επάρατης δεξιάς» από την υπόλοιπη κοινωνία, ακυρώνει τους πολιτικούς τίτλους ιδιοκτησίας της αριστεράς «στην πρόοδο», ουδετεροποιεί τις παραδοσιακά δεδομένες σχέσεις συνεργασίας και «κατανόησης» μεταξύ του Κέντρου και της Αριστεράς, όπως αυτές διαμορφώθηκαν στην μετεμφυλιακή Ελλάδα, διευκολύνει την διείσδυση του Κυριάκου Μητσοτάκη στον προνομιακό για κάθε κυβέρνηση χώρο των «κυρ Παντελήδων», με δυο λόγια ο Πιερρακάκκης είναι ο επιδραστικότερος πολιτικός «κράχτης» για να βρεθούν κι άλλοι, πολλοί Πιερρακάκηδες να αθροίσουν σπουδές, διάθεση εμπλοκής, δυνατότητες και επιχειρησιακή αποτελεσματικότητα στην υπηρεσία του σχεδίου που διαχειρίζεται ο πρωθυπουργός.
Ο Κυριάκος Πιερρακάκης μεγιστοποίησε σε συνθήκες κανονικού καπιταλισμού την κοινωνική διάσταση της νέας τεχνολογίας, ουσιαστικοποίησε την συστημική της προσφορά προς όλους, ειδικά προς τα λιγότερο προνομιούχα κοινωνικά στρώματα, ενίσχυσε την κοινωνική διαστρωμάτωση και κατέστησε την κρατική γραφειοκρατία προσπελάσιμη σε όλη την κοινωνία χωρίς κομματικούς ή άλλους διαμεσολαβητές.
Ο Πιερρακάκης στον τομέα του κατάργησε σε μεγάλο βαθμό «τον γραφειοκρατικό Γκρούεζα», ετοιμάζεται στη νέα θητεία να τον «ανατινάξει», ακύρωσε «κάθε Γκόρτζο» που κληρονόμησε από το παρελθόν, απέδωσε την χαμένη αξιοπρέπεια σε ένα τμήμα του πληθυσμού που ταλαιπωρήθηκε δεκαετίες από τα διάφορα «- όσημα».
Τον Πιερρακάκη ως «πολιτικό κράχτη» φοβάται ο κ. Τσίπρας και η παρέα του στην Κουμουνδούρου πολύ περισσότερο από τον Υπουργό και το έργο που παρήγαγε. Ο λόγος είναι απλός: «το έργο δεν ακυρώνεται, το ξεπερνάμε στα μουλωχτά, ρίχνουμε δυο-τρεις ψιλές και στρίβουμε δια του αρραβώνος», ενώ η επίδραση της εικόνας, του παραδείγματος Πιερρακάκη στον βασικό, αποκλειστικό σχεδόν χώρο του πολιτικού κέντρου, ο οποίος στο πέρασμα των χρόνων και τις ιδεοληψίες των διάφορων Παπανδρέου ξεπέρασε και την «ιδιοκτησία» των παραδοσιακών πολιτικών του χώρου ακύρωσε και διαθεσιμότητα προς όφελος της κανονικής προόδου επιδεικνύει, είναι ο βασικός υπερασπιστής της καπιταλιστικής κανονικότητας στην πιο κοινωνική εκδοχή της.
Στον χώρο αυτό εμφιλοχωρούν πολλοί Πιερρακάκηδες που πολύ εύκολα πλέον συζητούν τους όρους της πολιτικής τους στράτευσης με διάφορους όρους ο καθένας, δεν αρνούνται ακόμη και την κομματική συνεργασία, τους έλκει η κυβερνητική προοπτική και – το σημαντικότερο όλων- έχουν διακόψει κάθε διπλωματική ή άλλη σχέση με τα υπολείμματα της παλιάς χιλιομπαλωμένης αριστερής παντιέρας, στην οποία ίσως κάποτε προσέβλεπαν αναλογιζόμενοι το μέλλον της χώρας.
Οι σκληρές και προσωπικές επιθέσεις απέναντι στον Υπουργό Ψηφιακής Διακυβέρνησης επιχειρούν, εκτός των άλλων, να περιχαρακώσουν ή να δυσκολέψουν τις διεργασίες στον ευρύτερο χώρο του πολιτικού κέντρου, να διεγείρουν προσωπικές ή οικογενειακές ευαισθησίες απέναντι στην κομματική αλητεία, να ενισχύσουν τάσεις ιδιώτευσης με το σκεπτικό «που να μπλέκεις τώρα με τόσα καθάρματα, κάτσε σπίτι να έχεις το κεφαλάκι σου ήσυχο;», είναι μηνύματα ακραία πολιτικά, απειλητικά στη βάση τους, είναι οι τελευταίοι σπασμοί μιας πολιτικής συμμορίας που αντιλαμβάνεται το τέλος που έρχεται και καταφεύγει στην λεκτική ( προς το παρόν) βία για να διαρρήξει το αντίπαλο μέτωπο.
Στην απενεργοποίηση αυτών των εν δυνάμει νέων Πιερρακάκηδων προσβλέπει ο ΣΥΡΙΖΑ όταν στοχοποιεί τον νεαρό Υπουργό, όταν συνδέει την διάσωση της οικογένειας του από τον όλεθρο στο Μάτι με συστήματα παράνομης επισύνδεσης και παρακολούθησης, όταν ψελλίζει κάτι μισοπάλαβα για «θηρευτές δεδομένων» από το άκρως επιτυχημένο « gov.gr».
Δεν ενδιαφέρει την Κουμουνδούρου να καταλήξει περίγελος της ελληνικής κοινωνίας, δεν απασχολεί τον κ. Τσίπρα να τον βρίζουν ομαδόν και όσοι δικοί του απόμειναν να μην έχουν υποστεί επιστημονική μαζοποίηση και εγκεφαλική παράλυση για τις πρωτοβουλίες του αυτές, ο πολιτικός «τζερτζελές» είναι το ζητούμενο και μια ομιχλώδης εικόνα πως «όποιος σκέφτεται να ακολουθήσει τον Πιερρακάκη να το σκεφτεί δυο και τρεις φορές».
Είναι η επιτομή της αριστερής πολιτικής κατάντιας, ο ιστορικός σταλινικός κατσαπλιαδισμός απέναντι σε κάθε τι απειλεί την παλαιοκομμουνιστική μονολιθικότητα, είναι ο παλιός καλός αριστερός βρυκολακισμός που δεν αντέχει ούτε αχτίνα φωτός να περάσει στην κρύπτη της μοναδικής αλήθειας του.