Η ΕΕΔΥΕ ζει και βασιλεύει και τα Προπύλαια κυριεύει! Παρούσα σαν σταφιδιασμένη γριά, ένα πτώμα σεσηπός και τυμπανιαίο, σε μια συναυλία που ντρέπεται να πει το όνομα της και κλωθογυρίζει διάφορες παπαρολογίες δεξιά και (πολύ) αριστερά για να μην βρεθεί στη δύσκολη θέση να ομολογήσει το προφανές (την εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία), επειδή είναι πιθανό να γυρίσει η Πρεσβεία να ζητήσει απόδοση λογαριασμού.
Μαζί της, «Ηρακλείς» ενός καταπατημένου στέμματος, μερικοί καλλιτεχνίζοντες ή και καλλιτέχνες από εκείνους που διάνυσαν ολόκληρη τη διαδρομή τη αντιπολίτευσης εντός της αριστεράς με την ευαισθησία τους «εν τη παλάμη και ούτω βοήσωμεν», αλλά και νεότεροι που κατάλαβαν από νωρίς τη δουλειά και ποιος είναι ο ασφαλέστερος δρόμος για να κονομήσεις σε αυτή τη ζωή.
Απέναντι της και απέναντι τους μια κατεστραμμένη Ουκρανία, γεμάτη πτώματα και ερειπωμένα κτίρια, με βομβαρδισμένα νοσοκομεία, γηροκομεία, θέατρα, μουσεία και παιδικούς σταθμούς να μην λέει να το βάλει κάτω και να αντεπιτίθεται, ένας λαός ηρώων αποφασισμένος μέχρι τέλους να νοηματοδοτήσει ξανά λέξεις που έχασαν το κανονικό τους νόημα.
«Δόξα και τιμή», λοιπόν, στην παλιά, καλή κι αγαπημένη, προοδευτικιά και χιλοτραγουδισμένη ελληνική σοβιετία, που εξακολουθεί, σε πείσμα των καιρών, να πολεμάει σκληρά με την άτιμη την πραγματικότητα, άρα αλίμονο στην πραγματικότητα!
Μόνη αυτή σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή ήπειρο αρνείται πεισματικά να βγάλει το κεφάλι της από την άμμο που το έχει παραχώσει για να μην αναγκαστεί να δει, να διαβάσει, να καταλάβει και να παραδεχθεί δημόσια πως στην Ουκρανία έχει συντελεστεί μια καθαρόαιμη ναζιστική εισβολή μιας υπερδύναμης (της Ρωσίας) σε ένα κυρίαρχο κράτος με την επίκληση της χιτλερικής θεωρίας του «ζωτικού χώρου».
Άρα, το παραμύθι «η ειρήνη δεν μπορεί να είναι η απάντηση σε κάθε ερώτηση» είναι καλό, αλλά δεν έχει δράκο, επειδή, πολύ απλά, κάποιος ξεκίνησε αυτόν τον πόλεμο και τον συνεχίζει δολοφονώντας, καθημερινά, χιλιάδες αμάχους, καταστρέφοντας τις υποδομές και τον πολιτισμό.
Αυτός ο κάποιος μισεί θανάσιμα κάθε τι που θυμίζει δημοκρατία, ελευθερία της έκφρασης, συλλογική κοινωνική δράση, ανοιχτή εκλογική διαδικασία, διαδοχή των κυβερνήσεων, συνταγματικά κατοχυρωμένες ανθρώπινες ελευθερίες.
Πρόκειται για ένα κανονικό δικτάτορα με επίφαση κοινοβουλευτικού μανδύα, κατά συρροή δολοφόνο των αντιπάλων του, που έχει ταυτίσει το συμφέρον της χώρας του με αυτό της παρέας του, που φαντασιώνεται μια σύγχρονη εκδοχή της παλιάς τσαρικής Ρωσίας, που απεχθάνεται κάθε τι δυτικό ή δυτικόστροφο (πλην των δισεκατομμυρίων δολαρίων που έχει αποθηκεύσει), που επιβουλεύεται τον δυτικό τρόπο ζωής και τις αξίες της αστικής δημοκρατίας.
