Αναφερόμενη στα γεγονότα στη Γάζα, στην άνοδο του αντισημιτισμού και των ολοκληρωτικών ιδεολόγων, η έγκριση συγγραφέας ένα γεωπολιτικό πεδίο, στο οποίο η δημοκρατία και τα κράτη δικαίου υποχωρούν.
Παρακάτω ακολουθεί στο άρθρο της που αναρτήθηκε στα «Νέα Σαββατοκύριακο» στις 16 Αυγούστου 2025, με τίτλο: «Ισλαμοαριστερά και Γαζαίοι».
Η ακροσφαλής πολιτική του Ισραήλ τροφοδοτεί αυτή την ιδεοληψία που απειλεί τις δημοκρατικές κοινωνίες - οι οποίες, αν και είναι ικανές για ποικιλία εγκλημάτων, παραμένουν οι μόνες που αναγνωρίζουν ισοζύγιο δικαιωμάτων και υποχρεώσεων. Όπου αλλού υφίστανται θεσμοθετημένα ανθρώπινα δικαιώματα οφείλονται είτε σε κάποια αρχαία θρησκευτική αρχή, είτε σε εισαγωγή, δάνειο και υιοθέτηση αξιών από τη Δύση. Ας μην επαναλαμβάνουμε αυτονόητες διαπιστώσεις.
Με το να ερμηνεύουμε τον κόσμο με όρους «ταξικής πάλης» και οικονομικών διεκδικήσεων δεν προωθούμε την παλαιστινιακή υπόθεση· δεν προωθούμε καμιά υπόθεση· βαλτώνουμε στις αντιλήψεις του 19ου αιώνα. Και παρ' όλ' αυτά, οι εν λόγω ερμηνείες γνωρίζουν ευρεία δημοτικότητα εφόσον το κοινό είναι πρόθυμο να χάψει ψέματα και να αποδεχθεί υπεραπλουστεύσεις χωρίς περαιτέρω έρευνα και διανοητική κόπωση. Εξάλλου, υπάρχει υπεραρκετό υλικό σφαλμάτων και αήθειας της αντίθετης πλευράς για να το εκμεταλλευτούν οι ισλαμοαριστεροί ινστρούχτορες.
Αυτή η σύνθεση Αριστεράς και Ισλάμ που αναδύθηκε στις αρχές του 20ού αιώνα έχει αλώσει το «προοδευτικό» αφήγημα το οποίο περιλαμβάνει θεαματικούς θρήνους για τους δήθεν ηδικημένους απανταχού μουσουλμάνους, πεισματική άγνοια της ιστορίας και της συνεργασίας των ισλαμιστών με τους Ναζί, πρόγραμμα εύθυμης κι ανέμελης «πολυπολιτισμικότητας» για τις δυτικές κοινωνίες και αυτοαηέχθεια, στάση του «μη ανήκειν» στον δυτικό πολιτισμό.
Ως μανιχαϊστική ιδεολογική κατασκευή, πείθει επίδοξους μαρξιστές - λενινιστές, χαζόπαιδα πανεπιστημίων, αναρχοπατέρες και γεροφρικιά· όλες τις ευαίσθητες καρδιές, που, κατά τα άλλα, πιστεύουν ότι όλα τα μέσα είναι αποδεκτά - για τον καλό σκοπό.
Οι Ισραηλινοί εκλαμβάνονται ως εξ ορισμού «θύτες»: ένστολοι, ένοπλοι και πολεμοχαρείς - η εικόνα μοιάζει με εκείνη των πάλαι ποτέ έξαλλων αντικομμουνιστών που φαντάζονταν τους κομμουνιστές με κίτρινα μάτια να κραδαίνουν κονσερβοκούτια.
Σ' αυτό το επίπεδο πρόσληψης της πραγματικότητας προστίθεται η παραχάραξη της ιστορίας και της γεωγραφίας: οι οπαδοί του Ζαν-Λυκ Μελανσόν και οι woke των πανεπιστημιουπόλεων δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει τζιχαντισμός, πώς λειτουργούν τα ισλαμιστικά δίκτυα από το Ιράν και την Υεμένη ή ποια είναι η επίδραση του πολιτικού Ισλάμ στις κοινωνίες της Ανατολής και της Δύσης.
