Μπορεί η οικονομία να μην στηρίζεται σε αυστηρές επιστημονικές βάσεις, πλην όμως έχει την ιδιότητα να ξεχωρίζει τις καλές από τις κακές πολιτικές. Μπορούμε συνεπώς να πούμε ότι έχει μια εξόχως σταθερή ιδιότητα, όπως προκύπτει από τη μελέτη της ιστορίας, αυτής των γεγονότων, προοδεύει πολύ πιο γρήγορα από την πολιτική.
Του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Στην Ελλάδα,ωστόσο, υπάρχουν πολιτικές παρατάξεις που στο καταστατικό τους υιοθετούν πρακτικές που ιστορικά κονιορτοποιήθηκαν αφήνοντας πίσω τους κάποια εκατομμύρια νεκρούς. Κάποιες άλλες πάλι πιπιλίζουν οικονομικές αρχές, άσχετες με την πραγματικότητα και τις συνθήκες που διέπουν την διαμόρφωση και εξέλιξή της.
Ασφαλώς δε, αν η Ελλάδα δεν είχε ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση, οι ολέθριες οικονομικές πολιτικές της μεταπολιτεύσεως θα είχαν οδηγήσει σήμερα στην πλήρη και άτακτη χρεωκοπία, με παράλληλη ολοσχερή κατάρρευση του εντός της χώρας παραγωγικού μηχανισμού. Με άλλα λόγια, εκτός Ευρώπης η Ελλάδα όχι μόνον θα είχε πτωχεύσει, αλλά θα είχε απωλέσει και κάθε δυνατότητα να στηριχθεί σε μία ενδογενή ανάπτυξη. Αυτή είναι η πραγματικότητα και όσοι την παραμορφώνουν είναι εκ προμελέτης δολοφόνοι του μέλλοντος της χώρας και των γενιών που έρχονται. Ιδιαίτερα στην εποχή μας, όπου η πραγματικότητα επιταχύνεται μήνα με το μήνα.
Μια τρίτη ιδιότητα της οικονομίας που προκύπτει από τις διαπιστώσεις και σκέψεις που προηγούνται είναι ότι, ακόμα και αν δεχθούμε - όπως το θέλουν κάποιοι οικονομολόγοι - ότι δεν είναι επιστήμη, η οικονομία δεν ψεύδεται. Στις περιπτώσεις κακών οικονομικών πολιτικών οι επιπτώσεις είναι αμείλικτες και όχι λίγες φορές δολοφονικές για τους απλούς και αδαείς περί τα οικονομικά πολίτες. Ωστόσο, το γεγονός ότι η οικονομία δεν ψεύδεται, δεν εμποδίζει σε καμία περίπτωση να χρησιμοποιείται από τους πολιτικούς ως εργαλείο των δικών τους ψευδών, τα οποία στην συνέχεια μπορούν να γίνουν και στηρίγματα πολιτικής εξουσίας.
Από την άποψη αυτή, ίσως στην οικονομική ιστορία του 21ου αιώνα τα γνωστά ελληνικά πολιτικά ψεύδη που λίγο έλειψε να οδηγήσουν σε μια καταστροφική πτώχευση της χώρας, αυτήν του 2010, αν δεν γίνουν παράδειγμα προς αποφυγήν η Ελλάδα θα βρίσκεται μονίμως μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.
Και τούτο διότι ολόκληρη η μεταπολιτευτική οικονομική ιστορία της Ελλάδος θεμελιώθηκε σε ψευδείς φαντασιώσεις τις οποίες ακόμη και σήμερα κάποιοι δεν εννοούν να εγκαταλείψουν. Η πραγματικότητα, όμως, είναι πεισματάρικη και εκδικητική. Μπορεί κάποιες χώρες να βρέθηκαν σε κρίση επειδή στηρίχθηκαν σε φούσκες ακινήτων ή τραπεζικών προϊόντων, αλλά σε καμία από αυτές δεν παρατηρήθηκε το φαινόμενο της ιδεοπολιτικής φούσκας που ακόμα και στις σημερινές χαλεπές μέρες ταλαιπωρεί την χώρα.
Το μεταπολιτευτικό δράμα της Ελλάδος ξεκίνησε με την κρατικοποίηση του ομίλου Ανδρεάδη το 1975 και συνεχίστηκε με την απίστευτη σε δανεισμό και παραγωγική εξάρθρωση περίοδο, η οποία τελείωσε όταν το 1995, η χώρα επέλεξε να συμμετάσχει στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση (ΟΝΕ) της τότε διευρυμένης Ευρώπης.
Δυστυχώς όμως, η περίοδος της οικονομικής εξυγίανσης και προσαρμογής στον μεταβαλλόμενο διεθνή καταμερισμό της εργασίας ήταν μικρής διάρκειας. Πολύ σύντομα έτσι η χώρα ξαναγύρισε στις κακές πολιτικές του παρελθόντος και τα αποτελέσματα είναι γνωστά και χιλιοειπωμένα.
Σήμερα, σειρά γεγονότων με εξωγενή χαρακτήρα, μας φέρνουν αντιμέτωπους με μια πολύπλοκη, τεχνολογικά δύσκολη, γεωπολιτικά κρίσιμη και αναπτυξιακά πολύ δύσκολη συγκυρία.
Ως εκ τούτου, το ερώτημά μας προς τους διαχειριστές αυτής της νέας και ρευστής συγκυρίας είναι αν συνειδητοποιούν πως η οικονομία ΔΕΝ ψεύδεται. Και αυτή είναι μια πραγματικότητα που ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης θα έπρεπε να λάβει υπόψη του, ενόψει της προσεχούς ομιλίας του στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης.