Με χαρά αποδέχτηκα να αξιολογηθώ κάπου στο 1995, όταν εργαζόμουν σαν εκπαιδευτικός. Τότε υπήρξα από τους ελάχιστους που δέχτηκα αξιολόγηση της διδασκαλίας μου άμεσα με την ψήφιση του νόμου.
Εξάλλου ας μη ξεχνάμε ότι όλοι είχαμε καλούς και άθλιους εκπαιδευτικούς, κι όλων μας τα παιδιά πέρασαν από τα χέρια κάποιων άσχετων και προβληματικών εκπαιδευτικών, κάτι που δείχνει και την αναγκαιότητα της αξιολόγησης.
Δε θα ξεχάσω συμφοιτητή μου, δάσκαλο του γιου μου στη Β' Δημοτικού που κλείδωνε τα παιδιά μας στην τάξη κι έφευγε για πρέφα στο καφενείο. Δεν έκανε ποτέ μάθημα κανονικό. Διάβαζε το παρακάτω, τους έβαζε να το αντιγράφουν 5 φορές και τους κλείδωνε κι έφευγε! Και ναι, δυστυχώς υπάρχουν κι απαράδεκτοι εκπαιδευτικοί.
Φαίνεται μάλλον ότι πολλοί εργαζόμενοι θεωρούν την εργασία τους σαν μια απλή δήλωση παρουσίας σε χώρο για να πάρουν λεφτά. Όμως η εκπαίδευση δεν είναι πάρεργο, είναι το μέλλον της κοινωνίας μας, και πρέπει όλα να λειτουργούν με επαγγελματική αρτιότητα για να βελτιωθούν οι παροχές μάθησης στις επόμενες γενιές.
Σεβόμενοι λοιπόν, οι εκπαιδευτικοί τη δουλειά τους και τα παιδιά που έχουν στα χέρια τους οφείλουν να δεχτούν την αξιολόγηση γιατί αξιολόγηση σημαίνει βελτίωση μάθησης με παιδαγωγικό επαγγελματισμό.
Μικρή υποσημείωση: Θυμάμαι στην αξιολόγηση που δέχτηκα, έκανα ένα λάθος κατά τη διάρκεια του μαθήματος. Γλώσσα, με θέμα τη Βεργίνα. Επηρεασμένη λοιπόν από την καταγωγή μου, κράτησα πάνω από 7 λεπτά στην παράδοση με αναφορές σε ιστορικά στοιχεία, σχεδόν πήγα στα 15 λεπτά. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να μειώσω άλλους πυλώνες μάθησης αναγκαίους στη 45λεπτη διδασκαλία. Στο τέλος της αξιολόγησης ανέφεραν το λάθος μου και από τότε πρόσεχα πολύ το χρόνο κάθε ενέργειας μου κατά τη διάρκεια διδασκαλίας.
* Η Μαρούλα Κωτσίδου είναι Εκπαιδευτικός - Ψυχολόγος