Καθώς ο πόλεμος στην Ουκρανία συνεχίζεται, και μάλιστα με αυξανόμενη αγριότητα, λόγω της σθεναρής αντίστασης των ηρωικών Ουκρανών, ας μου επιτραπούν κάποιες προσωπικές επισημάνσεις. Είναι ο πρώτος πόλεμος κατά τους δύο τελευταίους αιώνες στην Ευρώπη όπου αμύνεται ενεργά το σύνολο του λαού απέναντι στον επιτιθέμενο. Και στους δύο τελευταίους πολέμους οι μάχες διεξάγονταν μεταξύ των ενόπλων δυνάμεων.
Οι λαοί των χωρών που δέχονταν επίθεση από τον Χίτλερ δεν μετείχαν ενεργά στον αγώνα αλλά αποδέχονταν τα τετελεσμένα, με εξαίρεση τη Ρωσία (Στάλινγκραντ). Σε μια σειρά χωρών στον τελευταίο πόλεμο οι γερμανικές στρατιές σχεδόν παρήλαυναν στις χώρες που δέχονταν την εισβολή και μόνο για ελάχιστες μέρες και μάλλον συμβολικά η Νορβηγία κυρίως και η Γαλλία αντέταξαν κάποια αντίσταση.
Ακόμα και στην Ελλάδα η απόκρουση των Ιταλών πραγματοποιήθηκε κυρίως από τον στρατό και μάλιστα στα αλβανικά κυρίως εδάφη. Οταν ακολούθησε η επίθεση και των Γερμανών ολιγοήμερη ηρωική αντίσταση υπήρξε από τους φρουρούς μας μόνο στα σύνορα. Οταν αυτή κάμφθηκε, Γερμανοί και Ιταλοί εισέβαλαν στην Ελλάδα χωρίς να συναντήσουν οποιαδήποτε αντίσταση από τους αμάχους. Αντίσταση οργανώθηκε αργότερα, κατά τη διάρκεια της Κατοχής τόσο στην Ελλάδα όπως και σε κάποιες άλλες κατεχόμενες από τον Άξονα χώρες (Γαλλία, Γιουγκοσλαβία).
Στην Ουκρανία ο Πούτιν αντιμετώπισε απ’ την πρώτη στιγμή παλλαϊκή αντίσταση. Ολος ο άρρην πληθυσμός ετέθη σε επιστράτευση και γενικότερα ακόμη και παιδιά σχηματίζουν ζωντανά οδοφράγματα απέναντι στα ρωσικά τανκς. Ακριβώς αυτή η ιδιαιτερότητα, που προφανώς δεν ανέμενε ο Πούτιν, καθιστά τον πόλεμο αυτόν ιδιαίτερα επώδυνο για τον εισβολέα και με αμφίβολη συνέχεια. Διότι ναι μεν η τεράστια δύναμη πυρός που διαθέτουν οι Ρώσοι μάλλον θα κάμψει τελικά την ουκρανική αντίσταση και θα καταλάβουν ολόκληρη την Ουκρανία, όμως ποια θα είναι η συνέχεια;
Προφανώς ο Πούτιν δεν προτίθεται να εντάξει και πάλι με το ζόρι ολόκληρη την Ουκρανία στη ρωσική επικράτεια. Γιατί πέρα από το υψηλό οικονομικό κόστος που θα επωμιστεί με την ανασυγκρότηση ενός κατεστραμμένου κράτους, θα συνεχίσει να υφίσταται και τις συνέπειες του αντάρτικου που μάλλον θα συνεχιστεί από τον γενναίο αυτόν λαό. Εμμονή σε πλήρη έλεγχο της Ουκρανίας πιθανόν θα καταλήξει όπως ο πόλεμος στο Βιετνάμ και στο Αφγανιστάν.
Αξίζει να υπογραμμιστεί ότι η τόσο σθεναρή και ολοκληρωτική αντίσταση των Ουκρανών με εμπνευστή τον ηρωικό πρόεδρο Ζελένσκι έχει ιστορικές ρίζες. Μολονότι τους τελευταίους δύο αιώνες η Ουκρανία στην ουσία είχε ενταχθεί στην τσαρική και στην κομμουνιστική Ρωσία, ο λαός της αισθανόταν υπόδουλος και υφίστατο συνεχείς ταπεινώσεις.
Επιπλέον επί της στυγνής δικτατορίας Στάλιν οι ανθιστάμενοι στην κολεκτιβοποίηση ουκρανοί αγρότες αντιμετωπίστηκαν με λιμοκτονία. Πέντε εκατομμύρια ουκρανοί αγρότες πέθαναν από πείνα, την οποία οργάνωσε ο αδίστακτος Στάλιν και φυσικά δεν το ξέχασαν αυτό οι Ουκρανοί. Και ας το διέψευσε ο αθεράπευτα σταλινικός γενικός γραμματέας του ΚΚΕ κ. Κουτσούμπας.
Αυτή την αδιανόητη γενοκτονία αποκαλύπτει στο πολυσέλιδο βιβλίο της με τον τίτλο «Ο Κόκκινος Λιμός» (εκδόσεις Αλεξάνδρεια) η διάσημη δημοσιογράφος και καθηγήτρια στο London School of Economics Anne Applebaum, όπου περιέχεται και γραπτή δήλωση του Στάλιν: «Αξίζει να πεθάνουν οι ουκρανοί αγρότες».