Στην Ελλάδα έχουμε ένα ταλέντο. Να εφευρίσκουμε κάθε λίγο και λιγάκι θέματα για να μας διχάσουν. Από το ποδόσφαιρο, που οδηγεί ενίοτε και σε πράξεις βίας, μέχρι τον Άγνωστο Στρατιώτη. Αν ανατρέξει κανείς στην ιστορία θα βρει άπειρα θέματα, που δίχασαν κατά καιρούς την κοινή γνώμη.
Κάποιοι που φτάνουν στα βάθη της ιστορίας, διαπιστώνουν ότι το… σπορ του διχασμού δεν είναι σημερινό φαινόμενο. Το συναντούν ακόμη και 2.500 χιλιάδες χρόνια πριν. Η αδυναμία αποδοχής της διαφορετικής άποψης, αποτελεί την αφορμή που χρησιμοποιούν όσοι έχουν αντιτιθέμενες απόψεις, για να στήσουν έναν τρικούβερτο καβγά.
Του Τάσου Παπαδόπουλου
Το γεγονός αυτό γίνεται φανερό και στις συζητήσεις σε επίπεδο αρχηγών κομμάτων στη Βουλή. Όποιος είχε την υπομονή να δει την συζήτηση για την Εξωτερική Πολιτική στη Βουλή, θα διαπίστωσε ότι κάποιοι αρχηγοί κομμάτων υπερδιπλασίασαν τον χρόνο που είχαν στη διάθεσή τους, με άσχετες φλυαρίες επί παντός επιστητού.
Παράλληλα ορισμένοι επέκριναν τον Κυριάκο Μητσοτάκη, για το χιούμορ που επιστράτευσε στην τελευταία παρέμβασή του στη Βουλή, για να απαντήσει στο εκτός ημερησίας διατάξεως θέμα, που αφορούσε τα πρόσωπα, που θα κληθούν να καταθέσουν στην Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής για τον ΟΠΕΚΕΠΕ.
Ο εν λόγω αρχηγός αριστερού κόμματος, που αναδείχθηκε από την πολυδιάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, θα πρέπει να πάει επειγόντως στο Ηνωμένο Βασίλειο, να δει και να ακούσει συνεδριάσεις του Κοινοβουλίου εκεί, όπου θα διαπιστώσει ότι το χιούμορ κυριαρχεί και οι γέλωτες, σκεπάζουν συχνά πυκνά τον ήχο του ομιλούντος.
Κάποιοι νομίζουν ότι μπορούν να ταλαιπωρούν το ακροατήριό τους, με ακατάσχετη φλυαρία και δεν καταλαβαίνουν ότι έχουν άλλο βήμα για να πουν τις απόψεις τους, στα κανάλια και στα κάθε μορφής και λογής social media, όπου μπορούν να κάνουν αναλύσεις επί παντός επιστητού.
Από την άλλη πλευρά παρατηρεί κανείς το παιχνίδι που παίζουν τα κανάλια. Από την μια ρηχές εκπομπές και χαζοπαιχνίδια, που μοιράζουν άφθονο ζεστό χρήμα, κι από την άλλη πονηρές ερωτήσεις στις δημοσκοπήσεις, για κόμματα που δεν υπάρχουν.
Ως γνωστόν οι ερωτήσεις φτιάχνονται από τον πελάτη, που στην προκειμένη περίπτωση είναι το κανάλι που τις χρηματοδοτεί. Οι ερωτήσεις αυτές έχουν σκοπό να μοιράσουν την τράπουλα σε περισσότερα κόμματα, μια πανσπερμία σχηματισμών, που αναμένεται να εμφανιστούν στην επόμενη Βουλή. Αποτέλεσμα ένας σύγχρονος πύργος της Βαβέλ, όπου θα χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα.
