Όταν περιμένουμε «τα καλά οικονομικά νέα να είναι κακά νέα για τις αγορές» χάνουμε την μεγάλη εικόνα, δηλαδή την έννοια της εμπιστοσύνης στις δημόσιες πολιτικές, γράφει ο Κωνσταντίνος Γκράβας.
Ο Καρλ Μαρξ εξήγησε ότι υπήρχε ένα ιδιαίτερο είδος νομισματικής κρίσης που μπορούσε να ξεσπάσει ανεξάρτητα, αλλά στη συνέχεια να επηρεάσει την βιομηχανία και το εμπόριο.
Ο Γερμανός φιλόσοφος επιχειρηματολόγησε ότι τέτοιες αυτόνομες νομισματικές κρίσεις πυροδοτούνται από το χρηματικό κεφάλαιο και επηρεάζουν τις σφαίρες επιρροής του, όπως είναι οι τράπεζες, το χρηματιστήριο και ο χρηματοοικονομικός τομέας, γράφει στους Financial Times ο Κωνσταντίνος Γκράβας, διδάκτωρ του Τμήματος Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών, συγγραφέας του βιβλίου «Οικονομικός Πόλεμος και Νομισματική Ειρήνη» (εκδόσεις Ι. Σιδέρης) και συν-συγγραφέας του βιβλίου «Κεντρικές Τράπεζες» (εκδόσεις Παπαδόπουλος).
Επιτακτική ανάγκη
Τουλάχιστον ενάμιση αιώνα αργότερα, η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα –οι μόνες δύο στην πραγματικότητα συστημικά σημαντικές κεντρικές τράπεζες στις δύο πλευρές του Ατλαντικού- έχουν αναδειχθεί σε ισχυρούς θεσμούς μέσα στην παγκόσμια πολιτική οικονομία. Η ανάγκη για νομισματική πολιτική που θα εξετάζεται ως άρρηκτα συνδεδεμένη με την κοινωνική εμπιστοσύνη είναι ακόμα πιο επιτακτική.
Και έτσι, όταν περιμένουμε «τα καλά οικονομικά νέα να είναι κακά νέα για τις αγορές», όπως επιχειρηματολογεί η Κάρεν Γουόρντ, chief market strategist για την Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή και την Αφρική στο JPMorgan Asset Management, χάνουμε την μεγάλη εικόνα, δηλαδή την έννοια της εμπιστοσύνης στις δημόσιες πολιτικές.
Φόρος… ο πληθωρισμός
Όπως την όρισε πρόσφατα ο γενικός διευθυντής της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών, Ογκουστίν Κάρστενς, η εμπιστοσύνη «ουσιαστικά συνίσταται στην προσδοκία της κοινωνίας ότι οι αρχές θα δράσουν με τρόπο προβλέψιμο στην επιδίωξη προκαθορισμένων στόχων και ότι θα επιτύχουν στο έργο τους».
Στο βιβλίο του «Slouching Towards Utopia», ο Τζ. Μπράντφορντ ΝτεΛόνγκ σημειώνει ότι από την στενή σκοπιά του οικονομολόγου, ο πληθωρισμός είναι απλά ένας φόρος, μία εκ νέου διευθέτηση και μία σύγχυση – και ότι όλα αυτά τα στοιχεία του πληθωρισμού καταστρέφουν την εμπιστοσύνη».