Το εργασιακό τοπίο της Ευρώπης αποκαλύπτει μια σαφή περιφερειακή διαίρεση: οι πλούσιες χώρες του Βορρά και της Δύσης, συμπεριλαμβανομένων της Ολλανδίας, της Γερμανίας, της Ελβετίας και της Δανίας, ευημερούν χάρη στην ευελιξία, τις συντομότερες εβδομάδες εργασίας και τα υψηλά ποσοστά απασχόλησης που ξεπερνούν το 75%.
Όπως αναφέρει το Visual Capitalist, αυτές οι χώρες επιτυγχάνουν ισορροπία μεταξύ ευημερίας και προσαρμοστικότητας, υπογραμμίζοντας τον τρόπο με τον οποίο η οικονομική δύναμη συνάδει με τις σύγχρονες, ευέλικτες ρυθμίσεις εργασίας.
Αντίθετα, οι χώρες της Ανατολικής και Νότιας Ευρώπης, όπως η Ρουμανία, η Βουλγαρία, η Πολωνία και η Ουγγαρία, καθώς και οι μεσογειακές χώρες όπως η Πορτογαλία, η Μάλτα και η Κύπρος, προτιμούν έντονα τα παραδοσιακά προγράμματα πλήρους απασχόλησης, με λιγότερο από 10% των θέσεων εργασίας να είναι μερικής απασχόλησης.
Χώρες όπως η Ολλανδία, η Δανία και η Γερμανία αποτελούν παραδείγματα αποδοτικότητας, καθώς εργάζονται σταθερά έως και τέσσερις ώρες λιγότερο από ό,τι προβλέπεται από το ΑΕΠ τους.
Αντίθετα, το Λουξεμβούργο, η Ελλάδα και η Ισλανδία εργάζονται περισσότερες ώρες από ό,τι υποδηλώνει ο πλούτος τους.
Στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης, η ευημερία τείνει να συμβαδίζει με την ευελιξία, τη μείωση των ωρών εργασίας και τα υψηλότερα ποσοστά απασχόλησης, ωστόσο οι πολιτιστικές παραδόσεις και οι μοναδικοί οικονομικοί παράγοντες συνεχίζουν να διαμορφώνουν αυτές τις εξαιρέσεις.