Σε μια εποχή όπου τα περισσότερα κομμάτια της ζωής μας αφήνουν αποτύπωμα στο διαδίκτυο, υπάρχουν άνθρωποι που επιλέγουν —ή αναγκάζονται— να σβήσουν αυτό το ίχνος. Η εξαφάνιση από τα κοινωνικά δίκτυα, που κάποτε περνούσε απαρατήρητη, σήμερα προκαλεί απορίες, ανησυχία ή και ερμηνείες. Κάτω από αυτή τη σιωπή, όπως εξηγεί σε ανάλυσή της η Lauréna Valette στο Psychologies.com, δεν κρύβεται πάντα ανάγκη διακριτικότητας, αλλά συχνά ένας βαθύτερος φόβος απέναντι στη συναισθηματική έκθεση.
Η επιρροή των social media στην εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας είναι πλέον αδιαμφισβήτητη. Έρευνα της εφαρμογής γνωριμιών Hinge, σε δείγμα 30.000 χρηστών το 2025, αποκαλύπτει ότι πολλοί νιώθουν σαν να βρίσκονται υπό συνεχή παρακολούθηση. Οι ίδιοι δηλώνουν ότι αυτολογοκρίνονται και φοβούνται πώς θα εισπράξουν οι άλλοι όσα μοιράζονται.
Η υπερ-επαγρύπνηση απέναντι στο βλέμμα των άλλων δυσκολεύει την αυθεντική έκφραση. Αν οι προηγούμενες γενιές βίωναν τα πρώτα φλερτ και φιλίες σε ιδιωτικό περιβάλλον, η Gen Z μεγαλώνει σε έναν κόσμο όπου κάθε δημοσίευση μπορεί να σχολιαστεί, να διαστρεβλωθεί ή να παραμείνει για πάντα online.
Στην ίδια έρευνα, το 50% των ανδρών της Gen Z, το 45% των γυναικών και το 39% των non-binary ατόμων δηλώνουν ότι τα social τους κάνουν πιο διστακτικούς απέναντι στο συναισθηματικό άνοιγμα. Όταν μια φωτογραφία ή μια ιστορία μπορεί να γίνει αφορμή για κριτική, η επιλογή της σιωπής μοιάζει πιο ασφαλής.
Η εξαφάνιση από τα social: όταν η απουσία λέει περισσότερα από την παρουσία
Η «ψηφιακή απόσυρση» εκδηλώνεται με πολλούς τρόπους: άλλοι περιορίζονται στα ιδιωτικά μηνύματα, άλλοι διαγράφουν φωτογραφίες, άλλοι κλείνουν εντελώς τον λογαριασμό τους. Η τάση αυτή, που ενισχύεται ιδιαίτερα στα πρώτα στάδια μιας ερωτικής γνωριμίας, συχνά εκλαμβάνεται σαν κάτι ύποπτο ή αινιγματικό.
Όμως στην πραγματικότητα, για πολλούς είναι μια στρατηγική προστασίας: μια προσπάθεια να ελέγξουν πότε, πώς και σε ποιον δείχνουν κομμάτια του εαυτού τους. Η δημόσια έκθεση γεννά πίεση — ειδικά για όσους φοβούνται την κριτική ή τη γελοιοποίηση. Οι πλατφόρμες δεν δημιουργούν αυτή την ευαλωτότητα· απλώς την κάνουν πιο ορατή.
Όταν η αποφυγή της ψηφιακής έκθεσης γίνεται άμυνα απέναντι στην ευαλωτότητα
Στην πιο βαθιά της διάσταση, η αποχώρηση από τα social είναι ένας τρόπος να διατηρήσεις τον έλεγχο της αφήγησής σου. Κάθε δημοσίευση, όσο ασήμαντη κι αν φαίνεται, αποκαλύπτει πτυχές της προσωπικότητας, της καθημερινότητας, των σχέσεων. Για άτομα που δυσκολεύονται να αντέξουν το βλέμμα των άλλων, αυτή η ακούσια αποκάλυψη είναι απειλητική.
Αποφεύγοντας την ψηφιακή έκθεση, αποφεύγουν τρία πράγματα:
• να τους δουν πριν νιώσουν έτοιμοι
• να τους φορτώσουν προσδοκίες
• να διαρρεύσουν κομμάτια του εαυτού τους που δεν ελέγχουν
Έτσι, οι πραγματικές συναντήσεις γίνονται το μόνο περιβάλλον όπου μπορούν να εμφανιστούν όπως επιθυμούν, τη στιγμή που το επιλέγουν. Δεν είναι δυσκολία στην επικοινωνία· είναι δυσκολία στο να αποδεχθούν πως γίνονται ορατοί.
Σε μια γενιά όπου η δημόσια εικόνα έχει γίνει προέκταση της ταυτότητας, η σιωπή αποκτά νέο νόημα: δεν είναι απουσία. Είναι ένας τρόπος να κρατήσουν για τον εαυτό τους όσα φοβούνται να εκθέσουν στον ψηφιακό κόσμο.