Η αδυναμία σχηματισμού μιας βιώσιμης κυβέρνησης και η ανάδειξη ενός προσώπου στο ρόλο του πρωθυπουργού, θα σημαίνει την παρουσία σε αυτόν τον ρόλο ενός ευάλωτου ατόμου, όπου το κέντρο εξουσίας θα μετατοπίζεται σε κάποιους χορηγούς, οι οποίοι θα έχουν στην πραγματικότητα στα χέρια τους, τον πρώτο λόγο στις αποφάσεις.
Ήδη κάποια κανάλια με μερίδα του Τύπου έχουν αναλάβει να πατρονάρουν τους νέους παίκτες, προκειμένου να κατέβουν στην αρένα, του επόμενου Κοινοβουλίου. Τι σημαίνει αυτό; Απλά ότι οι χρηματοδότες θα έχουν σε ρόλο μαριονέτας τα πρόσωπα που θα εμφανιστούν επί σκηνής.
Κοινό χαρακτηριστικό των κομμάτων αυτών, παλιών και νέων, είναι το αρχηγικό προφίλ. Η αρχηγός σε ρόλο πρωταγωνιστή και οι λοιποί κοινοβουλευτικοί σε ρόλο κομπάρσων.
Είναι πολύ πιθανό στην επόμενη Βουλή να έχουμε ακόμη περισσότερα άλαλα πρόσωπα, με τους αρχικουμανταδόρους τους αρχηγούς, που κινούνται χωρίς εσωτερικές κομματικές διαδικασίες, σε πρώτο και μοναδικό ρόλο στο παλκοσένικο της Βουλής.
Γίνεται φανερό ότι το υπάρχον κοινοβουλευτικό σύστημα βρίσκεται στα όρια του ευτελισμού. Το φαινόμενο της αναρχίας φουντώνει, κάτω από το επικάλυμμα των κάθε λογής δικαιωματιστών.
Όταν ο καθένας κάνει ότι θέλει και μένει ατιμώρητος, κινδυνεύουμε να οδηγηθούμε στο επόμενο στάδιο, που είναι κάποιας μορφής αυταρχικό καθεστώς Το φαινόμενο αυτό αναδεικνύεται με την παρουσία στο κατώφλι της εξουσίας πολλών ακροδεξιών σχηματισμών.
Η φθορά της Κυβέρνησης στην παρούσα περίοδο είναι αρκούντως εμφανής. Μπορεί να παίζει χωρίς αντίπαλο, μιας και οι αρχηγίσκοι δεν πείθουν για τα ηγετικά τους προσόντα, εν τούτοις είναι ηλίου φαεινότερο, ότι δεν θα επιτευχθεί κοινοβουλευτική αυτοδυναμία από τη Νέα Δημοκρατία στις προσεχείς εκλογές.
Στην κατ’ απονομή αξιωματική αντιπολίτευση τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Ακούμε το Νίκο Ανδρουλάκη να φαντασιώνεται την πρώτη θέση, όταν σε καμία δημοσκόπηση δεν διαφαίνεται να υπάρχει μια τέτοια προοπτική, στον πολιτικό ορίζοντα.
Οι αυταπάτες και οι φαντασιώσεις είναι κακός σύμβουλος. Οδηγούν σε όνειρα απατηλά. Και η πραγματικότητα όταν ξυπνήσουμε, συμβαίνει να είναι οδυνηρή. Αντί λοιπόν οι κάθε λογής αρχηγίσκοι να παίζουν στα ζάρια τις ζωές μας, καλό και χρήσιμο θα ήταν να δουν την εικόνα τους μακριά, από τον παραμορφωτικό τους καθρέφτη.
Διαφορετικά και με δεδομένο ότι μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης άγεται και φέρεται από το θυμικό και όχι από την λογική, με την σημαντική συμβολή των ΜΜΕ και των social media, θα οδηγηθούμε σε τερατογενέσεις, που θα θυμίζουν το οίκαδε του Γούναρη του 1920, που μεταφράστηκε σε επίθεση να πάρουμε την Άγκυρα, με όλες τις γνωστές συνέπειες…