Πριν εξήντα χρόνια μαθητής του Γυμνασίου άκουγα κάθε βράδυ στις 12 από το τεράστιο ξύλινο οικογενειακό ραδιόφωνο το αναλυτικό δελτίο ειδήσεων, όπου τα κόμματα της εποχής έβγαζαν ανακοινώσεις επί ανακοινώσεων, που κάθε μια από αυτές απαντούσε στο αντίπαλο κόμμα.
Του Τάσου Παπαδόπουλου
Κάποια στιγμή ερχόταν η μητέρα μου στο δωμάτιό μου και έκλεινε το ραδιόφωνο. Το πρωί όταν ξυπνούσα, την άκουγα να μου κάνει δριμύτατες παρατηρήσεις, γιατί σχεδόν κάθε βράδυ με έπαιρνε ο ύπνος, χωρίς να κλείσω το ραδιόφωνο.
Πέρασαν χρόνια από τότε. Μας προέκυψε μια δικτατορία, που χρησιμοποίησε ως επιχείρημα, έστω και αίολο, την πολιτική φαυλότητα εκείνης της εποχής, προκειμένου να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Κι αυτό είναι ένα γεγονός, που οφείλουν να θυμούνται οι παλαιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι.
Η ανάμνηση αυτή, παρ’ όλο ότι αποκαλύπτει το βάθος χρόνου του βίου μου, ήρθε στη μνήμη μου, με αφορμή τις δηλώσεις και αντιδηλώσεις των ημερών, που θυμίζουν παλαιότερες εποχές, που καλό είναι να μην τις ξεχνάμε, μιας και η ασυνεννοησία και ο φανατισμός, προκάλεσαν πολλά δεινά στον ελληνικό λαό.
Βεβαίως στις μέρες μας δεν συντρέχει κανένας λόγος να ανησυχεί κανείς για την δημοκρατία μας, μιας και αυτή παρά τα όσα περί του αντιθέτου λέγονται παραμένει σταθερή και διαυγής. Μπορεί κάποιοι σαλτιμπάγκοι της πολιτικής και της παραδημοσιογραφίας να εμφανίζονται ως Ηρακλής του ‘στέμματος’ της ‘δημοκρατίας’, διαψεύδονται όμως όταν από την άλλη, υποστηρίζουν φανατικά αυταρχικούς ηγέτες με αναθεωρητικές δραστηριότητες.
Οι άνθρωποι αυτοί συμβαίνει να κατηγορούν την χώρα τους, εδώ κι εκεί, στην Ευρωβουλή με όχημα διάφορες ύποπτων στόχων ΜΚΟ, εμφανίζοντας την ελευθερία του Τύπου στην Ελλάδα κάτω από την Μποτσουάνα της Αφρικής. Παράλληλα επιστρατεύουν τα άπειρα trolls του διαδικτύου, που κάνουν υβριστικά σχόλια με προφανή στόχο, να κατασυκοφαντίσουν διεθνώς την Ελλάδα.
Κι αυτό σε μια εποχή που οι αυταρχικές εξουσίες αυξάνονται και πληθύνονται και τείνουν να κατακυριεύσουν ολόκληρη την υφήλιο. Οι αναθεωρητές των συνόρων έχουν βρεθεί στο προσκήνιο της πολιτικής και θεωρούν αυτή την περίοδο κατάλληλη να υλοποιήσουν τις επεκτατικές τους βλέψεις.
Από την μια ο Πούτιν, ο οποίος στοχεύει να κεφαλαιοποιήσει τα κέρδη του στο πεδίο του πολέμου με την Ουκρανία και εμπαίζει τους πάντες, προτείνοντας συνομιλίες, τις οποίες ο ίδιος στην συνέχεια υποβαθμίζει στο επίπεδο των υπηρεσιακών παραγόντων και όχι πολιτικών, βάζοντας στο τραπέζι απαιτήσεις για εδάφη της Ουκρανίας που ακόμη δεν έχει καταλάβει.
Κι από την άλλη στο ίδιο μοτίβο ο συνοδοιπόρος του ο Τραμπ, που χωρίς περιστροφές ζητάει να περάσει στον έλεγχο των ΗΠΑ ευρωπαϊκό έδαφος, αυτό της Ισλανδίας, και ο Καναδάς να καταστεί η 51η Πολιτεία της Αμερικής.
Το απαραβίαστο των συνόρων, που συμφωνήθηκε μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, πρώτη η Τουρκία το ανέτρεψε το 1974 με την εισβολή στην Κύπρο. Μέχρι σήμερα εξακολουθεί να διατηρεί την κατοχή του βορείου τμήματος της Μεγαλονήσου, απειλώντας και πάλι, την λαβωμένη από τον Αττίλα, Κυπριακή Δημοκρατία.
Το κουαρτέτο του αυταρχισμού, περιλαμβάνει και το Πεκίνο που καλλιεργεί το έδαφος δημιουργίας ενός νέου πεδίου πολεμικής αναμέτρησης στην περιοχή της Νοτιοανατολικής Ασίας. Επόμενο θύμα της αναθεωρητικής πολιτικής η Ταϊβάν, την οποία η Κίνα θεωρεί αναπόσπαστο μέρος της και απειλεί να εισβάλει στο νησί, με απρόβλεπτες συνέπειες για την παγκόσμια ειρήνη.
Με δεδομένο ότι ο επηρμένος πλανητάρχης ευνοεί ακροδεξιά και αυταρχικά καθεστώτα, παρατηρεί κανείς να φυτρώνουν τέτοια μπουμπούκια στην γηραιά ήπειρο, με ότι σημαίνει αυτό για το μέλλον της Ευρώπης.
Αξίζει να σημειωθεί ότι στην έκτη συνάντηση της νεοσύστατης Ευρωπαϊκής Πολιτικής Κοινότητας, που πραγματοποιήθηκε στα Τίρανα, πήραν μέρος σε επίπεδο ηγετών, όχι μόνο μέλη της Ε.Ε., αλλά και τα υποψήφια μέλη, με το Ηνωμένο Βασίλειο να παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο.
Σε αυτό έδωσε το παρόν και ο Τούρκος Πρόεδρος. Αξίζει να σημειωθεί ότι μετά τα διθυραμβικά λόγια του γ.γ. του ΝΑΤΟ Μάρκ Ρούτε, ουδείς είδε ή άκουσε κάτι για την φυλάκιση του βασικού αντιπάλου του Ερντογάν, του Ιμάμογλου, λες και αυτό είναι συμβατό με τις αρχές και τις αξίες της Ευρώπης για κράτος Δικαίου και προάσπιση των Δημοκρατικών αρχών.
Με αυτά τα δεδομένα όλη αυτή η φασαρία των μικρών για ψήλου πήδημα στο εσωτερικό πολιτικό μέτωπο, που με μικροπολιτικές επιδιώκουν να ψηλώσουν, δείχνει έλλειψη αισθήματος ευθύνης και αποτελεί δυσάρεστα σημεία των καιρών.
Ο διχασμός υπήρξε και συνεχίζει μέχρι σήμερα. Είναι η Αχίλλειος πτέρνα του Ελληνισμού. Κι επειδή οι εποχές είναι δύσκολες, καιρός να σοβαρευτούν οι μικροί και να δουν για μια ακόμη φορά το πραγματικό τους μπόι και να μην το μπερδεύουν με την σκιά τους…