Υπάρχουν κανόνες στην πολιτική που συχνά παραβιάζονται. Η ηθική είναι προϋπόθεση για την επιβίωση της δημοκρατίας και για νομιμοποίηση του πολιτικού συστήματος. Δυστυχώς τελευταία οι ηγεσίες των δυτικών δημοκρατιών δεν ανταποκρίνονται στα στάνταρς που έχουν επιβάλει οι προκάτοχοί τους για την μακροημέρευση των θεσμών.
Και δεν αναφέρομαι εδώ σε καθαρά ζητήματα διαφθοράς που πάντα υπήρχαν και που πάντοτε θα υπάρχουν. Οι οικονομικές ατασθαλίες, οι δωροδοκίες, η παραβίαση των κανόνων και η συμπεριφορά πέραν των διατάξεων των νόμων δεν μπορούν ποτέ να καταργηθούν.
Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
Υπάρχουν όμως για όλα αυτά προβλέψεις για τιμωρίες κι' εφ' όσον η δικαιοσύνη λειτουργεί αποτελεσματικά επέρχεται μία κάθαρση που ικανοποιεί το λαϊκό συναίσθημα.
Το πρόβλημα βρίσκεται στην παραβίαση των ηθικών κανόνων που δεν τιμωρούνται πάντα από τον νόμο. Στην Ελλάδα κάποτε λέγαμε πως τέτοιοι κανόνες παραβιάζονται κάτω από τον ισχυρισμό πως "όταν κάτι είναι νόμιμο είναι και ηθικό". Αλλά η αλήθεια όμως πολλές φορές κρύβεται μακριά από αυτή την φράση. Στις ΗΠΑ τελευταία είδαμε ένα παρόμοιο φαινόμενο.
Δυστυχώς, προερχόμενο από πηγή που θα έπρεπε να αποτελεί παράδειγμα για το αντίθετο. Ο απερχόμενος Πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζό Μπάιντεν, χωρίς τον παραμικρό δισταγμό έδωσε χάρι, απαλλάσσοντάς τον από κάθε ποινή στον γιό του Χάντερ και όχι μόνο αυτό. Επεξέτεινε την χάρι και σε κάθε ποινή που μπορεί να του επιβληθεί στο μέλλον για αδικήματα που έχει διαπράξει μέχρι τώρα!
Για τα ηθικά δεδομένα των δυτικών δημοκρατιών αυτή η πράξη είναι ανεπανάληπτη. Κανείς δεν μπορούσε να φαντασθεί πως ένας σοσιαλδημοκράτης Πρόεδρος (με την ευρεία έννοια του όρου) θα προχωρούσε σε μια τέτοια πράξη 'πατρικής στοργής". Γιατί έτσι ακριβώς την δικαιολόγησε! Παραβίασε το πνεύμα της αντικειμενικής δικαιοσύνης διατρανώνοντας αυτά που ισχυρίζονται οι εχθροί της δημοκρατίας.
Πως σε ένα τέτοιο καθεστώς, σεβασμού των νόμων και των δημοκρατικών θεσμών, η δικαιοσύνη δεν είναι τυφλή. Αλλά με ορθάνοιχτα μάτια προστατεύει και αθωώνει όσους βρίσκονται κοντά στα κέντρα πολιτικής εξουσίας.
Για το δημοκρατικό κόμμα στις ΗΠΑ αυτό το γεγονός δημιουργεί σοβαρότατα προβλήματα. Καταρρίπτονται με αυτό τον τρόπο όλες οι καταγγελίες κατά του επερχόμενου εκλεγμένου Προέδρου Τράμπ πως δήθεν περιφρονεί την συντεταγμένη δικαιοσύνη. Στις αντιλήψεις της κοινής γνώμης αρχίζουν να αποκτούν βάση οι ισχυρισμοί του πως πολλές εναντίον του δικαστικές αποφάσεις πάρθηκαν με πολιτικά κίνητρα, χωρίς διαφάνεια και σαφή έλλειψη αντικειμενικότητας.
Παράλληλα, οι καταγγελίες του περί νοθείας και «κλοπής» της εις βάρος του εκλογής το 2020 αρχίζουν να μην ακούγονται κενές περιεχομένου. Είχα γράψει προ καιρού σχετικά: «Οι δημοκρατικοί σε όλες σχεδόν τις τελευταίες εκλογές συγκέντρωσαν περίπου 65 – 66 εκατομμύρια ψήφους. Με την εξαίρεση του 2020, που εκτινάχθηκαν ξαφνικά στο 81,3 εκατοστά! Αντίθετα οι ρεπουμπλικανοί ήσαν πάντα ανάμεσα στα 63 – 74 εκατομμύρια.
Μάλιστα ο Τραμπ το 2020 είχε 74,1 εκ ψήφους ( έναντι 81,3 εκ του Μπάιντεν), ενώ τώρα είχε 74,4 εκατομμύρια. Περίπου τα ίδια, δηλαδή. Ενώ η Χάρις κατέβηκε στα 64,4 εκατομμύρια. Στα κλασσικά δηλαδή στάνταρντς του κόμματός της. Τι ακριβώς έγινε λοιπόν το 2020 και η ψήφος των δημοκρατικών εκτοξεύθηκε κατά 15,4%; Και τώρα, το 2024, βρέθηκε 14,9% χαμηλότερα;».
Εύλογο είναι τώρα να αρχίζουν όλοι να αναρωτιούνται...