Ο εξανδραποδισμός που συμβαίνει στην Ουκρανία έχει θύτη με ονοματεπώνυμο (Βλάντιμιρ Πούτιν) και θύματα χιλιάδες άμαχους πολίτες μιας ανεξάρτητης χώρας με δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση, αυτό δεν αλλάζει με καμία συναυλία ευαισθητούληδων της, δήθεν, αριστερής πρωτοπορίας ή καλλιτεχνίζοντες υπαλλήλους συνεργάτες στο παρελθόν της αυθεντικής σοβιετικής Ρωσίας και νοσταλγούς στο παρόν της αδικοχαμένης σοβιετικής δόξας.
Ούτε πρόκειται να ερμηνευθεί με τα εργαλεία που προτείνει σύσσωμη η ελληνική αριστερή νομενκλατούρα, βαθιά χωμένη στην μαρμίτα της κάθε Ζαχάροβα, ικανή μόνο να παρατηρεί την Ρωσική Πρεσβεία να εγκαλεί τους πολίτες της χώρας για το τι βλέπουν, τι ακούν και τι διαβάζουν, να επιθυμεί να τους καθοδηγήσει προς το κανάλι (OPEN TV) και το σάιτ (The Press Project) της αλήθειας, χωρίς να κουνάει το μικρό της δαχτυλάκι για να αντιδράσει.
Η εισβολή των στρατευμάτων του Πούτιν στην Ουκρανία ακύρωσε, εκτός όλων των άλλων, τον παραδοσιακά ισχυρό μύθο για τις αριστερές ευαίσθητες «πσυχούλες», που αντιδράνε στο άδικο, που καταδικάζουν τις εισβολές, που υπερασπίζονται τα θύματα, που δεν τρομάζουν να καταγγείλουν τον θύτη, όπως και αν ονομάζεται και όποια χώρα και αν εκπροσωπεί.
Αποδεικνύεται, πως όλη αυτή η μυθολογία είναι λόγια του αέρα, έχει βάση μόνο όταν πρόκειται να καταγγελθούν το κακό ΝΑΤΟ και «οι φονιάδες των λαών» Αμερικάνοι, αυτό έμαθαν να πιπιλάνε δεκαετίες τώρα οι αριστεροί κάθε απόχρωσης, αυτό συνεχίζουν να προβάλλουν, χωρίς να είναι καν σε θέση να αντιληφθούν πόσο καταγέλαστοι έχουν καταντήσει, πόσο ευτελείς αποδείχθηκαν οι ιστορικοί ισχυρισμοί τους, πόσο αστείες κατάντησαν οι επικλήσεις τους υπέρ της «ειρήνης των λαών», πόσο γραφικές φιγούρες απόμειναν να θυμίζουν.
Η δομική ανικανότητα αυτής τη αριστεράς βρίσκεται στην αδυναμία της να συνομιλήσει με την σκληρή πραγματικότητα για να μην αναγκαστεί (αυτή η ζαρωμένη, καμπούρικη αριστερά) να παραδεχθεί πως αναλώθηκε χρόνια τώρα να κυνηγάει Χίμαιρες και τώρα στα γεράματα δεν έχει τη δύναμη να πάρει τη ζωή της πίσω και να την επανασχεδιάσει.
Περιφέρει, λοιπόν, το «ένδοξο παρελθόν της» σε πλατείες, δρόμους και Προπύλαια και βαυκαλίζεται με την ιδέα πως είναι ζωντανή και ενεργή, πως παίζει ρόλο στα πράγματα, πως «θά 'ρθει άσπρη μέρα και γι΄αυτήν», συνεχίζει να αρνείται πεισματικά την προφανή αλήθεια και να ανακυκλώνει τα συνθήματα του ογδόντα που συγκινούσαν τις αριστερές «πσυχούλες».
Σ΄ αυτή την αριστερά αυτή η ΕΕΔΥΕ ταιριάζει, βρήκε ο γύφτος τη γενιά του κι αναγάλλιασε η καρδιά του, αυτή η συναυλία της πρέπει, αυτοί οι καλλιτέχνες την συνεγείρουν, αυτή η πανελλήνια ξεφτίλα την περιμένει.
Άξιος ο μισθός της!