«Η δημιουργία, χρηματοδότηση και λειτουργία ενός εκτεταμένου δικτύου δημόσιων και δωρεάν κοινωνικών υπηρεσιών και υποδομών, ξενώνων για τη φιλοξενία κακοποιημένων γυναικών και των παιδιών τους, συμβουλευτικών κέντρων στελεχωμένων με ειδικευμένο, επαρκές και μόνιμο προσωπικό, δίπλα στην αυστηροποίηση του νομοθετικού πλαισίου για τους δράστες, είναι όρος και προϋπόθεση για την προστασία των γυναικών από το φαινόμενο της βίας που εκδηλώνεται στο πλαίσιο της οικογένειας και των συντροφικών σχέσεων».
Το να υψώνεις το σύνθημα «γυναικοκτονία» είναι εύκολη υπόθεση. Αλλά δεν πρόκειται να λύσει το καυτό αυτό πρόβλημα. Απαιτείται συστηματικότερη δουλειά σε ένα πλέγμα κοινωνικών υποδομών υποστήριξης της Ελληνίδας, κυρίως ως μητέρας και συντρόφου. Διότι, κακά τα ψέματα, σε αυτό το θέμα όλες οι κυβερνήσεις, γαλάζιες, πράσινες και ροδόχροες, έχουν σημειώσει παταγώδη αποτυχία στις «εξετάσεις» τους. Τα βήματα που έχουν γίνει, από όλους, είναι στα όρια του ασήμαντου. Σε μια υπόθεση στην οποία χρειάζονται τεράστια άλματα.
Στην πολιτική είναι ιδιαιτέρως σημαντικό να χαράζει κάθε κόμμα, κάθε παράταξη, την πολιτική του, ως πως το πώς θα αντιμετωπίσει τα «κακώς κείμενα», χωρίς αυταπάτες. Και αυτό πρέπει να διέπει και τις δημοσίως εκφραζόμενες απόψεις όσων, ως εκ της θέσεως τους, επιδρούν στην διαδικασία διαμόρφωσης «κοινής γνώμης». Ε, λοιπόν, η φιλολογία περί τον όρο γυναικοκτονία και το τι θα επιφέρει μια νομική αναγνώριση του, συνιστά μια αυταπάτη εκείνων οι όποιοι την …αγιοποιούν, προσδίδοντας της… θαυματουργές ιδιότητες.
Ακριβώς γι’ αυτό εκτίμησα την «γραμμή» του ΚΚΕ επί του θέματος. Διότι κινείται μακριά από αυταπάτες. Διότι θέτει, πράγματι «τον δάκτυλον επί των τύπων των ήλων». Η ουσία είναι τι μπορούμε να «προκάνουμε», όπως θα έλεγε ο αείμνηστος Χαρίλαος Φλωράκης.