Ο φαρισαϊσμός των πολιτικών δεν έχει όρια. Ας ασχοληθούμε πρώτα με την αντιπολίτευση, μείζονα και ελάσσονα. Δείχνουν εμβρόντητοι με τις παράνομες επιδοτήσεις μέσω ΟΠΕΚΕΠΕ, ως εάν τα φαινόμενα αυτά εμφανίσθηκαν στην Ελλάδα για πρώτη φορά μετά το 2019. ‘’Ο Θεός, ευχαριστώ σοι ότι ουκ ειμί ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων, άρπαγες, άδικοι, μοιχοί ή και ως ούτος ο τελώνης, νηστεύω δις του Σαββάτου, αποδεκατώ πάντα όσα κτώμαι’’, προσεύχονταν δημοσίως οι παλαιοί Φαρισαίοι.
Οι σύγχρονοι Φαρισαίοι εκφράζουν δημοσίως την ικανοποίησή τους, γιατί δεν είναι όπως ‘’η ανάλγητη και διεφθαρμένη Νέα Δημοκρατία’’. Αυτοί είχαν και έχουν ηθικό πλεονέκτημα.
Γράφει ο Κώστας Χριστίδης*
Τα παραπάνω αναφέρονται όχι για να συμψηφισθούν τα λάθη και οι αμαρτίες της παρούσας κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας με ανάλογες αμαρτίες όλων των κυβερνήσεων του παρελθόντος, αλλά για να εξετάσουμε κατ’ αρχάς τη σχέση πολιτικής, οικονομίας και κράτους και ακολούθως να διατυπώσουμε σκέψεις και προτάσεις περί του πρακτέου.
Ατυχώς, ο μέσος πολίτης θεωρεί ότι το δημόσιο είναι ένας γιγαντιαίος μηχανισμός διά του οποίου μπορεί να ικανοποιούνται οι δικές του ανάγκες, δαπάναις όλων των άλλων. Δεν αντιλαμβάνεται ότι οι δημόσιες δαπάνες – στις οποίες περιλαμβάνονται οι μισθοδοσίες βουλευτών (γιατί 300 και όχι 200 ;), υπουργών (γιατί 62 και όχι 22 ;), δικαστικών (γιατί τρία και όχι ένα ανώτατο δικαστήριο 😉 κ.ο.κ. – χρηματοδοτούνται από φόρους και δανεισμό που βαρύνουν, άμεσα και έμμεσα, τον ίδιο και τους απογόνους του.
Τί θα έπρεπε και τί θα μπορούσε να γίνει; Πρώτος και βασικός στόχος πρέπει να είναι η καταπολέμηση και η περιστολή του πελατειακού και του βαθέος κράτους. Πλήρης εξόντωσή τους είναι ανέφικτη, όπως δείχνει η παγκόσμια ιστορική εμπειρία. Η παρούσα κυβέρνηση, ατυχώς, δεν έχει θεωρήσει το θέμα αυτό ως πρώτης προτεραιότητας, αντιθέτως με την εκτεταμένη επιδοματική πολιτική της και τις πολυάριθμες παρεμβάσεις της στην οικονομία έχει κάνει βήματα προς τα πίσω. Υπάρχουν, πάντως, και βήματα προς την ορθή κατεύθυνση, όπως είναι η προσπάθεια αξιολόγησης της απόδοσης και η εξαγγελία κατάργησης της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων.
Εκ των ων ουκ άνευ είναι η αλλαγή του εκλογικού νόμου με περιορισμό του αριθμού των βουλευτών σε 210, εκ των οποίων τα 2/3 (δηλ. 140 βουλευτές) να εκλέγονται σε μονοεδρικές περιφέρειες χωρίς σταυρό προτίμησης και το υπόλοιπο 1/3 βάσει κομματικής λίστας κατ’ αναλογία της εκλογικής δύναμης των κομμάτων, (θα μπορούσαν ορισμένες βασικές διατάξεις να λάβουν και συνταγματική μορφή). Στη συνταγματική αναθεώρηση, να προβλεφθούν : Σταθερή κυβερνητική / κοινοβουλευτική θητεία. Πλήρες ασυμβίβαστο μεταξύ υπουργικών και βουλευτικών καθηκόντων (με αναστολή της βουλευτικής ιδιότητας όσων βουλευτών γίνονται υπουργοί). Ανώτατο όριο δύο πλήρων θητειών στις θέσεις της εκτελεστικής εξουσίας. Κατάργηση του άρθρου 86 περί ευθύνης υπουργών και αλλαγή των διατάξεων περί βουλευτικής ασυλίας. Θέσπιση συνταγματικών δημοσιονομικών φραγμών (ως προς το δημόσιο έλλειμμα, το ανώτατο ύψος φορολογικής επιβάρυνσης, κ.λπ.).
Πράγματι, η σπουδαιότερη κληρονομιά που θα μπορούσε να αφήσει η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι ακριβώς η καταπολέμηση του πελατειακού και του βαθέος κράτους. Στην προσπάθεια αυτή, αν την επιχειρήσει με αποφασιστικότητα και συνέπεια, πρώτον, θα αποκαλύψει τον φαρισαϊσμό και τη μικροψυχία των Ανδρουλάκη, Κωνσταντοπούλου, Βελόπουλου, κ.λπ., που θεωρούν ότι αρκεί να αντικατασταθεί ο σημερινός πρωθυπουργός από έναν εξ αυτών για να αντιμετωπισθεί το πελατειακό κράτος (οποία αυταπάτη !). Δεύτερον, θα έχει τη συμπαράσταση όλων εκείνων που ελπίζουν ότι θα αξιωθούν να ζήσουν σε μία πολύ πιο ελεύθερη, ευημερούσα και αξιοκρατική κοινωνία.
* Ο Κώστας Χριστίδης είναι νομικός - οικονομολόγος