Έτσι, αντί να καταγγέλλουν τις τρομοκρατικές και θεοκρατικές οργανώσεις για την καταδυνάστευση και τον αποπροσανατολισμό μεγάλων πληθυσμών -μεταξύ των οποίων είναι οι Γαζαίοι - στρέφονται εναντίον της αιωνίως ένοχης ιμπεριαλιστικής Δύσης και των συμμάχων της, χαρακτηρίζοντας το Ισραήλ «κράτος - δολοφόνο».
Για το αν είναι «δολοφόνος» η Χαμάς, σιωπητήριο. Είναι η ίδια παράταξη που σιώπησε και σιωπά έναντι της αριστερής τρομοκρατίας- ίσως μάλιστα να φρονεί ότι η Χαμός είναι κατά κάποιον τρόπο «αριστερή».
Όπως έχω ξαναγράψει, στην ισραλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση αμφότερες οι πλευρές έχουν κάποιο δίκιο· θεωρητικά, λύση υπάρχει και έχει προταθεί εδώ και δεκαετίες. Το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορείς να συζητήσεις ούτε με τζιχαντιστές, ούτε με φανατικούς σιωνιστές, ούτε με ισλαμοαριοτερούς· ο μαξιμαλισμός, το θανάσιμο μίσος, οδηγούν σε αδιέξοδο.
Ο οριενταλισμός, ο εξωτισμός, ο αντιδυτικισμός προκαλούν θάμβος στην αγράμματη νεολαία και σ' εκείνους τους διανοουμένους που έχουν την πολυτέλεια να κοιτάζουν τον «εξωτικό» κόσμο, από ψηλά, από τον φιλντισένιο τους πύργο, αλλά δεν προσφέρουν τίποτα στην πράξη.
Απλώς, διαπαιδαγωγούν το κοινό με φιλο-ισλαμική και πολυπολιτισμική προοπτική η οποία θεωρείται πάρα πολύ κουλ και πάρα πολύ trendy· μια μεταμοντέρνα μόδα που στιγματίζει τους αντιφρονούντες ως ρατσιστές και οπισθοδρομικούς. Υπενθυμίζω ότι το ισλαμιστικό πολιτικό όραμα είναι το πιο οπισθοδρομικό σε ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία.
Όμως τέτοιες παράδοξες συνθέσεις προοδευτισμού και ισλαμισμού προσφέρουν κακές υπηρεσίες τόσο στους μουσουλμάνους που θέλουν να ενταχθούν στις φιλελεύθερες δημοκρατίες, όσο και στους Γαζαίους που δεν έχουν γνωρίσει άλλον τρόπο ζωής πέρα από τη στρατιβιτική πειθαρχία και τη φτώχεια που επιβάλλει η Χαμάς (Η Χαμάς ξοδεύει τη διεθνή βοήθεια για οπλισμό, κατασκευή υπόγειων στοών και συντήρηση του θεοκρατικού μηχανισμού).
Σήμερα, το αφήγημα μοιάζει με εκείνο του Βιετνάμ: καθώς στη διάρκεια του πολέμου στη Νοτιοανατολική Ασία η διεθνής αριστερά απέκτησε ευρεία απήχηση - συνεπικουρούμενη από τον χιπισμό, τα κινήματα της αντικουλτούρας κτλ. - επαναλαμβάνει την ίδια αντιιμπεριαλιστική ρητορική - πλην όμως, σε εντελώς διαφορετικές συνθήκες. Αυτή η ρητορική είναι τόσο ξεκομμένη από την πραγματικότητα ώστε queer συλλογικότητες και νεοφεμινιστικές οργανώσεις τάσσονται υπέρ των ηρωικών ισλαμιστών με χειρονομίες μεγαλειώδους ηθικής ανωτερότητας.
Η τραγωδία της Γάζας είναι αποτέλεσμα λαθών, φανατισμού και αδράνειας από όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές. Οι Γαζαίοι είναι μόνοι, χωρίς φωνή, χωρίς αξιόπιστους εκπροσώπους, παγιδευμένοι στη λανθασμένα αδιάλλακτη τακτική που τους έχει επιβληθεί και που διαιωνίζεται ερήμην τους.
Το να κραδαίνουμε καρό σημαίες και πανό με το σύνθημα Free Palestine (από τον ποταμό μέχρι τη θάλασσα) ή να φτύνουμε κατάμουτρα Ισραηλινούς τουρίστες δεν συνιστά πρόταση· συνιστά μάλλον εκδήλωση εχθροπάθειας, συμπεριφορά αγέλης...».
* Το άρθρο δημοσιεύτηκε στα «Νέα Σαββατοκύριακο»