Με τον Ηλία Τζαφέρη, εντελώς τυχαία, γνωριστήκαμε στις 6 Ιουνίου 2013. Κατά μία τραγική ειρωνεία της τύχης έφυγε από τη ζωή στις 6 Ιουνίου 2024.
Γράφει ο Αθανάσιος Παπανδρόπουλος
Ανέβαινα την Πανεπιστημίου, εκείνη την 6η Ιουνίου 2013 και ο Ηλίας στο ίδιο πεζοδρόμιο κατέβαινε. Με σταματά και πολύ ευγενικά με ρωτάει «Ο Παπανδρόπουλος δεν είσαι;». «Ναι», του απαντώ. «Εσείς ποιος είστε;». «Είμαι ο Ηλίας Τζαφέρης και αρκετά χρόνια διαβάζω άρθρα σας που δύσκολα μπορεί να αντικρούσει κανείς. Θα ήθελα να συνεργαστούμε στον ιστότοπο που έχω ανεβάσει». Δέκα μέρες αργότερα και αφού είχα εξετάσει το περιεχόμενο του ιστοτόπου, ξεκίνησε μια καλή και αφιλοκερδής συνεργασία.
Εκείνα τα δύσκολα χρόνια, στην ταλαιπωρημένη χώρα, ο λαϊκισμός, η χυδαιότητα, η πολιτική απάτη και η ασυναρτησία έδιναν ρέστα. Ο Ηλίας μοιραζόταν μαζί μου την άποψη ότι η κοινωνική παρακμή δεν οδηγούσε παρά σε αδιέξοδα, άγνωστου έκβασης.
Προς τιμήν του, ο Ηλίας ποτέ δεν παρασύρθηκε από τη χιονοστιβάδα της εξαχρείωσης. Ποτέ δεν έπεσε στη λάσπη της δημοσιογραφικής μικρότητας και διαπλοκής. Ποτέ δεν αφέθηκε να παρασυρθεί από τις σειρήνες της πνευματικής αθλιότητας.
Ήταν άνθρωπος ντόμπρος, ευθύς, έντιμος και σεβόταν αξίες τις οποίες κάποιοι καθημερινά διασύρουν, με το αζημίωτο.
Ο Ηλίας ήταν ένας πολύτιμος φίλος, με ενσυναίσθηση και σπάνια ευπρέπεια.
Γεια σου φίλε Ηλία, συνεχίζουμε...